Τότε, φθινόπωρο 2011, ελάχιστοι ήσαν διατεθειμένοι να πιστέψουν πόσο πραγματικός ήταν ο κίνδυνος να οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρώ. Οι λίγοι που επιμείναμε να δείχνουμε προς αυτή την κατεύθυνση δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι να ξεχάσουμε ότι υπέστημεν ηθική δίωξη και κατασυκοφάντηση από δήθεν «πατριώτες» και ακόμη πιο δήθεν «αριστερούς».
Η προτίμηση Σόιμπλε στην απομάκρυνση της Ελλάδας από το «σώμα» του ευρώ είχε επισημανθεί πολύ ενωρίτερα. Τέτοιες μέρες το 2010, οι προσεκτικοί παρατηρητές υπογράμμιζαν τη ραθυμία και δυσπιστία με την οποία αντιμετώπιζαν στο Βερολίνο την εξέλιξη της πανευρωπαϊκής κρίσης εμπιστοσύνης. Το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν το εμφανές μέρος του παγόβουνου. Το γερμανικό τραπεζικό σύστημα βούλιαζε από τις ζημίες, όχι μόνο στις διεθνείς μονάδες του, αλλά και στους τοπικούς οργανισμούς αποταμιεύσεων και μικροδανείων.
Οι γαλλικές τράπεζες έκρυβαν στα θησαυροφυλάκιά τους εκρηκτικές τοποθετήσεις. Η χρηματική δομή της Ιταλίας θα είχε καταρρεύσει αν τα κόμματα δεν είχαν την εξυπνάδα να γυρίσουν τα μάτια από την άλλη μεριά όσο δούλευε η κυβέρνηση Μόντι. Η περηφάνια των Ισπανών μεγαλοτραπεζιτών θα είχε μετατραπεί σε μεγάλη ντροπή αν δεν είχε προηγηθεί ο τρόμος από το τόσο κακό παράδειγμα της Ελλάδας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπήρξε ένας πολύ καλός μάρτυρας της δεύτερης μεγάλης γερμανικής προσπάθειας να αποδεχθεί η Ελλάδα την αυτοεξαίρεσή της από την Ευρωζώνη. Είμαι βέβαιος ότι ο ίδιος δεν είχε φανταστεί ότι θα βρισκόταν ποτέ αντιμέτωπος με κάτι τόσο δύσκολο. Και όμως, είχε τουλάχιστον τρεις ευκαιρίες να προετοιμαστεί.
Είχε αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών, με την απομάκρυνση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Είχα παρακολουθήσει εκ των έσω τον απρεπή τρόπο με τον οποίο ο Αντώνης Σαμαράς είχε εκθέσει τον Γιώργο Παπανδρέου όταν αυτός θέλησε να συζητήσει το ενδεχόμενο κυβερνητικών συνεργασιών για την εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Είχε επωμισθεί σοβαρότατη ευθύνη όταν διέκοπτε τις συζητήσεις με την τρόικα στην Αθήνα, με μάλλον «επικοινωνιακό» τρόπο, με αποτέλεσμα να βρεθεί μετ’ ολίγον υποχρεωμένος να επιβάλει το περίφημο «χαράτσι» και μάλιστα διά των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Αντιλαμβάνομαι πόσο πρέπει να τρόμαξε ο κ. Βενιζέλος όταν κατέστη αποδέκτης και αγγελιαφόρος της πρότασης Σόιμπλε να προικοδοτήσει τα πρώτα βήματα της Ελλάδας εκτός της οικογενείας του ευρώ. Θα ήταν καλύτερα αν είχε ενημερώσει από τότε τον λαό για τις λεπτομέρειες της προσβολής που δέχθηκε –στο πρόσωπό του– το κράτος.