Η χώρα του «υπαρκτού σουρεαλισμού» (ΙΙ)

Η χώρα του «υπαρκτού σουρεαλισμού» (ΙΙ)

3' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Π​​ριν από δέκα ημέρες η στήλη είχε τίτλο «Η χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού», με αναφορά κυρίως στη συμπεριφορά της κυβέρνησης, αλλά και γενικότερα της πολιτικής τάξης, στο τεράστιο πρόβλημα του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Ο τίτλος ισχύει απόλυτα και αφορά τα απερίγραπτα που γίνονται σε καθημερινή βάση στην Ελλάδα μας. Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να εγκύψει με κάποια προσήλωση στην ειδησεογραφία μιας εβδομάδας. Θα ανακαλύψει σημεία και τέρατα, που είτε παίρνουν έκταση στη δημοσιότητα είτε περνούν στα «ψιλά», αλλά όλα μαζί διαμορφώνουν την εικόνα μιας χώρας που δεν έχει καμία σχέση με την απλή λογική, τη στοιχειώδη λειτουργία μιας κοινωνίας και ενός κράτους και, βέβαια, τις αντιλήψεις που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξ ου και η χιλιοτραγουδισμένη «ελληνική πραγματικότητα».

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτά έχουν επισημανθεί πολλές φορές στο παρελθόν και θα έχει δίκιο. Αλλωστε, παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις, δεν έχει αλλάξει και τίποτα. Ωστόσο, δεν κάνει κακό να επαναλαμβάνονται κάθε τόσο για έναν βασικό λόγο. Σαν εκδήλωση αντίστασης στην ολική πολτοποίηση και για να αποφεύγουν την πλήρη αλλοτρίωση όσοι επιμένουν να διατηρούν στοιχεία αυτογνωσίας, επιζητώντας ταυτόχρονα κάτι καλύτερο από αυτό στο οποίο φαίνεται να τους έχει καταδικάσει η «βάσκανος μοίρα». Πιο λαϊκά, για να μη θεωρηθεί ότι όλοι σε αυτόν τον τόπο τρώνε κουτόχορτο και νομίζουν ότι η «ελληνική πραγματικότητα» είναι μια φυσιολογική κατάσταση, ή έστω ροή των πραγμάτων.

Τούτων λεχθέντων, τίθενται τα εξής απλά ερωτήματα, έτσι ανάκατα και χωρίς σειρά αξιολόγησης:

• Σε ποια χώρα επιτρέπεται να αποκλείονται ανενόχλητα δρόμοι, τελωνεία, προσβάσεις σε ολόκληρη την επικράτεια από έναν κλάδο (αγρότες) επί έναν ολόκληρο μήνα και όταν κάποια στιγμή υπάρχει παρέμβαση εισαγγελέα, αυτή να αποδοκιμάζεται από τον πρωθυπουργό;

• Σε ποια χώρα οι λεγόμενες «συμβολικές» καταλήψεις υπουργείων και δημοσίων κτιρίων έχουν γίνει θεσμός;

• Σε ποια χώρα η πρόεδρος του Αρείου Πάγου μηνύει πολίτη που άσκησε κριτική, και μάλιστα κόσμια, σε πολιτική της πρωτοβουλία;

• Σε ποια χώρα η Ενωση Δικαστικών και Εισαγγελέων επιχειρεί με ανακοίνωσή της άκρως πολιτική παρέμβαση, κατά παραβίαση του Συντάγματος;

• Σε ποια χώρα ο υπουργός Παιδείας απαγορεύει ουσιαστικά την αξιολόγηση των διδασκόντων σε ιδιωτικά σχολεία και κάποιος επιθεωρητής στέλνει εγκύκλιο ζητώντας να πληροφορηθεί εάν οι τελευταίοι αξιολογήθηκαν;

• Σε ποια χώρα η δημόσια εκπαίδευση σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες, αλλά πρωτίστως στη μεσαία και την ανώτατη, έχει τα χάλια όπως εδώ, και μάλιστα με τη συναίνεση όλων των παραγόντων (διδασκόντων, διδασκομένων, συνδικαλιστικών οργάνων, γονέων, πολιτικής ηγεσίας);

• Σε ποια χώρα οι πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες μπορούν όποτε θέλουν να επιτίθενται σε κεντρικά γραφεία κομμάτων, να εισβάλλουν στη Βουλή, να τα κάνουν γυαλιά καρφιά στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, να καταλαμβάνουν κτίρια του Πολυτεχνείου και άλλων πανεπιστημίων και να απολαμβάνουν μιας απίστευτης ανοχής;

• Σε ποια χώρα κοινωνικές εκδηλώσεις όπως οι αθλητικοί αγώνες έχουν γίνει έρμαια αλητών, καταστροφέων και μαφιών, σε βαθμό που να απαγορεύεται στους κανονικούς πολίτες να τις παρακολουθούν;

• Σε ποια χώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν σαν επίσημη πολιτική για το σύνολο της κοινωνίας την ισοπέδωση προς τα κάτω, είτε σε οικονομικό επίπεδο (φορολόγηση, αντιεπενδυτικό κλίμα) είτε σε επίπεδο αξιοκρατίας (Καρανίκας, Σχινάς κ.λπ.);

• Σε ποια χώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αρνούνται πεισματικά να διαχωρίσουν τους πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες, συμβάλλοντας στη μεγέθυνση του προβλήματος;

Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι αναρίθμητα, και η παραπάνω σταχυολόγηση είναι από την τρέχουσα επικαιρότητα. Η απάντηση, όμως, είναι μία και κοινή, τόσο γι’ αυτά που αναφέρονται όσο και για τα άλλα που παραλείπονται. Σε καμία χώρα της Ευρώπης, ίσως και της ανεπτυγμένης Δύσης, δεν συμβαίνουν όλα αυτά μαζί. Καμία χώρα δεν είναι τέλεια, ούτε αποστειρωμένη, αλλά αυτή η γενική στρέβλωση των πάντων που υπάρχει εδώ δεν απαντάται πουθενά αλλού. Το γεγονός ότι η Ελλάδα θεωρείται ακόμη συγκροτημένη –στα χαρτιά– και όχι αποτυχημένη χώρα –όπως είναι στην πραγματικότητα– αποτελεί ένα ανεξήγητο θαύμα. Πόσο όμως διαρκούν τα θαύματα; Γι’ αυτό ίσως είναι περισσότερο παρήγορο να αναφερόμαστε σε αυτήν ως χώρα του «υπαρκτού σουρεαλισμού». Ισως κάποια στιγμή θα μπορούσε αυτή η ιδιότητά της να προστεθεί στο κλίμα, το φως, τη θάλασσα, τα αρχαία μνημεία, για την προσέλκυση τουριστών…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή