Δύστροπος, βετεράνος της Κορέας ο Γουόλτ Κοβάλσκι έχει τη σημαία των ΗΠΑ στη βεράντα του σπιτιού του. Δίπλα μένουν Βιετναμέζοι, «κίτρινοι σχιστομάτηδες». Τους σιχαίνεται. Στρυφνός είναι και με τα παιδιά του και με τα εγγόνια του. Ενα βράδυ πιάνει τον 16χρονο Τάο, παιδί των ανεπιθύμητων γειτόνων, να προσπαθεί να κλέψει ό,τι πολυτιμότερό του. Ενα αυτοκίνητο έργο τέχνης, «Γκραν Τορίνο» του ’72. Ο στεγνός Κλιντ Ιστγουντ σκηνοθετεί-πρωταγωνιστεί στην ταινία, που υπονομεύει θέσφατα μιας ζωής. Τον Τάο, είχαν βάλει να κλέψει τα μέλη συμμορίας ομοεθνών του. Το μαθαίνει ο Κοβάλσκι και τον συγχωρεί διδακτικά ξεθεώνοντάς τον με άνευ αμοιβής εργασία και θελήματα. Τον αγαπά, γίνεται ανηφορικά φίλος με τους διπλανούς, αποκηρύσσει εαυτόν και μιας και πεθαίνει αποφασίζει να ενταφιάσει τις ενοχές του: Λυτρώνει τους γείτονες από τη βία των άλλων Βιετναμέζων εξωθώντας τη συμμορία να τον σκοτώσει παρουσία μαρτύρων. Στη διαθήκη του κληροδοτεί στον Τάο την «Γκραν Τορίνο» βοηθώντας τα παιδιά του να τον ξεχάσουν πιο γρήγορα. Ο μεταμεληθείς ρατσιστής Κοβάλσκι περνά στην αιώνια μνήμη αυτών που μισούσε.
Η Ευρώπη δεν θα είναι ίδια διακηρύχθηκε μετά το φοβερό βράδυ της 13ης Νοεμβρίου και το λουτρό αίματος από τζιχαντιστές στο Παρίσι, αλλά ήταν πρώιμο να προβλεφθεί πως αυτό θα αφορούσε κυρίως την Ελλάδα. Αραγε ποια άλλη πτωχευμένη χώρα σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, θα επεδείκνυε τις ανθρώπινες αντοχές και το πλεόνασμα αλληλεγγύης που βιώνουμε σήμερα στον τόπο μας; Υποσημειώνεται: Από εικόνες και κείμενα, σχεδόν εξαφανίστηκε η προβολή της εγχώριας δυστυχίας και αποτυπώνονται σκηνές από το 24ωρο των κατά πολύ δυστυχέστερων ξενόφερτων. Θα το έχετε προσέξει μάλιστα. Επί ΣΥΡΙΖΑ της ελπίδας κ.λπ., κάποιος άγνωστος θεός έβαλε το χέρι του πείθοντας τυφλωμένους από απελπισία να μην προχωρούν στο απονενοημένο. Θυμίζω ότι οι αυτοχειρίες συνανθρώπων μας τα προηγούμενα έτη χρησίμευαν από τους νυν κυβερνώντες ως επικουρικό πολιτικό αποδεικτικό υλικό της αναλγησίας της προηγούμενης συγκυβέρνησης των «προσκυνημένων». Κι είναι το φάντασμα του χρυσαυγιτισμού που φοβίζει ανθρώπους καλούς κι αγαθούς με εμπράκτως διαυγή πιστεύω να καταπίνουν τα λόγια τους. Η αγωνία για το αύριο, ο φόβος αυτολογοκρίνονται: Πίσω από τις μωρομάνες, τα παιδιά, ασθενείς, οδοιπόρους, θα κρύβονται και κατακάθια. Σιωπή! Ο πέλεκυς των ύπερθεν διαπιστευμένων σαμαρειτών, πρεσβευτών της μόνης ανόθευτης ανθρωπιάς-της δικής τους-καραδοκεί. Σκιές στον άνεμο οι επήλυδες, βλέποντας το όνειρό τους για την προς βορράν πορεία να εγκλωβίζεται, έναν «δεσμώτη» τους θα αναγνωρίζουν. Την Ελλάδα. Ευτυχώς, οι εταίροι μας γρηγορούν. Αρον άρον, εκταμιεύοντας κι αυτοί ανθρωπιά μάς στέλνουν κουβέρτες, στρώματα, φάρμακα, μαξιλάρια, κοντέινερ, γεννήτριες.
Ψήγματα; Είμαστε στην αρχή, αυτά είναι μόνον δείγματα για αρχή.