Ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει την κρίση που προκαλούν τα μεταναστευτικά κύματα ως ευκαιρία διακυβέρνησης. Οσο κι αν παρόμοια προσέγγιση είναι αναμενόμενη τόσο προκαλεί την έκπληξη πολλών η ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα να επιβιώνει από απροσδόκητες και αναπάντεχες κρίσεις.
Οι αντίπαλοί του δεν τον ζύγισαν επαρκώς όταν τούμπαρε το ίδιο το αποτέλεσμα του εκβιαστικού δημοψηφίσματος που ο ίδιος πατρονάρισε με όση δύναμη διέθετε –και ήταν πράγματι εντυπωσιακή– εκείνη την περίοδο. Λάθος έκανε η αντιπολίτευση και όταν έδωσε την ψήφο της στον βασικό νόμο του τρίτου μνημονίου, ενισχύοντας έτσι μιαν παρά φύσιν συμμαχία τής μέχρι τότε ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη μέχρι τότε εθνικιστική Δεξιά του κ. Καμμένου.
Αλλά και η Νέα Δημοκρατία διάβασε λανθασμένα το «πολιτικό θράσος» του κ. Τσίπρα όταν αγνόησε την πρόθεσή του να αναβαπιστεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ζητώντας από τους ψηφοφόρους άφεση αμαρτιών για τις ήδη διαψευσθείσες υποσχέσεις με τις οποίες έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Στις αλλεπάλληλες παγίδες που έστηνε ο κ. Τσίπρας πιάστηκαν και οι Eυρωπαίοι τακτικιστές, που συνέχισαν να στηρίζουν την παράδοξη «αριστεροδέξια» πλειοψηφία. Κυρίως όμως παγιδεύτηκε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που τον ψήφισε τέσσερις συνεχόμενες φορές.
Υπάρχει, προφανώς, εξήγηση. Είναι πειστική και… ορθολογική. Αν ο κ. Τσίπρας διαθέτει, ακόμη και σήμερα κατά τη γνώμη μου, τέτοια δυσεξήγητη επιρροή στον εκλογικό πληθυσμό είναι γιατί υπόσχεται να «προστατεύσει» το μεγαλύτερο μέρος όσων το πορτοφόλι εξαρτάται από το ύψος των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, του νέου Εθνικού Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης και τη διατήρηση πλέγματος νόμων και κανονισμών που ενισχύουν οτιδήποτε κρατικό έναντι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «χαζοί»: προφανώς αντιλαμβάνονται πολύ καλά τα ψέματα που ειπώθηκαν. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν την πολιτική με παρόμοιο αμοραλισμό: άλλα λένε, άλλα υπόσχονται, άλλα δίνουν, άλλα ψηφίζουν και άλλα τελικώς αφήνουν πίσω τους. Στα περισσότερα από τα σαράντα και κάτι χρόνια της μεταπολίτευσης, η εκάστοτε πλειοψηφία αθετούσε τις υποσχέσεις που είχε δώσει, σώρευε ζημίες, ελλείμματα και χρέη, αδιαφορούσε για τη συνεχώς μεγαλύτερη απόσταση που χώριζε το κράτος μας από τα έξυπνα κράτη της Δύσης και της Ανατολής.
Ο κ. Τσίπρας δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από όσα έχουν δει πολλές φορές τα μάτια του ψηφοφόρου που πιστεύει ότι ξέρει πολύ καλά να προστατεύει το πορτοφόλι του με την ψήφο του. Αυτή η μερίδα των πολιτών παραμένει πλειοψηφία. Αυτή αποφασίζει και αυτοί όλοι εμπιστεύονται, ακόμη σήμερα, τον Αλέξη Τσίπρα. Αν όμως περάσει τα μέτρα που απαιτεί το κουαρτέτο και προχωρήσει στην εφαρμογή τους, τότε, τον χειμώνα που έρχεται, ο κ. Τσίπρας θα στριμωχτεί. Προφανώς και θα είναι πολύ αργά.