Χαζεύοντας τα πρωτοσέλιδα στο περίπτερο, την Κυριακή, το μάτι μου έπεσε στον τίτλο συνέντευξης του Κυριάκου Μητσοτάκη: «Η χώρα δεν μπορεί να βρεθεί στη λάθος πλευρά της Ιστορίας». Σωστά, δεν μπορεί, συμφωνώ. Ομως, μπορεί πάντα να προσπαθήσει! Δεν το έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, από τον αγώνα της ανεξαρτησίας μέχρι και σήμερα; Ξέρετε, π.χ., άλλη χώρα όπου οι κομμουνιστές επιχείρησαν με τα όπλα να επιβάλουν το σταλινικό καθεστώς και, παρόλα αυτά, η Αριστερά γενικώς θεωρείται «καλό πράγμα»; Ακόμη και συντάξεις έδωσαν στους στασιαστές, δηλαδή το κράτος τους επιβράβευσε για την ανταρσία τους. Πώς λοιπόν να μη θεωρείται «καλό πράγμα» η Αριστερά;
Αλλά και αν δεν τα καταφέρουμε ως χώρα να βρεθούμε στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, η προσπάθεια θα αρκεί. Στο κάτω κάτω, είναι ίδιον της νοοτροπίας μας να επιβραβεύουμε την προσπάθεια, η οποία για τον Ελληνα μετρά περισσότερο από το αποτέλεσμα. Με σημαία τον ηρωικό και μάταιο αγώνα του δεν κατέβηκε ο Τσίπρας στις εκλογές και τις κέρδισε; Ακόμη δεν μας ζαλίζει με τις περίφημες δεκαεπτά ώρες που χρειάσθηκε για να πετύχει το τρίτο Μνημόνιο;
Πέρα από τα αστεία, πάντως, το αν θα βρεθούμε στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. εξελέγη επειδή έφερε στο κόμμα ψηφοφόρους οι οποίοι είτε είχαν απομακρυνθεί από τη Ν.Δ., εξαιτίας της ροπής στον λαϊκισμό, είτε δεν ανήκαν ποτέ σε αυτήν – ας τους πούμε όλους αυτούς ευρωπαϊστές. Εξελέγη, δηλαδή, επειδή έδωσε ελπίδα σε όλους εκείνους τους οποίους μέχρι πρότινος η Ν.Δ. θεωρούσε δεδομένους. Αυτό το ακροατήριο θα πρέπει όχι μόνο να το συντηρήσει, αλλά και να το διευρύνει. Την ίδια ώρα, ωστόσο, θα πρέπει να καθησυχάσει και το παραδοσιακό κοινό του κόμματος, το οποίο ανήκει στη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά. Τέλος, το όλο εγχείρημα θα πρέπει να έχει συνοχή, ώστε το άνοιγμα προς τους μεν να μην ακυρώνεται από το άνοιγμα προς τους δε. Πώς γίνεται αυτό, δεν ξέρω. «Η πολιτική δεν είναι επιστήμη», έλεγε ο Μπίσμαρκ. Ενδεχομένως, η ενίσχυση του ηγετικού κύρους του μέσα στη Ν. Δ. να τον βοηθούσε στην εξισορρόπηση…
Η επιστροφή
Οι Λέσβιοι θεολόγοι, που τόσο τους αγαπήσαμε για την ανακοίνωσή τους περί Αγίου Βαλεντίνου, επιστρέφουν! Για να είμαι ακριβής, επιστρέφει ο ιθύνων νους της κίνησης (η οποία είναι, κατά κύριο λόγο, κάλυψη για να μην εκτίθεται ο ίδιος…) που έχει κηρύξει τον πόλεμο στον κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου στη Θεσσαλονίκη, επειδή μετακίνησε ένα «προσκυνητάρι» (δεν είμαι απόλυτα βέβαιος τι σημαίνει η λέξη, εξ ου και τα εισαγωγικά…) από την κύρια είσοδο της σχολής, ώστε να γίνουν οι αναγκαίες επισκευές στην είσοδο. Αναμένω εναγωνίως τη σχετική ανακοίνωση των Λεσβίων Θεολόγων. Θα είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα άσκηση της φαντασίας να μας εξηγήσουν πώς γίνεται να επισκευασθεί μια είσοδος χωρίς να μετακινηθεί προσωρινά έστω ένα συγκεκριμένο σημείο της. Για να το πω μεταφορικά, πώς γίνεται να αλλάξεις πουκάμισο, χωρίς να βγάλεις πρώτα το σακάκι σου. Τους απευθύνω θερμή παράκληση να με συμπεριλάβουν στον κατάλογο των παραληπτών.
Φεύγουν
Επειτα από αυτό έχω πια πεισθεί ότι η κυβέρνηση σιγά σιγά αποχωρεί. Απόπειρα απόδρασης του τρομοκράτη Νίκου Μαζιώτη, μαθαίνουμε, έγινε την περασμένη Κυριακή και μάλιστα με ελικόπτερο, το οποίο, κατά τις ενδείξεις, είχε μισθώσει η Πόλα Ρούπα. Αν αληθεύουν τα όσα διαβάζουμε (ότι ο πιλότος αντέδρασε παρά την απειλή, ότι η γυναίκα με την περούκα πυροβόλησε δύο φορές μέσα στο ελικόπτερο και ακολούθησε συμπλοκή), τότε δεν χωρεί αμφιβολία ότι η απόπειρα ήταν βεβιασμένη και πρόχειρη. Να, λοιπόν, γιατί έχω πεισθεί ότι φεύγουν. Αν έμεναν, δεν θα υπήρχε λόγος να επιχειρηθεί κάτι παρόμοιο. Με κάποιο τρόπο, η κυβέρνηση θα τον έβγαζε έξω σαν κύριο: από την κεντρική πύλη…
Νέο κόμμα – Ι
Γράφεται πλέον ευθέως ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ετοιμάζει κόμμα. Με το καλό, εύχομαι. Διότι αν συμβεί τελικά, αποσοβείται τελείως ο κίνδυνος να χαμηλώσει το όριο του 3% για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή, εν όψει αναθεώρησης του εκλογικού νόμου. Και κάτι ακόμη: ελπίζω να είναι παγκόσμιο· διότι του Βαρουφάκη είναι πανευρωπαϊκό και δεν είναι δυνατόν η Ζωή να είναι υποδεέστερη…
Νέο κόμμα – ΙΙ
Ομως και στην αντίθετη πλευρά του φάσματος, στον χώρο των ευρωπαϊστών, μαγειρεύεται κάτι ανάλογο από ό,τι ακούω. Παίρνω το θάρρος μάλιστα να προτείνω και όνομα: να το πουν «Γέφυρα». Είναι μεν ασυνήθιστο όνομα για κόμμα, αλλά δεν θα ξενίσει μετά την εμπειρία του κόμματος που λεγόταν «Ποτάμι». Ταιριάζει με την ουσία του εγχειρήματος που σχεδιάζεται, διότι, αν ευσταθούν οι πληροφορίες, ο σκοπός του θα είναι η μετάβαση όσων ενταχθούν σε αυτό σε άλλο, μεγαλύτερο κόμμα. (Ξέρετε, τέτοιου είδους μεταπηδήσεις θέλουν τον τρόπο τους…)