Θέλει μεγάλη γεωπολιτική διορατικότητα και διπλωματική μαεστρία για να επιτίθεσαι ταυτόχρονα και στην Αμερική και στη Ρωσία, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο Ιράν. Οταν, δε, καταγγέλλεις τα Ηνωμένα Εθνη για εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, έχεις δημιουργήσει μια δική σου σχολή σκέψης.
Σε ένα νέο παραλήρημα, ο Ταγίπ Ερντογάν ισχυρίστηκε ότι όλα τα παραπάνω κράτη και διεθνείς οργανισμοί συμπεριφέρονται με ανέντιμο τρόπο και, στον βωμό της επίτευξης των στόχων τους στη Συρία, αγνοούν την… Τουρκία. Εν ολίγοις, βρίσκεται σε εξέλιξη μια παγκόσμια αντιτουρκική συνωμοσία. Ο φιλελεύθερος και δημοκρατικός Ερντογάν εκτίμησε μάλιστα πως «οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ιράν, η Ε.Ε. και ο ΟΗΕ, δυστυχώς, δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος τους και να τιμήσουν την ανθρωπότητα».
Ο Τούρκος πρόεδρος δεν θέλει τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, που συμφώνησαν η Ουάσιγκτον με τη Μόσχα, απαιτώντας να εξαιρεθεί η συριακή κουρδική πολιτοφυλακή YPG που κατά τον ίδιο αποτελεί τρομοκρατική οργάνωση. Ειδικότερα, η στήριξη που παρέχουν οι ΗΠΑ στην YPG –τα μέλη της οποίας έχουν αποδειχθεί στο πεδίο της μάχης οι πιο αποτελεσματικοί αντίπαλοι του ISIS– έχει πυροδοτήσει την οργή της Αγκυρας. Ο Ταγίπ Ερντογάν έφθασε, δε, στο σημείο να καλέσει τον πρόεδρο Ομπάμα «να διαλέξει εάν είναι μαζί μας ή με τους τρομοκράτες».
Στο διπλωματικό πεδίο, οι μέχρι τώρα κινήσεις του Τούρκου προέδρου έχουν φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι Κούρδοι της Συρίας έχουν αυτήν τη στιγμή την υποστήριξη τόσο της Ουάσιγκτον όσο και της Μόσχας, ενώ διατηρούν διαύλους επαφής και με το καθεστώς Ασαντ.
Ο Ερντογάν σκέπτεται σοβαρά ακόμη και να εισβάλει στη Συρία. Η Ρωσία τον περιμένει στη γωνία και η Δύση δεν θα του δώσει κάλυψη. Και, όμως, αυτός το σκέφτεται. Εγκλωβισμένος στη μεγαλομανία του, θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Στο εσωτερικό επενδύει με αποτελεσματικότητα στον φόβο των πολιτών για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως διαπίστωσε ο γράφων τις τελευταίες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη. Ταυτόχρονα, όμως, όλο και περισσότεροι αισθάνονται ότι υπό την ηγεσία του η Τουρκία χάνει συμμάχους, δημιουργεί νέους εχθρούς και, τελικά, απομονώνεται.
Με τη συμπεριφορά του έχει κουρελιάσει τη θεωρία Νταβούτογλου περί μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες και, παράλληλα, συγκρούεται με την υπερδύναμη. Απειλεί, δε, ευθέως τους ηγέτες της Ευρ. Ενωσης ότι θα «πλημμυρίσει» τη Γηραιά Ηπειρο με πρόσφυγες. Και μόνο η εκτόξευση της συγκεκριμένης απειλής, που δεν έγινε ούτε καν με διπλωματικό ή έμμεσο τρόπο αλλά ευθέως, οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το καθεστώς συνεργάζεται –στην καλύτερη περίπτωση ανέχεται– με τους δουλεμπόρους.
Δεν εκπλήσσει η συγκεκριμένη στάση, αν κρίνει κανείς από την παρασκηνιακή συνεργασία που υπήρξε και με το Ισλαμικό Κράτος, την οποία φυσικά ο Ερντογάν αρνείται. Αλλά δεν μπορεί να έχει δίκιο αυτός και να σφάλλουν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, της Ρωσίας και άλλων χωρών. Δεν αποφάσισαν ξαφνικά όλοι να κατασκευάζουν θεωρίες συνωμοσίας.
Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα που εγείρεται και πρέπει να προβληματίζει εμάς είναι εάν, αντιμέτωπος με μια αρνητική εξέλιξη στο μέτωπο της Συρίας –είτε δημιουργηθεί αυτόνομη κουρδική περιοχή στα τουρκοσυριακά σύνορα, είτε επιδεινωθούν δραματικά οι σχέσεις της Αγκυρας με τους συμμάχους της, είτε υπάρξει νέα ανταλλαγή πυρών με τη Ρωσία–, ο Ερντογάν θα αναζητήσει μια επιτυχία σε ένα πιο «εύκολο» πεδίο, και το Αιγαίο πάντα προσφέρεται για την εξαγωγή εσωτερικών προβλημάτων. Η πολιτική και οικονομική αδυναμία της Ελλάδας καθιστά, δε, μια τέτοια προοπτική ακόμη πιο ελκυστική.