Τι θα γίνει; Πού πάμε; Θα έχουμε πάλι εκλογές; Κι αν πέσουν, οι άλλοι μπορεί να σηκώσουν το βάρος;
Αυτά τα ερωτήματα δεχόμαστε εσχάτως οι δημοσιογράφοι και βρισκόμαστε στην ίδια αμηχανία με τους ερωτώντες, γιατί -για να το πω με απόλυτη ειλικρίνεια- και εμείς που υποτίθεται ότι είμαστε πιο κοντά στους πολιτικούς δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνει.
Αν το σκεφτείτε, ωστόσο, η κατάσταση που ζούμε μοιάζει πολύ με αυτή που βιώσαμε προ έτους. Μόνο που τότε, εκτός από την ίδια αγωνία για τη «διαπραγμάτευση» που είχαμε όσοι καταλαβαίναμε πόσο παρανοϊκά ήταν αυτά που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε και ένας ενθουσιασμός από τους θιασώτες του. Οχι μόνο πίστευαν ότι θα τα αλλάξει όλα η «πρώτη φορά Αριστερά», αλλά και ότι οι εταίροι μας θα έτρεμαν μπροστά στις απειλές να διαλύσει την Ε.Ε. Παρεμπιπτόντως προκαλεί αλγεινή εντύπωση ότι δημοσιογράφοι που στήριξαν διά της ανοχής τους ή και της σκόπιμης αμφισημίας τους το σχιζοφρενές αυτό σχέδιο, σήμερα αίφνης ανακάλυψαν το έλλειμμα σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχουν καν την τσίπα να ζητήσουν μια συγγνώμη από τους αναγνώστες τους.
Για να επιστρέψουμε, όμως, στα ερωτήματα που απασχολούν όλους, έχω την αίσθηση ότι η μόνη πρόβλεψη μπορεί να γίνει μόνον με ψυχαναλυτικούς όρους. Διότι αν το σκεφτεί κανείς, ένα είναι το μόνο κοινό χαρακτηριστικό που συνδέει το ασυνάρτητο συνονθύλευμα των υπουργών που μας κυβερνούν. Nα παραμείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία, από την οποία μοιάζουν να έχουν γοητευθεί τόσο, που δεν μπορούν καν να το κρύψουν. Εξ ου και δεν δείχνουν να τους καίγεται καρφί για τις διαρκείς αυτοαναιρέσεις τους που μοιάζουν κωμικοτραγικές ακόμη και σε όσους τους ψήφισαν.
Πρόσφατα παραδείγματα; Ο κ. Π. Καμμένος ισχυρίζεται ότι η έλευση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο είναι μια νίκη της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας χωρίς καν να αντιλαμβάνεται ότι καθεαυτή η παρουσία του επιβεβαιώνει την πλήρη ανικανότητα της χώρας (και του υπουργείου του) να διαφυλάξει τα σύνορά μας. Αν ίσχυε άλλωστε το νέο δόγμα Καμμένου, γιατί το ΝΑΤΟ μας επεβλήθη και δεν το καλούσαμε μόνοι μας ακόμη και πριν από το προσφυγικό ως ανάχωμα στις τουρκικές προκλήσεις;
Την ίδια ώρα, οι κ. Χρ. Βερναρδάκης και Ν. Παππάς επιδιώκουν να μας πείσουν ότι το -κατ’ αυτούς- έλλειμμα πλουραλισμού στην ενημέρωση θα λυθεί αν δώσουν μόνο 4 άδειες στους αρεστούς τους επιχειρηματίες. Κι ενώ αποκρύβουν απόφαση του ΣτΕ το οποίο μόλις προ έτους αποφάνθηκε ότι το ΕΣΡ έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα για τη χορήγηση των τηλεοπτικών αδειών, διορίζουν 49 (!) διευθυντές στην ΕΡΤ με ανύπαρκτα καθήκοντα, καταδεικνύοντας στην πράξη πώς εννοούν μια… υγιή επιχείρηση.
Η πιο αστεία, ωστόσο, τοποθέτηση προήλθε από τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ κ. Στέργιου Πιτσιόρλα, ο οποίος είναι και από τα πιο σοβαρά στελέχη. Αφού ανέλυσε διεξοδικά «πόσο σωτήρια για τη χώρα θα αποδειχθεί η πώληση των αεροδρομίων στους Γερμανούς, του λιμανιού στην Cosco» και υπογράμμισε την ανάγκη να ιδιωτικοποιηθεί γρήγορα και το Ελληνικό, στο τέλος δήλωσε περήφανος που είναι «απολύτως Αριστερός» (!) κάνοντας τους ακροατές του να αναρωτιούνται τι άλλο, άραγε, θα έκανε αν ήταν τρισκατάρατος… Δεξιός. Τουλάχιστον ο κ. Πιτσιόρλας έχει την ειλικρίνεια να ομολογεί ότι «ζούσαμε σε έναν κόσμο φανταστικό και διαπιστώσαμε ότι όλα ήταν μία φούσκα», καθώς άλλοι σύντροφοί του εξακολουθούν να ζουν με τις εφηβικές τους ιδεοληψίες και να βλέπουν παντού εχθρούς που πολεμούν το κατά τα άλλα ανύπαρκτο σχέδιό τους.
Μην τα πολυλογούμε, είναι πια προφανές ότι η χώρα πορεύεται χωρίς καμία πυξίδα και ότι τα ελάχιστα θετικά βήματα που γίνονται τα οφείλουμε στις πιέσεις των εταίρων μας με την ιώβειο υπομονή των οποίων είναι πλέον να απορεί κανείς. Ως εκ τούτου -και για να αποτολμήσω μια απάντηση στο προλογικό ερώτημα- η εν λόγω κυβέρνηση νομοτελειακά θα πέσει, καθώς η βούληση των υπουργών της να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες δεν μπορεί από μόνη να σταθεί ικανή να τους διατηρήσει επί μακρόν στην εξουσία. Πολύ περισσότερο όταν τα μικρομάγαζα εξουσίας που έχουν ήδη δημιουργήσει για να βολεύουν τους δικούς τους, έχουν ήδη αρχίσει να βγάζουν καθημερινά τα μίζερα μικροσκάνδαλά τους.
Επομένως, το μόνο που μένει να κάνουμε και εμείς, όπως και οι εταίροι, είναι υπομονή και να ελπίζουμε. Στην όσο το δυνατόν γρηγορότερη κατάρρευση της τελευταίας κυβέρνησης που εξελέγη με ωμά ψέματα και στην πρώτη που μακάρι να αναδειχθεί έχοντας πει την πλήρη αλήθεια για όσα πρέπει να γίνουν στη χώρα.