Η Ιστορία είναι γεμάτη λάσπη και αίμα. Αν το Σάββατο 17 Ιουνίου του 1815 δεν είχε ρίξει τόση βροχή στην πεδιάδα του Βατερλώ, η έκβαση της μάχης που έγινε την επομένη θα ήταν διαφορετική, κατά συνέπειαν και η Ιστορία της Ευρώπης. Ομως έβρεχε ώς αργά μέσα στη νύχτα, με αποτέλεσμα η λάσπη να καθυστερήσει τον στρατάρχη Γκρουσί, ο οποίος δεν πρόλαβε να εμποδίσει τους Πρώσους του Μπλίχερ να φτάσουν στο μέτωπο και να ανατρέψουν την υπεροχή του Ναπολέοντα. Οπως τουλάχιστον ισχυρίζεται ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, δεν ηττήθηκε από τον Ουέλιγκτον. Ηττήθηκε από τη βροχή και τη λάσπη.
Θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς πως η λάσπη της Ιστορίας ευθύνεται για την εξέλιξη των ευρωπαϊκών υποθέσεων από τον δέκατο ένατο αιώνα έως σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο που ο νόμος της βαρύτητας ευθύνεται όποτε πέφτει κάποιο αεροπλάνο ή όποτε κάποιος απελπισμένος αποφασίζει να τελειώνει με τα βάσανα της ζωής του πηδώντας στο κενό. Ως εκ τούτου, δικαίως ο κ. Μουζάλας απεφάνθη ότι για το προσφυγικό – μεταναστευτικό ευθύνεται η Ιστορία. Είναι μια γενική αρχή που έχει επιστημονική αξία, αφού μπορεί να εφαρμοστεί και να ερμηνεύσει φαινόμενα τα οποία, εκ πρώτης όψεως, δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Ισχύει δε ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου, καιρικών συνθηκών και ανθρώπινης ποιότητας.
Κατόπιν όλων αυτών, το μόνο που απομένει στους δυστυχείς θνητούς για να διαχειρισθούν την ανθρώπινη συνθήκη τους που πνίγεται στη λάσπη της Ιστορίας, είναι είτε να συμβουλεύονται αστρολογικούς χάρτες για να αξιοποιήσουν τις ευνοϊκές θέσεις των πλανητών είτε να το ρίξουν στα ζάρια. Εχοντας βέβαια κατά νου το παρά του Μαλαρμέ γραφέν «un coup de dès jamais n’abolira le hasard». «Μια ριξιά ζαριών δεν καταργεί ποτέ την τύχη», κατά τη μετάφραση του Εμπειρίκου.
Και για να σοβαρευτούμε. Πέρυσι τέτοια εποχή, ένας φαφλατάς που πάσχει από ανίατη φιλαυτία έπαιζε το ελληνικό χρέος στα ζάρια στα ευρωπαϊκά συμβούλια και στις συνόδους κορυφής. Τα ζάρια δεν του έβγαιναν, αλλά αυτός συνέχιζε. Και επειδή ο ίδιος δεν διακινδύνευε να χάσει ούτε τη φιλαυτία του, δεν υπολόγιζε ότι η τύχη μπορεί να μην εξαντλείται όσες ζαριές κι αν ρίξεις, εξαντλούνται όμως οι ανθρώπινες δυνατότητες. Κατάφερε να φορτώσει το χρέος με μερικές δεκάδες επιπλέον δισεκατομμύρια και να κλείσει τις τράπεζες. Τι τον ένοιαζε; Δικά του ήσαν;
Στη λάσπη της Ειδομένης επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας την υπεραξία της φιλαυτίας που παρήχθη έπειτα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις κι ένα δημοψήφισμα, έπαιξε το προσφυγικό – μεταναστευτικό στα ζάρια. Κατήργησε τα θαλάσσια σύνορα της χώρας θεωρώντας πως, όπως πέρυσι εξεβίαζε την υπόλοιπη Ευρώπη με την πτώχευση, έτσι θα την εκβιάσει φέτος με την ανθρωπιστική κρίση. Ηλπιζε ότι θα μπορέσει να ανταλλάξει τους πρόσφυγες με χρέος. Οσο περισσότεροι, τόσο περισσότερη θα είναι η έκπτωση ή οι διευκολύνσεις.
Δεν είναι τα διαχειριστικά λάθη που δημιούργησαν το πρόβλημα. Αυτά είναι ανθρώπινα, και αναπόφευκτα, και η χώρα μας τα μοιράζεται με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι παίζουν στα ζάρια την ηττημένη χώρα. Και το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτοί κυβερνούν.
Θα μου πείτε δεν ευθύνονται αυτοί. Ευθύνεται η Ιστορία.