Το πρόγραμμα του Ταμείου με την Ελλάδα είχε ήδη εκπνεύσει προ καιρού. Από πρακτική άποψη, σχέση ενεργός δεν υπάρχει. Ούτε νέα δανεικά έχουμε πάρει, αφού δεν έχει τελειώσει κάποιος έλεγχος. Κι ας πληρώνει το δημόσιο ταμείο ανελλιπώς τις δόσεις του πρώτου μνημονίου: 13 Ιανουαρίου τη δόση, 5 Φεβρουαρίου τους τόκους!
Ακόμη και η κ. Βελκουλέσκου, ανώτερο στέλεχος του οργανισμού, συμμετείχε ως «βοηθός» στις συζητήσεις που οργανώθηκαν όταν η Ελλάδα επέστρεψε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για τους τρόπους εφαρμογής όσων προβλέφθηκαν με το Τρίτο Μνημόνιο. Είναι βεβαίως γνωστό ότι ο ίδιος ο Πόουλ Τόμσεν, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διεύθυνσης, πλέον, παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τα ελληνικά πράγματα. Το απέδειξε με όσα περιέλαβε στο άρθρο που δημοσίευσε στο IMFDirect. Αφήστε ότι ο πρώην υπεύθυνος μελετών καθηγητής, Ολιβιέ Μπλανσάρ, είναι πιθανόν να αναλάβει την προεδρία της επιτροπής για τα εργασιακά!
Πλην όμως, το ΔΝΤ δεν αποτελεί μέρος της ελληνικής προσπάθειας και δεν ασκεί, με τρόπο άμεσο και με δικαίωμα αρνησικυρίας, τον συνηθισμένο έλεγχό του επί των πεπραγμένων ή των προθέσεων της κυβέρνησης.
Ο λόγος είναι διπλός και απλός: πρώτον, οι Ευρωπαίοι αρνούνται να ικανοποιήσουν την προϋπόθεση του Ταμείου σε ό,τι αφορά τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους σε ορίζοντα εξήντα-εβδομήντα (και περισσότερο, αν απαιτηθεί) ετών. Δεύτερον, η κυβέρνηση Τσίπρα αρνιόταν, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, να συζητήσει με το Ταμείο στη βάση των υπολογισμών για τα δημοσιονομικά και, συναφώς για το χρέος, που έχουν κάνει οι τεχνοκράτες του.
Αν πάμε λίγο πίσω, εύκολα θα κατανοήσουμε πόσο δύσκολη υπόθεση είναι για το επιτελείο Τσίπρα να παραδεχτεί πόσο λανθασμένη υπήρξε η αντιμετώπιση της διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς» από την πρώτη στιγμή, εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο.
Στις 23 Φεβρουαρίου 2015, η κ. Λαγκάρντ, διευθύνουσα σύμβουλος του ΔΝΤ, σε επιστολή της προς τον Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρο της Ευρωομάδας υπουργών Οικονομικών, όταν είχε επιτευχθεί η πρώτη ρεαλιστική συμφωνία Ελλάδας-Ευρωζώνης, σημείωνε τα ακόλουθα:
«Σημειώνουμε με έμφαση ότι δεν υπάρχει καμία καθαρή δέσμευση σχεδιασμού και εφαρμογής της αναμενόμενης εις βάθος αλλαγής του συστήματος συντάξεων και ΦΠΑ, ούτε διαπιστώνουμε κάποια διάθεση να συνεχιστεί η εργασία επί συμφωνημένων (με προηγούμενες κυβερνήσεις) για το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και αγορών, διοικητικών μεταρρυθμίσεων, ιδιωτικοποιήσεων και αλλαγών στην αγορά εργασίας».
Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο κ. Τσακαλώτος είναι έτοιμος να απαντήσει, με καθυστέρηση δώδεκα μηνών θετικά στην ως άνω παρατήρηση; Αν όχι, καλύτερα να μη χάσουμε κι άλλο χρόνο. Ας «πηδήξουμε κατευθείαν στην καταστροφή», όπως θα το διατύπωνε, με τα αμίμητα ελληνικά του ο «αριστερός» υπουργός Οικονομικών.