Πολύ ρευστή η ατμόσφαιρα ώστε να μπορείς να αισθάνεσαι σίγουρος για οτιδήποτε. Αξιολόγηση, μεταναστευτικό, ευρωπαϊκά, ελληνοτουρκικά, παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, η κατάσταση σε όλα τα μέτωπα της κυβέρνησης είναι ρευστή. Η κυβέρνηση είναι περισσότερο αδύναμη από ποτέ. Το αισθάνεται και αντιδρά δημιουργώντας πόλωση στο εσωτερικό. Παρότι οι τόνοι σήμερα σε τίποτε δεν θυμίζουν την υστερία της εποχής του δημοψηφίσματος, πολλοί είναι οι παρατηρητές (δικοί μας και ξένοι) που εκτιμούν ότι η χώρα βρίσκεται σε εξίσου κρίσιμο σημείο της πορείας της όπως και τότε.
«Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις προβλέψεις και ιδίως για το μέλλον», όπως έχει πει ο μεγάλος καλλιτέχνης της ταυτολογίας Γιόγκι Μπέρα (τον χάσαμε πέρυσι). Πόσω μάλλον, θα προσέθετα, όταν το μέλλον είναι τόσο αβέβαιο για όλους. Για τη Νέα Δημοκρατία όμως, είναι διπλά αβέβαιο. Βεβαίως η κυβέρνηση φθείρεται, ταυτοχρόνως όμως ετοιμάζει και τον μύθο της πτώσης της, για το χειρότερο ενδεχόμενο. Η διχαστική ρητορική και η καλλιέργεια της πόλωσης εκεί αποσκοπούν. Φτιάχνεται ο μύθος της αγνής αριστερής κυβέρνησης, της πολιορκημένης από τις δυνάμεις του κακού. Και, βέβαια, υπάρχει πάντα η Ευρώπη για να της φορτώσει την ευθύνη της αποτυχίας. Η σχετική προετοιμασία ήδη γίνεται. Είδαμε, λ.χ., τον πρωθυπουργό να παριστάνει ότι δεν κατάλαβε τι ήταν η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με την οποία είχε συμφωνήσει και, εκ των υστέρων, να ζητεί εξηγήσεις από τον Τουσκ. Δεν πειράζει αν αυτό μειώνει δραματικά την όποια αξία του στη διεθνή σκηνή. Σημασία έχει ότι αύριο θα μπορεί να το φορτώσει στους Ευρωπαίους: εκείνοι με πούλησαν – δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα το κάνει.
Η Νέα Δημοκρατία, όμως, έχει να υπηρετήσει ταυτόχρονα δύο στόχους που, υπό ακραίες συνθήκες, ο ένας αποκλείει τον άλλο. Και την επίθεση προς μια αδύναμη κυβέρνηση οφείλει να εντείνει και τον χρόνο να αναζητήσει για να ετοιμάσει την πρότασή της προς τον κόσμο. Το δεύτερο είναι κρίσιμο, αν στις επόμενες εκλογές (όποτε γίνουν) η Ν.Δ. διεκδικήσει την εξουσία με αξιώσεις. Διότι η Ν.Δ. δεν θα έχει την πολυτέλεια να ζητήσει την ψήφο του κόσμου, προσφέροντας μια περισσότερο «προχωρημένη» εκδοχή του λαϊκισμού που απέτυχε. Θα πρέπει να προσφέρει μια αληθινή, μια πραγματιστική εναλλακτική επιλογή, όχι μια παραλλαγή των ίδιων ματαιοτήτων. Και αυτό για να γίνει σωστά, θέλει χρόνο. Οπως επίσης χρειάζεται χρόνος για την εσωτερική αναδιοργάνωση (οργανωτική, διοικητική, οικονομική), τη διαλογή των προσώπων, το μοντάρισμα της μηχανής, το δέσιμο της ομάδας.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, οι εξελίξεις προχωρούν και ορίζουν αυτές τον ρυθμό του πολιτικού χρόνου. Αυτή η κυβέρνηση δίνει την εντύπωση, κάποιες στιγμές, ότι μπορεί να καταρρεύσει σαν τη Σοβιετική Ενωση: με ένρηξη και όχι με έκρηξη, να την απορροφήσει το εσωτερικό κενό της αδυναμίας της. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ωστόσο, είναι υποχρεωμένο από τη φύση της θέσης του στο σύστημα να διεκδικεί την κυβέρνηση. Επομένως, ο πειρασμός για τη Ν.Δ. να κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της κυβέρνησης δεν είναι ευκαταφρόνητος.
