Γιατί έξω τα Μέσα;

2' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι περισσότερο από προφανές, τουλάχιστον για τους μη εθελοτυφλούντες, πως οι δημοσιογράφοι λειτουργούμε πιο συχνά ως συνδιαμορφωτές των γεγονότων παρά ως ψυχικά αμέτοχοι παρατηρητές και ιδεολογικά αδιάφοροι καταγραφείς τους. Και αυτό όχι πάντα από αγνές προθέσεις. Σε πολλές περιπτώσεις φερόμαστε έτσι είτε επειδή έχουμε πια εθιστεί στην εντυπωσιοθηρία και στις «αξίες» της είτε επειδή θέλουμε να ρυμουλκήσουμε τα πράγματα προς μια περιοχή που θα τα εμφανίζει σύμφωνα με τις απόψεις μας. Ωστε να αποκτούμε τη δυνατότητα να νιώθουμε (εμείς ή, πολύ χειρότερα, το κόμμα μας, η παρέα μας ή το αφεντικό μας) δικαιωμένοι.

Να προσθέσω ότι πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν τα τσακάλια της δημοσιογραφίας, που για να εντυπωσιάσουν, δεν θα διστάζουν να φέρονται με αγένεια στο «θέμα» τους, ακόμα κι αν αυτό έχει το πρόσωπο και την ψυχή ανθρώπου. Τέτοια σαΐνια, τέτοιοι ψαράδες που ψάχνουν για λαβράκια παριστάνοντας τους συμπάσχοντες για να οδηγηθούν ευκολότερα στην «επιτυχία», δουλεύουν χέρι χέρι με όσους έχουν μοναδικό τους μέλημα την αισθητικοποίηση του ξένου πόνου· ένα καλό ενσταντανέ, ακόμη και στημένο, που ίσως αποφέρει φήμη και χρήμα.

Ολα αυτά όμως, μαρτυρημένα και κατ’ επανάληψη καταγγελμένα, δεν δικαιολογούν την απόφαση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής να αποκλειστούν, έστω προσωρινά, τα μέσα ενημέρωσης από τους χώρους φιλοξενίας προσφύγων. Οι εξηγήσεις που δόθηκαν εκ των υστέρων, σύμφωνα με τις οποίες η απόφαση ήρθε σαν ανταπόκριση σε παράκληση όσων προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με πείσμα και αυταπάρνηση στους χώρους αυτούς, μετρίασαν κάπως τις αρνητικές εντυπώσεις που είχε προκαλέσει η αρχική ανακοίνωση, συνταγμένη μάλιστα στη συνήθη γραφειοκρατική μιξοκαθαρεύουσα. Εντούτοις, δεν τις αναίρεσαν πλήρως. Δεν αναίρεσαν κυρίως την αίσθηση πως έτσι αδικείται το τιτάνιο πράγματι έργο όσων (επισήμων και εθελοντών) διαχειρίζονται το προσφυγικό πρόβλημα. Ενα έργο που η παραδειγματική ανθρωπιστική αξία του μπορεί να αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ, την Κομισιόν και τον Πάπα, ενοχλεί όμως όσους ημεδαπούς θα προτιμούσαν κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης και λίγη περισσότερη ράβδο, τάχα «για να σταλεί το μήνυμα».

Ο αποκλεισμός των ΜΜΕ έγινε για πρώτη φορά πράξη στην Ειδομένη: αρχικά απομακρύνθηκαν οι κάμερες σε απόσταση ασφαλείας και κατόπιν ανέλαβαν οι αστυνομικές δυνάμεις να «απελευθερώσουν» τη σιδηροδρομική γραμμή από τους εν απογνώσει πρόσφυγες που την είχαν καταλάβει. Για την εκεί λογοκριτική μέριμνα θα μπορούσε να προβληθεί ο –έωλος πάντως– ισχυρισμός πως η καταγραφή και μετάδοση εικόνων (πιθανής) βίας ενδέχεται να λειτουργήσει πυροδοτικά. Αλλά με την απόφαση να απαγορευτεί η είσοδος δημοσιογράφων στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων, είναι σαν να υψώνεται ένας επιπλέον φράχτης ανάμεσα στους ικέτες και στον υπόλοιπο κόσμο. Η δημοσιότητα, αν είναι τίμια, είναι σύμμαχος των προσφύγων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή