Η ελαφρότητα κατά την επεξεργασία ακανθωδών ζητημάτων, η κουφότητα, οι αστεϊσμοί, είναι αμαρτήματα στην πολιτική, σε στιγμές δραματικής κρίσης. Αφήνουν να διαφανεί, πλην της έπαρσης εκείνου που θεωρεί ότι τίποτα δεν μπορεί να πλήξει την ακατάλυτη φύση της εξουσίας του, η απόσταση που τον χωρίζει από την πραγματική ζωή, η μικρή επαφή του με τα συμβαίνοντα.
Επεισόδιο 1: Για να χαλαρώσει την ένταση στη συνάντηση με τους αγρότες, ο Αλέξης Τσίπρας είπε ένα ποντιακό ανέκδοτο: Επιστρέφει ο αρχηγός μιας ποντιακής ομάδας υδατοσφαίρισης ύστερα από μια ταπεινωτική ήττα. Και για να εμψυχώσει τους παίκτες τους λέει: «Μην κάνετε έτσι, μπορεί να χάσαμε με 15 – 0, αλλά δεν πνίγηκε κανείς…». Επεισόδιο 2: «Είναι καλό που βγαίνουν στον δρόμο, θα χάσουν και λίγα κιλά», είπε για τους διαμαρτυρόμενους δικηγόρους σε συνέντευξή του ο Παναγιώτης Κουρουμπλής (και μετά ανασκεύασε: «Χιούμορ έκανα», «αναφερόμουν στους βαρώνους του επαγγέλματος, όχι τους μαχόμενους δικηγόρους»). Επεισόδιο 3: «Κι εγώ κομμουνιστής είμαι, επιθυμώ ένα άλλο σύστημα», συγκατένευσε ο Γιώργος Κατρούγκαλος στις διαμαρτυρίες των επαγγελματιών επί των δηλώσεών του για το ΕΚΑΣ, ότι θα είχε κοπεί αν ήταν άλλοι οι κυβερνώντες και ότι προσπαθεί να μη θιγούν περαιτέρω τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα…
Μια ολύμπια ελαφρότητα καθόλου ακίνδυνη για τη «γη». Μέσω αυτής της ανεκδοτολογικής πολυλογίας επιχειρείται η συρρίκνωση των συνεπειών καθοριστικών αποφάσεων. Με τρόπο παιδαριώδη, απλοϊκό, που υποβαθμίζει την έννοια της πολιτικής. Διότι δεν είναι μόνο ότι οι εξυπνακίστικοι παλικαρισμοί, οι εμπιστευτικές κουβεντούλες, σε ώρες οδυνηρών διαβουλεύσεων, προσβάλλουν τους συνομιλητές αντί να τους κερδίζουν. Είναι ότι ευτελίζεται η διαδικασία διαχείρισης σοβαρών προτάσεων, που θα έπρεπε να υποβληθούν σε επαληθεύσεις. Τι φταίει; Η απουσία επιχειρημάτων; Η αλαζονεία της «αριστερής» εξουσίας («ό,τι και να κάνετε εσείς –η Δεξιά–, εμείς –η Αριστερά– μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα»); Εκείνο το εσωτερικό φωτοστέφανο που κάνει τα δημόσια πρόσωπα να πιστεύουν αθέμιτα στην ανωτερότητά τους απέναντι στα υπόλοιπα όντα; Ή μήπως πρόκειται για μια απόπειρα να διασκεδαστεί η παροιμιώδης βραδύτητα στη λειτουργία των πραγμάτων, η οφθαλμοφανής αδράνεια; Μια νωθρότητα που οφείλεται στην αποτυχία στη σφαίρα των ιδεών. Και οι δύο πλευρές του σημερινού πολιτικού σκηνικού κυνηγούν στην ίδια περιοχή, επιχειρώντας να πουλήσουν το πολιτικό προϊόν τους στους ίδιους πελάτες. Σε καιρούς μνημονίου δεν υπάρχει χώρος (ούτε χρόνος στα μικροδιαστήματα μεταξύ εκλογών) για καμία «ουτοπία».
Είναι αλήθεια ότι οι δημοκρατίες σήμερα είναι πιο ισχυρές από άλλοτε. Ομως, αρχίζει να λείπει από τα άτομα η αίσθηση ότι ανήκουν σε μια ενιαία κοινωνία. Τα ρήγματα έρχονται να μπαλώσουν ο λαϊκισμός, που θεμελιώνεται σε μια υποθετική ομοιογένεια, οι ευχάριστες υποσχέσεις, οι αναμενόμενες ευπρόσδεκτες θέσεις. Ομως η πολιτική είναι δημιουργία γνώμης, όχι πειθήνια προσχώρηση στην τρέχουσα οπτική. Είναι η ικανότητα να επηρεάζει κανείς την πολιτική κρίση των πολιτών και να την αλλάζει. Οχι να αντικαθιστά τον πολιτικό στοχασμό με έναν επιλεκτικό ενδοτισμό. Είναι να παράγει ιδέες και να τις κάνει πράξη.
Να αφαιρεί, έστω, μερικούς κόκκους από την απεραντοσύνη των ατέλευτων πράξεων.