Η πλατεία Συντάγματος κάμπινγκ αγροτών, δρόμοι με πεταμένα ζαρζαβατικά, πέτρες και σπασμένα τζάμια, κυκλοφοριακό κομφούζιο, επεισόδια παντού, γκλίτσες υψωμένες, απειλητικές, άλλες που προσγειώνονται σε αυτοκίνητα και περιπολικά, συμπλοκές, φωνές, οργή, πρόσωπα αλλοιωμένα από τον θυμό. Συγκρουσιακό περιβάλλον «ακραίας πόλωσης», όπως περιγράφουν τα ρεπορτάζ, και στη Βουλή στη συζήτηση για τις τηλεοπτικές άδειες (η τροπολογία ψηφίστηκε με 154 «ναι»). «Επιλέγετε δρόμο καθεστωτικών πρακτικών, που απομακρύνουν τη χώρα από ευρωπαϊκές αρχές δικαίου», υπογράμμισε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Συλλαλητήρια σχεδόν καθημερινά για το ασφαλιστικό. Οι εντάσεις για τη δημιουργία hotspot δεν έχουν ακόμη κοπάσει. Το προσφυγικό, το κλείσιμο των συνόρων, η απειλή της εξόδου από τη Σένγκεν («δεν μπορούν να μας διώξουν, δεν προβλέπεται νομικά», είναι το επιχείρημα της κυβέρνησης).
«Καλώς ήλθατε στη Νέα Μη Φυσιολογικότητα», υποστηρίζει ο Αμερικανός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, συμπληρώνοντας ότι «όπως φαίνεται, θα μείνουμε για καιρό εδώ». Ασφαλώς ο Ρουμπινί σε άλλα αναφέρεται –«στην ανάπτυξη, στον πληθωρισμό, στις νομισματικές πολιτικές»– αλλά ο χαρακτηρισμός ταιριάζει γάντι και στην ελληνική πραγματικότητα.
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα, είναι, όμως, η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που εδώ και μια εξαετία δεν έχει αποκαταστήσει καμία στοιχειώδη κανονικότητα. Ο χρόνος έχει σταματήσει στην ώρα της χρεοκοπίας και ό,τι συμβαίνει έκτοτε είναι επανάληψη, σε οξύτερους ή ηπιότερους τόνους, της ίδιας σειράς. Ως μόνη καταφυγή επελέγη –όχι τυχαία– η αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Και όσο η πραγματικότητα επιμένει, τόσο η τυφλή οργή προβάλλει ως η μόνη πρόταση για το μέλλον. Oσοι αισθάνονται προδομένοι από μια κυβέρνηση που εξέλεξαν για άλλους λόγους και τη βλέπουν να εφαρμόζει ό,τι ακριβώς καταδίκαζε, γίνονται οι πιο φανατικοί αρνητές της.
Η «μη φυσιολογικότητα» εγκαθίσταται σιγά σιγά ως η νέα κανονικότητα. Αντιφατική, αυταρχική, αυτάρεσκη, βίαιη, με ασαφή όρια μεταξύ εξουσίας και λαϊκισμού, μεταξύ διαμαρτυρίας και τραμπουκισμού. Τρέφεται από την οπισθοδρόμηση, το εξουθενωτικό συναίσθημα της διαρκώς προηγούμενης ημέρας, που δεν ξημερώνει σε επόμενη.