Εχουμε επιτέλους συμφωνήσει πως η χώρα χρειάζεται ξένες επενδύσεις, και μάλιστα μεγάλες ξένες επενδύσεις. Χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Ο πρωθυπουργός το έχει αντιληφθεί πλήρως και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Από τα τηλεφωνήματα που κάνει σε διεθνείς «παίκτες» και από όσα τους λέει, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι καταλαβαίνει πως το μέλλον της χώρας, αλλά και του ιδίου, εξαρτάται απολύτως από την εισροή ξένων κεφαλαίων. Μετά, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα.
Στην Ελλάδα έχουμε τη μεγάλη ψευδαίσθηση πως είμαστε ένας αποκλειστικός, μοναδικός προορισμός για το διεθνές κεφάλαιο. Εχουμε πράγματι ισχυρά συγκριτικά προτερήματα σε ορισμένους τομείς. Είμαστε όντως φθηνοί τώρα πια. Ταυτόχρονα, όμως, είμαστε μια απίστευτα περίπλοκη χώρα όπου τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Δικαιοσύνη, γραφειοκρατία, φορολογική διοίκηση και νομοθεσία, εγχώρια συμφέροντα, συνδικαλιστές συνωμοτούν, χωρίς απαραιτήτως να το ξέρουν, για να κάνουν τη ζωή δύσκολη σε όποιον θέλει να βάλει τα λεφτά του στον τόπο μας.
Ο κ. Τσίπρας έχει, λοιπόν, ένα θανατηφόρο μειονέκτημα στο κυνήγι των επενδύσεων, διότι η Ελλάδα έχει αποκτήσει το brand μιας πολύ δύσκολης χώρας για επενδυτές. Εχει επίσης και ορισμένους υπουργούς και στελέχη τα οποία έχει διορίσει η κυβέρνηση σε διάφορες θέσεις, που κάνουν ό,τι μπορούν για να τη δυσφημίσουν ακόμη περισσότερο. Νομίζουν ότι ο ξένος επενδυτής είναι κάτι σαν τους δικούς μας «μικρονταβατζήδες», που μπορείς να συναλλαγείς μαζί τους στα λόγια και με βάση ένα ατελείωτο ανατολίτικο νταραβέρι. Δεν δουλεύει έτσι ο κόσμος· όχι σε μια χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή. Οι επενδυτές θέλουν κανόνες, σεβασμό στις διαδικασίες, να ξέρουν τι θα τους ξημερώσει κάθε ημέρα της εβδομάδας και ώς πού φτάνουν τα όρια της παρέμβασης κράτους και κόμματος. Αν η Ελλάδα θέλει να εμφανισθεί σαν μια αμιγώς τριτοκοσμική χώρα, θα βρεθούν πάλι επενδυτές να έλθουν. Ηδη έχουν εμφανισθεί μερικοί που είναι προσηλωμένοι στο πόσα θα βγάλουν σε μία ημέρα ή εβδομάδα και συμπεριφέρονται αποικιοκρατικά. Ούτε αυτούς θέλουμε, προφανώς. Η χώρα χρειάζεται μακροπρόθεσμους επενδυτές, με επιμονή και υπομονή, οι οποίοι θα συμβάλουν στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας. Τι κάνει, άλλωστε, οιοσδήποτε διεθνής παίκτης που σκέπτεται να επενδύσει στην Ελλάδα; Ακόμη και αν έχει το κινητό του πρωθυπουργού, τηλεφωνεί σε κάποιον που έχει ήδη επιχειρήσει να επενδύσει στη χώρα για να μάθει την αλήθεια. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία, και ας μην το καταλαβαίνουν μερικοί, να υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στον τρόπο που αντιμετωπίζονται όσοι τόλμησαν να επενδύσουν εδώ. Είτε θα γίνουν οι καλύτεροι πρεσβευτές μας είτε οι πιο πειστικοί δυσφημιστές μας.