ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ ΓΙΑ «ΠΟΙΗΤΙΚΗ» ΠΑΛΑΜΑ: (Από κριτική για τον 10ο τόμο των «Απάντων» της έκδοσης Γκοβόστη – Μπίρη.) […] Μένει από τον δέκατο τόμο, «Η Ποιητική μου». Σύνθεση που δεν ολοκληρώθηκε και που έχει κάτι το κομματιαστό. Αλλά πολύτιμη για πολλούς λόγους. Πρώτα, γιατί είναι από τις καλύτερες δοκιμιογραφικές πραγματοποιήσεις του Παλαμά. Δεύτερο, γιατί μας φωτίζουν περιοχές και πλευρές, τάσεις και καταβολές του ποιητικού του έργου για πρώτη φορά και με τρόπο που δεν τον πέτυχαν πολλές από τις κριτικές που γράφτηκαν για να εξηγήσουν την ποίησή του. Τρίτο, για το πλήθος των γενικωτέρων ποιητικών ιδεών και θεμάτων που ανακινεί. Τέταρτο, γιατί «Η Ποιητική μου» επέχει θέση μιας βαθειάς αυτοψυχογραφίας. Στην «Ποιητική μου», ο κριτικός στοχασμός του Παλαμά, κινημένος κι’ όλας κι’ από τη ζέση την πεισματική να υπερασπίσει το έργο του από λογής θεληματικές ή αθέλητες παρανοήσεις (αρχή έκαμε ο Κ. Χατζόπουλος), δίνει τις πιο πλαστικές διατυπώσεις και μερικούς από τους πιο ευρύχωρους χαρακτηρισμούς για την ποίηση: «Ο κόσμος του ποιητή αυτόνομος και αυτεξούσιος. Από πολλά συντρέχεται και από πολλά πλουτίζεται. Ο ποιητής δανείζει, δανείζεται, χαρίζει, χαρίζεται, υπηρετεί, υπηρετείται. Αλλά σκοπός του είναι το τραγούδι του· ένα κελάδημα σαν του κορυδαλλού. Ο,τι εμπνέει τον ποιητή, ό,τι του γίνεται κόσμος, δεν αφήνει μέσα στους στίχους του και μέσα στα πλάσματά του τα σημάδια του, παρά μόνο για την ομορφιά του. Τα ιδιαίτερα περιστατικά της ζωής ανεβασμένα, πολύσημα, στα πλάτια των γενικών ιδεών, τα φιλοσοφικά δόγματα, ακόμα και τα πολιτικά κηρύγματα που παίρνουν τη χάρη των ατομικών αισθημάτων».
ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ: Ενα δριμύ αλλά και αποκαλυπτικόν «κατηγορώ». «Η περιπέτεια της αρχαιολογίας». Αρθρον του ακαδημαϊκού κ. Σπ. Μαρινάτου. Ολόκληρος Μυκηναϊκή νεκρόπολις μέσα εις την Αττικήν, περιέχουσα μεγίστης σπουδαιότητος ζωγραφιστάς σαρκοφάγους, ελεηλατείτο από ετών!…