Διαπρύσιος υποστηρικτής πάσης προοδευτικής ιδέας, βετεράνος αγωνιστής της ριζοσπαστικής διανόησης, ο Διονύσης Τσακνής ανέλαβε δικαιωματικά το τιμόνι της κρατικής τηλεόρασης μετά την απελευθέρωσή της. Καθ’ έξιν αντισυστημικός, ο και Τσόμσκι των Βαλκανίων κληθείς, δεν θα μπορούσε να συμβιβασθεί με τη συμπεριφορά των καθ’ έξιν συστημικών προκατόχων του. Τοποτηρητής πολιτικών οραματιστών οι οποίοι, κατ’ εντολήν του ελληνικού λαού, ανέλαβαν να αλλάξουν τη χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμον όλον, ρίχτηκε στη μάχη ως άλλος Αχιλλεύς. Ο κ. Τσακνής ανήκει σ’ εκείνους τους ήρωες της ελληνικής ζωής οι οποίοι δεν γηράσκουν. Αν και μεσήλικες, ρέπουν προς την πρωτοτυπία, την ανατροπή και λοιπά διακοσμητικά και φοντανάκια της προόδου.
Η Γιουροβίζιον, ως γνωστόν, συνιστά μία από τις κορυφαίες στιγμές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και δη του ευρωπαϊκού πολιτισμού με την ευρύτερη δυνατή ερμηνεία του, του πολιτισμού της μείζονος Ευρώπης που φτάνει ώς τα Ουράλια, όπως την οραματιζόταν ο μακαρίτης στρατηγός Ντε Γκωλ. Οφείλουμε πλέον να γνωρίζουμε πως αν θέλουμε η Ευρώπη να αλλάξει, θα πρέπει κάποια φωτισμένα μυαλά να αναγεννήσουν τα πολιτισμικά της κύτταρα. Τούτου δοθέντος, ο κ. Τσακνής, ως εκ της θέσεώς του, απεφάσισε να αναλάβει δράση. Διότι, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε το βαρύ αυτό καθήκον στους βαλανηφάγους. Για κάτι τέτοια υπάρχουν οι Ελληνες στον κόσμο τούτο.
Πολλά γράφτηκαν για την επιλογή του ευρωποντιακού συγκροτήματος, γνωστού από το άσμα «Δεν θέλω thi$ θέλω την πατρίδα μ’ οπίς», μια θαρραλέα τοποθέτηση του εθνικού μας προβλήματος που ξεκινάει με κρότους πυροβολισμών. Σε άλλους δεν αρέσει, σε άλλους αρέσει. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η τέχνη. Για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει ποσώς. Οπως και δεν με ενδιέφερε ποσώς με ποιον τρόπο έγιναν και ποιες ήταν οι επιλογές των προηγουμένων ετών. Θα μου πείτε, δεν με ενδιαφέρει ούτε το ποδόσφαιρο. Ομως το ποδόσφαιρο είναι τέχνη. Ενώ ο διαγωνισμός της άτεχνης κακογουστιάς έχει όση τέχνη έχουν και τα αγγλικά του αεροδρομίου.
Με ενδιαφέρει, αντιθέτως, διότι με ξεπερνάει, ο συλλογισμός που οδήγησε στην επιλογή. «Θα συμμετάσχουμε με ένα αισιόδοξο κομμάτι. Ξεσηκωτικό αλλά με ελληνική μελωδία και στίχο και θα μιλήσουμε για όσα ζει ο ελληνικός λαός με τα σκληρά οικονομικά μέτρα και για τον αγώνα των προσφύγων, δίνοντας μαθήματα ανθρωπιάς στην οικουμένη». Πώς τον λένε εκείνο τον Κινέζο που πιθηκοφέρνει και ξάπλωσε στην παραλία σαν μικρός Αϊλάν; Κάτι τέτοιο στο πιο ποντιακό.
Μην περιμένετε να σχολιάσω τέτοια πυκνότητα σκέψης. Απλώς θα σας θυμίσω μια ιστορία από τη δεκαετία του ογδόντα, τότε που το όλον ΠΑΣΟΚ αναγεννούσε τον ελληνικό πολιτισμό στο «Περιβόλι τ’ Ουρανού». Η ελληνική ψυχή σε όλο της το μεγαλείο, μπουζουκοκατάσταση όσο δεν πάει άλλο, και ο Ζιάγκας να σηκώνει το τραπέζι με το στόμα. Τότε κατεγράφη από έγκυρη εφημερίδα μία από τις περίφημες ρήσεις του Αειμνήστου Ανδρέα: «Τι ωραίος λαός οι Ελληνες!».
Κι αν δεν με πιστεύετε, σας προτείνω μια βόλτα αύριο στο κέντρο της Αθήνας που περιμένει να υποδεχθεί τους αγρότες. Θα πεισθείτε. Είμαστε ωραίος λαός, περνάμε καλά, κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.