Εξ ορισμού η αξιωματική αντιπολίτευση προβάλλει πάντα αίτημα «ανατροπής» της όποιας κυβερνητικής πολιτικής ασκείται από το αντίπαλο κόμμα. Δεν πρόκειται περί παθογένειας, αλλά περί εγγενούς στοιχείου της λειτουργίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Η ένταση της ρητορείας διαφέρει, όπως επίσης και η ιδεολογική φόρτιση.
Με την ανάληψη της εξουσίας, όμως, η διάθεση «ανατροπής» αντικαθίσταται ταχύτατα από ένα αίτημα «ευρυθμίας και τάξεως». Αυτό ισχύει παντού και πάντοτε, από το σταλινικό καθεστώς της Βορείου Κορέας έως την πλέον δημοκρατική χώρα της Δύσεως. Το παράδοξο είναι ότι η κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα επιδιώκει –θα έλεγε κανείς– να ασκεί την εξουσία σε περιβάλλον γενικευμένης αταξίας.
Οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έφριττε, λόγου χάρη, στην ιδέα των αγροτικών κινητοποιήσεων. Οχι όμως η παρούσα, που άφησε απλούστατα τα πράγματα να εκτυλιχθούν δίχως αντίδραση. Ανάλογη είναι η αντιμετώπιση των ελευθέρων επαγγελματιών και όσων διαφωνούν με το ασφαλιστικό και τις νέες φορολογικές ρυθμίσεις. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις συγκρούσθηκαν, ενίοτε βιαιότατα, με διάφορες κοινωνικές ομάδες, κατέφυγαν σε επιστράτευση απεργούντων. Οχι όμως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Κατά την άποψη των κομμάτων της συστημικής αντιπολιτεύσεως, ο τρόπος ασκήσεως της εξουσίας είναι δηλωτικός ανεπίτρεπτου ερασιτεχνισμού, άγνοιας λειτουργίας του συστήματος, ιδεολογικής μονομανίας. Ισχύουν και αυτά. Αντίθετα, κατά τη συμπολίτευση ο τρόπος ενεργείας επιβάλλεται από τη «δημοκρατική ευαισθησία», από την άρνηση επιβολής της κρατικής ισχύος. Εξ αγαθής προαιρέσεως δεν θα αποκλείσουμε και αυτή την εκδοχή.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η εφαρμογή του μνημονίου προχωρεί με τρόπο ανορθόδοξο εν σχέσει με το παρελθόν. Διότι οι ασκούντες την εξουσία σήμερα δεν αντιμετωπίζουν ως απειλή το χάος, την αναταραχή και τη ρευστότητα, και έχουν εθισθεί στο ζην επικινδύνως σε όλες τις εκφάνσεις του – στις σχέσεις με τους εταίρους της Ελλάδος και στο εσωτερικό, επίσης. Πρόκειται με άλλα λόγια περί εξόχως ιδιορρύθμου καταστάσεως.
Είναι παράδοξο και αντιφατικό φαινόμενο πολιτικού ο κ. Τσίπρας. Η έως τώρα πορεία του έχει προκαλέσει την απέχθεια των αντιπάλων του. Είναι ο πολιτικός που δεν έχει ούτε παράταξη να τον στηρίζει και ενδεχομένως ούτε καν οπαδούς. Από τη στιγμή, όμως, που η επαναστατική ορμή του συνετρίβη στις Βρυξέλλες, θα προχωρήσει στην εφαρμογή του μνημονίου πάντα εν μέσω χάους και αταξίας και η χώρα θα κινείται στο όριο της καταστροφής, καθιστώντας τρομακτική για τον πολιτικό του αντίπαλο την προοπτική ανάληψης της εξουσίας.
Ευλόγως κατά συνέπεια ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να τελεί εν αμηχανία. Επέτυχε να αναδειχθεί αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, διότι εμφανίσθηκε αντίθετος σε κάθε συμβιβασμό και συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα. Αλλά η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ του κατέστησε σαφές ότι δεν είναι δυνατόν να φέρει νέο πρόγραμμα στη γερμανική Βουλή προς ψήφιση για την Ελλάδα.
Ερχόμενος κατά συνέπεια στην εξουσία, ο κ. Μητσοτάκης θα εφαρμόσει ό,τι συνομολόγησε ο κ. Τσίπρας και εψήφισε η Ν.Δ. για να αποκλείσει την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Αλλά και πριν οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, θα πρέπει ο κ. Μητσοτάκης να αναιρέσει κάποιες από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε όταν διεκδικούσε την προεδρία της Ν.Δ. Είναι αμείλικτη η πραγματικότητα για όλους.