Χρειαζόμαστε μια κάποια περίοδο ηρεμίας. Να διαφυλάξουμε τις εναπομείνασες ρανίδες εμπιστοσύνης. Οχι βεβαίως στην ικανότητα διακυβέρνησης της ομάδας Τσίπρα. Ούτε στην ετοιμότητα της αντιπολίτευσης να κατευθύνει αυτή τις τύχες της χώρας. Μόνη ελπίδα να μη χειροτερεύσουν τα πράγματα.
Επί μήνες, η πολιτική ελίτ του τόπου δείχνει να αδιαφορεί για τις τραγικές επιπτώσεις που έχουν τα σοβαρότατα λάθη τους. Τελευταία φορά που ένα κυβερνητικό τιμ δούλεψε σοβαρά για να διευκολυνθεί η αναιμική ανάπτυξη ήταν πριν από δύο χρόνια, τέλη Μαρτίου 2014. Μετά και τις δύο, βεβιασμένες και στρεβλωμένες, κυβερνητικές ρυθμίσεις, που χρωστούσαμε μετά την τελευταία πραγματοποιηθείσα αξιολόγηση και έγιναν στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού, η Ελλάδα σταμάτησε την οιαδήποτε πρόοδο για την επάνοδο στις αγορές κεφαλαίου.
Η χώρα έχει πέσει σε παγίδα ύφεσης. Οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου έχουν τα χέρια τους δεμένα. Επενδύσεις δεν γίνονται, πιστώσεις δεν υπάρχουν, δάνεια σκάνε, παραγγελίες ακυρώνονται, θέσεις εργασίας καταργούνται και μόνον οι υποχρεώσεις μας προς τον ιστό των αδηφάγων κρατικών «υπηρεσιών» μεγαλώνουν συνεχώς. Μοιάζει αδιανόητο ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών καμαρώνει όλο αυταρέσκεια επειδή, λένε, το κρατικό ταμείο είναι γεμάτο και το θεωρούν αυτό απόδειξη ευρωστίας της οικονομίας, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Ξεχνούν ότι έβαλαν νέους και μεγαλύτερους φόρους;
Η κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να κλείσει τα μεγάλα ντοσιέ της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου. Μόνον αυτό θα ηρεμήσει τα πράγματα και θα πείσει τα υποκείμενα της οικονομίας να κάνουν και πάλι υπομονή, προτού λάβουν καταστροφικές για το εγγύς μέλλον αποφάσεις.
Εχουν δίκαιο οι αναλυτές του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών να σημειώνουν ότι «η χώρα κινδυνεύει για ακόμη μια φορά να βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδο». Η χώρα κινδυνεύει και πάλι, όπως ακριβώς πέρυσι την άνοιξη, από επικείμενη ανοικτή στάση πληρωμών.
Θέλω να πιστεύω ότι η κυβέρνηση θα οδηγηθεί τελικά σε συμβιβασμό με τους εταίρους, τον οποίο θα επικυρώσει η Βουλή, μόνη διέξοδος για την κρίση εμπιστοσύνης που οξύνεται συνεχώς μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού του κράτους στις αρχές Δεκεμβρίου.
Η ανησυχία εντάθηκε επειδή ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στο υπουργικό του συμβούλιο, τοποθετήθηκε με τον πιο ακραίο τρόπο στα δύο μεγάλα ζητήματα αυτής της περιόδου: οικονομία και προσφυγικό.
Ευτυχώς, πάντως, η υπεύθυνη συμμετοχή του ΝΑΤΟ στη φρούρηση του Αιγαίου δημιουργεί την ελπίδα ότι οι πιέσεις που ασκούνται στα σύνορα της χώρας δεν θα μετατραπούν σε εστίες σύγκρουσης με τους γείτονες, προς Ανατολάς αλλά προς τον Βορρά.
Αν κάπου έχει δίκαιο ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει δύο τόσο βαριές κρίσεις. Ας κλείσει λοιπόν την αξιολόγηση, όσο κι αν είναι το κόστος που θα επωμιστεί. Γι’ αυτό εξελέγη, άλλωστε…