Με τα επεισόδια στην Κω κατά της δημιουργίας hotspot στήνεται πάλι ένα σκηνικό «αγανάκτησης», σαν αυτό που γνωρίσαμε το 2011 στο Σύνταγμα και από το οποίο γεννήθηκε η λατρεία της αμεσοδημοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο ότι και η Κως προτίθεται να διενεργήσει δημοψήφισμα για τον τρόπο διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος, λες και η κρίση δεν είναι ευρωπαϊκή, όπως δικαίως επιμένει να λέει η Ελλάδα, ούτε καν εθνική, αλλά τοπική: αφορά τη Λέσβο, τη Σάμο, τη Χίο, τη Λέρο και την Κω. Κι έτσι, αν η Κως αρνηθεί το hotspot, η στάση αυτή γνωστή στον αγγλοσαξονικό κόσμο ως nimby από τα αρχικά του «not in my back yard» (όχι στη δική μου πίσω αυλή), μπορεί να οδηγήσει τη δομή αυτή λίγο παραπέρα, στη Νίσυρο ας πούμε. Κι αν η Νίσυρος πραγματοποιήσει ανάλογο δημοψήφισμα, τότε θα πρέπει οι πρόσφυγες να μεταφερθούν στην Τήλο ή ακόμη καλύτερα στο Γυαλί, το απέναντι ηφαιστειογενές νησί. Κι αν αντιδράσουν οι 21 κάτοικοι του Γυαλιού και τραβήξουν κλήρο κατά της… γκετοποίησης του νησιού, μπορούν πάντοτε οι πρόσφυγες να φιλοξενηθούν σε κάποιο πλωτό αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ σε διεθνή (οπωσδήποτε!) χωρικά ύδατα.
Η στάση nimby καταργεί την ταυτότητα του πολίτη και τον καθιστά εγωπαθές μέλος μιας μικρής γειτονιάς: που δεν θέλει σκουπίδια και χωματερές, πρόσφυγες ή οτιδήποτε ή οποιονδήποτε άλλον αλλάζει την εικόνα «της πίσω αυλής του». Οι πολιτικές ευθύνες των αρχών είναι μεγάλες: από τον δήμαρχο που εκμεταλλεύεται τη δυσαρέσκεια των κατοίκων του νησιού για να πραγματοποιήσει τα καιροσκοπικά του παιχνίδια μέχρι τον σημερινό υπουργό Αμυνας Πάνο Καμμένο, νυν υπεύθυνο για τον συντονισμό της διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης, ο οποίος απειλούσε ότι θα γεμίσει τζιχαντιστές την Ευρώπη, όλοι συνέδραμαν ώστε να υπάρξει το κατάλληλο πολιτικό υπέδαφος για να καλλιεργηθεί η νέα αγανάκτηση.
Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη στοιχείο που έχει συμβάλει στην «απο-κοινωνικοποίηση» των δυσαρεστημένων πολιτών. Η αίσθηση ότι είναι μόνοι τους γιατί η κυβέρνηση ασχολείται μόνο με τους ψηφοφόρους της, προχωρά π.χ. στο ασφαλιστικό, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις δικηγόρων, αγροτών κ.λπ. γιατί δεν ανήκουν στην εκλογική της πελατεία. Ολα αυτά τα μαθαίνουμε από διαρροές, έχουν υπάρξει όμως και δηλώσεις που επιβεβαιώνουν τη λογική αυτής της πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτό η πλέον επίσημη παραδοχή είχε γίνει από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Σεβαστάκη, ο οποίος είχε δηλώσει σχετικά με την αύξηση του ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία, πως το μέτρο δεν θα έχει πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, επειδή οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία δεν είναι το… «κοινό του». Το πρόβλημα είναι ότι αν η κυβέρνηση ασκεί εξουσία έχοντας στο μυαλό της μόνο τους ψηφοφόρους της, τότε όλοι οι υπόλοιποι διεκδικούν το δικαίωμα να μην εφαρμόζουν τον νόμο, ακολουθώντας τους Κώους, τους Αγανακτισμένους, τους Δεν πληρώνω.