Στην πολιτική το «βλέποντας και κάνοντας» σημαίνει παντελή έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής. Αυτό ζούμε από την ημέρα που ήλθαν στην εξουσία οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε μετά την επανεκλογή τών σήμερα κυβερνώντων. Τώρα ισχύει το ακόμη χειρότερο «κάνομε και βλέπουμε». Ξαφνικά η κυβέρνηση έκανε στροφή 180 μοιρών στο προσφυγικό-μεταναστευτικό. Δεν πέρασε χρόνος που έκλεισε την Αμυγδαλέζα, ως «σύγχρονο κολαστήριο», και τώρα προχωρεί στη δημιουργία δεκάδων τέτοιων «κολαστηρίων» σε ολόκληρη την Ελλάδα. Εκεί που διακήρυττε πως η χώρα μας ήταν μόνο χώρα διέλευσης των προσφύγων, τώρα δέχεται την «προσωρινή» (για δύο-τρία χρόνια) εγκατάσταση έως και 150.000 προσφύγων. Ενώ απέκλειε κάθε διασύνδεση του προσφυγικού με την αξιολόγηση και το χρέος, τώρα αποδέχεται ασμένως και τα δύο. Σύμφωνα με όσα είχε διακηρύξει μετεκλογικά, η αξιολόγηση θα είχε προ πολλού ολοκληρωθεί και θα είχε αρχίσει η εφαρμογή του «παράλληλου προγράμματος». Ο «στόχος» αυτός έχει μετατεθεί για το Πάσχα και βλέπουμε. Το μόνο πρόγραμμα που «τρέχει» είναι η συριζοποίηση του κράτους, όπως προκύπτει εμφαντικά και από την «αξιοποίηση» κάποιου ανεκδιήγητου ομοτράπεζου και συμπότη του κ. Τσίπρα σε θέση πρωθυπουργικού συμβούλου. Το έχουμε σημειώσει και άλλοτε. Στο εσωτερικό ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται ωσάν να απευθύνεται μόνον στην προ πενταετίας σκληροπυρηνική βάση του 3-4%.
Αυτήν πασχίζει να ικανοποιήσει και σε αυτήν μόνον λογοδοτεί.
Το κακό είναι πως το «κάνοντας και βλέποντας» δεν αποτελεί μια –έστω αμήχανη και ανώφελη– επιλογή της κυβέρνησης. Συνιστά μια στάση η οποία υπαγορεύεται αποκλειστικά από τη συμπεριφορά των εταίρων, κυρίως στο προσφυγικό, στο οποίο η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε δυνατότητα πρωτοβουλίας ή –έστω– αντίδρασης. Ουδείς στην κυβέρνηση είναι σε θέση να προβληματισθεί και πολύ λιγότερο να διαβλέψει τις επιπτώσεις στην οικονομία, στον τουρισμό και εν γένει στην ποιότητα ζωής των Ελλήνων, που θα επέλθουν από τη «φιλοξενία» 150.000 (ίσως και περισσότερων) προσφύγων για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.
Οι άνθρωποι αυτοί άφησαν τις πατρίδες τους για να σωθούν από τον πόλεμο και να αναζητήσουν ένα μέλλον στην Ευρώπη. Στην Τουρκία είχαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης απ’ ό,τι βρήκαν στην Ελλάδα. Παρά ταύτα συνέχισαν τη φυγή τους προς την Ευρώπη, ξεπουλώντας τις περιουσίες τους και διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. (Στην Ειδομένη συνωστίζονται 12.000 πρόσφυγες, κάτω από άθλιες συνθήκες, προσδοκώντας ότι θα ανοίξουν τα σύνορα, ενώ Ελληνες και Ευρωπαίοι τούς διαβεβαιώνουν ότι θα παραμείνουν επ’ αόριστον κλειστά.) Το αδιέξοδο και η απόγνωση κάθε άλλο παρά επιφέρουν πειθήνια υποταγή.
Με ποία λογική οι άνθρωποι αυτοί και οι δεκάδες χιλιάδες άλλοι που ακολουθούν θα δεχθούν σαν πρόβατα να μαντρωθούν στους καταυλισμούς που ετοιμάζει η κυβέρνηση; Και μάλιστα να παραμείνουν εκεί για απροσδιόριστο χρόνο και αδήλωτη προοπτική. Με αντάλλαγμα στοιχειώδη τροφή, ένδυση και την γκετοφιλοξενία. Αυτό προβλέπει η «ανθρωπιστική βοήθεια» των Ευρωπαίων, που σπεύσαμε να δεχθούμε. Φίλες και φίλοι, δεν θέλω ή μάλλον φοβούμαι να κάνω προβλέψεις για ό,τι μπορεί να επακολουθήσει. Προτιμώ να επιστρέψω στη μακαριότητα της κ. Τασίας, η οποία έβλεπε, προ έτους, τους πρόσφυγες να λιάζονται. Ή –πιο επίκαιρο– να φορέσω τις κομματοπαρωπίδες του κ. Ξυδάκη, «βλέποντας» τους 150.000 πρόσφυγες να ενσωματώνονται στην Ελλάδα και να βοηθούν στο δημογραφικό μας πρόβλημα…