Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι σε ορίζοντα εκατό πρώτων ημερών, ενός χρόνου, αλλά θα υλοποιηθεί τις πρώτες εκατό μέρες». Αυτό ο πρωθυπουργός το είπε σε μία πρόταση, με μία ανάσα, χωρίς να παρεμβάλλεται κάτι που παραλείπω, παρά μόνο μια συγκαταβατική χειρονομία, όταν κατεβάζει τον τόνο για να εξηγήσει (στους ηλίθιους, προφανώς…) ότι οι εκατό ημέρες μάς κάνουν έναν χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μήνας ΣΥΡΙΖΑ διαρκεί μόλις 8,3 ημέρες. Κάνω τους σχετικούς υπολογισμούς και βρίσκω ότι οι περίπου δεκατρείς δικοί μας μήνες (εννοώ με τη δική μας μέτρηση), τους οποίους έχουμε ζήσει ώς τώρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ισοδυναμούν στην πραγματικότητα με σαράντα πέντε μήνες όπως τους μετράει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή κάπου 3,9 χρόνια δικά τους.
Αν, λοιπόν, οι υπολογισμοί μου ευσταθούν, τότε δύο τινά πρέπει να περιμένουμε: Πρώτον, Πρωτοχρονιά όπου να ’ναι. Πρωτοχρονιά του 2019, μην ξεχαστείτε. Δεν ξέρουμε, βέβαια, πότε ακριβώς πέφτει, αλλά ελπίζω να βγάλει εγκαίρως ανακοίνωση ο αρμόδιος υπουργός, που μάλλον πρέπει να είναι ο Ν. Παππάς. (Πάντως, δεν είναι καθόλου κακή ιδέα η επίσπευση των εορτών – τη δοκίμασε, πάνω στην απελπισία του, και ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Ομως, για κάποιους, η ιδέα έχει το μειονέκτημα ότι δεν λειτουργεί στην πράξη…) Δεύτερον, πρέπει να περιμένουμε εκλογές, διότι πλησιάζουμε στο τέλος της τετραετίας. Επομένως, σωστά κάνουν στο Μαξίμου και προετοιμάζουν με τις πράξεις τους την προεκλογική ρητορική τους.
Το είπε, βέβαια, αυτό το ωραίο ο Αλ. Τσίπρας σε εποχή που δεν ήταν πρωθυπουργός και είχε το ακαταλόγιστο. Το πρόσεξα, δε, με αφορμή ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Ιντερνετ. Πώς πέρασε απαρατήρητη όμως, τότε που ειπώθηκε, μια τόσο κωμική ανακολουθία, είναι απορίας άξιον. Οφείλεται, νομίζω, στο επικοινωνιακό χάρισμα του Αλέξη Τσίπρα: μπορεί ή, εν πάση περιπτώσει, μπορούσε τότε να απευθύνεται σε όσους έχουν μάθει να χάφτουν αδιαμαρτύρητα τις αριστερές ρητορείες, να τους λέει ό,τι ανοησία ήθελε και να τους πείθει. Μιλούσε, ούτως ή άλλως, σε ένα κοινό που δεν θέλει να σκέπτεται. Ενα κοινό που θέλει να του τα λένε «ωραία», ένα κοινό που αναζητάει εύκολες, απλές εξηγήσεις, στις οποίες φταίει πάντα κάποιος τρίτος. Αυτό το χάρισμα ο Τσίπρας το είχε. Να του το αναγνωρίσουμε, γιατί είναι το μόνο…
Ποιος Σάκης;
Αν αντελήφθην καλώς, εξώθησαν σε παραίτηση τον Σάκη Ιωαννίδη και έγινε ολόκληρο θέμα στη Ν.Δ.; Ναι, πράγματι, έτσι είναι. Ομως το σωστό ερώτημα –αυτό έθεσα εγώ, όταν το άκουσα το βράδυ του Σαββάτου– είναι άλλο: ποιος είναι ο Σάκης Ιωαννίδης;
Είναι, μάλλον ήταν, ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, μου είπαν και θυμήθηκα. Ναι, ήταν εκείνος που προλόγισε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη έξω από το ιστορικό κτίριο της Ρηγίλλης, στην πρώτη προεκλογική συγκέντρωση του πρώην μεταβατικού προέδρου. Τον θυμάμαι γιατί το σοκ έχει αφήσει έντονη την ανάμνησή του. Πολύ αργότερα έμαθα ποιος ήταν. Οταν άνοιξα την τηλεόραση, όταν τον είδα και τον άκουσα, νόμισα ότι τον Μεϊμαράκη προλόγιζε ο πρόεδρος των εκδοροσφαγέων. Προσοχή, παρακαλώ. Ως συνειδητοποιημένος κρεοφάγος, τρέφω τεραστία εκτίμηση για το τίμιο επάγγελμα του εκδοροσφαγέως, χωρίς τους λειτουργούς του οποίου δεν θα μπορούσα να χαρώ την τελετουργία της σπαλομπριζόλας, αφού δεν μπορώ να σκοτώσω το μοσχάρι, να το γδάρω και να το καθαρίσω. (Δηλαδή, θα μπορούσε μια χαρά, αν η ανάγκη το επέβαλλε, αλλά δεν μπορώ να λερώνομαι…)
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, όμως, ούτε από τον Σ. Ιωαννίδη. Μπορεί να ήταν ο καλύτερος, ο πλέον δημοφιλής, ικανός και προικισμένος. Μπορεί, δεν ξέρω· και γι’ αυτό τού αναγνωρίζω το πλεονέκτημα της αμφιβολίας: ναι, ήταν όλα αυτά! Αλλά, μετά συγχωρήσεως, ό,τι και αν ήταν ο Σ. Ιωαννίδης, μόνο και μόνο για το μαγκιόρικο, τσαμπουκαλεμένο ύφος, με το οποίο τον θυμάμαι τότε, ο άνθρωπος δεν έκανε για τη θέση. Δεν ήταν για να τον βγάλεις στο γυαλί. Ηταν –πώς να το πω;– «αντιτουριστικός», αν γίνομαι αντιληπτός. Πώς εξελέγη ούτε θυμάμαι ούτε με ενδιαφέρει. Μου αρκεί ότι, αν μια κομματική νεολαία μπορεί να επιλέγει έναν τέτοιο πρόεδρο, τότε καλύτερα να μην υπάρχει…
Μωρέ μπράβο!
«Ο Νίκος Σταυρόγιαννης είναι Ελληνας οικονομολόγος, πολιτικός και δήμαρχος Λαμιέων». Ετσι ξεκινά το βιογραφικό του στη «Βικιπαίδεια» και μπράβο της, διότι η εισαγωγή μάς δίνει αμέσως το μέτρο της σοβαρότητας με το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε την περίπτωση του ανδρός.
Με την ευκαιρία αυτή, ο εν λόγω πολιτικός, όπως διαβάζουμε στο ίδιο βιογραφικό, έχει σπουδάσει στην Πάντειο και στη Γυμναστική Ακαδημία, αλλά, βεβαίως, είναι γνωστός πανελληνίως, ίσως και παραέξω, ως «Ελληνας οικονομολόγος». Θυμίζω ότι ο νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης, όταν μίλησε στην Ακαδημία Αθηνών, η ομιλία του είχε τον τίτλο «Ενας δάσκαλός μου: η οικονομική σκέψη του Νικολάου Σταυρόγιαννη»!)
Τι είναι στ’ αλήθεια ο Σταυρόγιαννης: από το 2004 εξελέγη τετράκις βουλευτής με τη Ν.Δ. στη Φθιώτιδα· με το μνημόνιο του 2012 απεχώρησε και ύστερα εξελέγη δήμαρχος Λαμίας. Είχα ξεχάσει ότι είχε υπάρξει – για την ακρίβεια, αμφιβάλλω αν είχα αντιληφθεί ποτέ την ύπαρξή του στη Βουλή. Ακουσα γι’ αυτόν και έψαξα να δω τι είναι, όταν πληροφορήθηκα ότι, ως διατελέσας πρόεδρος της ομάδας των ανεξαρτήτων βουλευτών, μπορεί και αυτός εφ’ όρου ζωής, όπως και οιοσδήποτε άλλος διετέλεσε έστω και για μία ημέρα πρόεδρος της ομάδας των ανεξαρτήτων, να διορίσει έναν μετακλητό υπάλληλο στη Βουλή…