Είναι, όμως, περιττός και οδηγεί στην αυτοαναίρεση. Διότι αν η αντιπολίτευση το τερματίσει αλόγιστα, οφείλει να απαντήσει και στο ερώτημα που προκύπτει κατά φυσιολογική ακολουθία: αν ζητεί εκλογές. Τολμά να τις ζητήσει, συνεκτιμώντας κιόλας την κατάσταση στην Ευρώπη; Πόσο υπεύθυνη στάση θα ήταν αυτή, για ένα κόμμα που επαγγέλλεται τη γνήσια εκπροσώπηση του ευρωπαϊσμού στη χώρα; Επομένως, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει συμφέρον να επισπεύδει τις εξελίξεις. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος δεν είναι επιλογή προς το συμφέρον της. Εκτός αν τον επιβάλει ξαφνικά η πραγματικότητα – όλα γίνονται.
Αυτό που μένει για τη Ν.Δ., εφόσον η αβεβαιότητα παρατείνεται, είναι να ισορροπεί μεταξύ επίθεσης και δουλειάς για την προετοιμασία της θετικής πρότασης προς την κοινωνία, αναζητώντας κάθε μέρα τη σωστή δοσολογία. Δύσκολη άσκηση ισορροπίας και δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι αυτό το αντιλαμβάνεται πρώτη η κυβέρνηση και θα ήθελε να το εκμεταλλευτεί…
Και πάλι μαζί
Η ΛΑΕ των Λαφαζάνη, Στρατούλη, Λεουτσάκου έκανε την δυναμική επανεμφάνιση που από καιρό αναμενόταν. Προ ημερών, κατέλαβαν εξ εφόδου ένα μπαλκόνι των γραφείων της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Αθήνα. Στην ανακοίνωσή τους το περιστατικό περιγράφεται με χαρακτηριστικό τρόπο: «Στο πλαίσιο της εκδήλωσης διαμαρτυρίας, μέλη της ΛΑΕ ανέβηκαν με σκάλα στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου των γραφείων της Ε.Ε. και ανήρτησαν πανό με σύνθημα κατά των βάρβαρων αιμοσταγών πολιτικών» κ.λπ.
Μην σας ξεγελάει η γραφειοκρατική σεμνότητα του ύφους. Με την performance αυτή, η ΛΑΕ προχώρησε τον συμβολισμό στην πολιτική κατά ένα επίπεδο παραπέρα. Τι θέλουν πραγματικά; Να ανατρέψουν την Ε.Ε. και δεν το κρύβουν. Αφού δεν μπορούν να το κάνουν (το δοκίμασαν συμμετέχοντας στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα και απέτυχαν), επιτίθενται στο σύμβολό της, δηλαδή στα γραφεία της στην Αθήνα. Αφού δεν μπορούν να καταλάβουν τα γραφεία, καταλαμβάνουν ένα μπαλκόνι, ως σύμβολο των γραφείων. Δεν είναι ένα κομψοτέχνημα άχρηστης δράσης, σπατάλης χρόνου και ενέργειας;
Πόσο φρικτό και αστείο συγχρόνως είναι να σκέπτεσαι ότι αυτοί οι άνθρωποι, που επέστρεψαν στη γραφικότητα της άκρας Αριστεράς, είχαν τόση δύναμη στην κυβέρνηση ώστε παραλίγο να νικούσαν…