Η κυβερνητική κρίση που ξέσπασε λόγω της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» για τη γειτονική χώρα από αναπληρωτή υπουργό ήταν προαναγγελθείσα, ετεροχρονισμένη και το πιο καθαρό σύμπτωμα της εθνικής μας αδυναμίας να λύνουμε προβλήματα, προτιμώντας τα πασαλείμματα, τον αυτοσχεδιασμό, την αυθαιρεσία και την προχειρότητα. Παγιδευόμαστε σε ένα αιώνιο ασυμβίβαστο: απαιτούμε το μέγιστο κέρδος χωρίς κόστος, χωρίς στρατηγική, χωρίς προσπάθεια. Στην προκειμένη περίπτωση, η εκκρεμότητα του ονόματος της γείτονος και η ελαφρότητα με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας συνήψε συμφωνητικό συγκυβέρνησης με τον Πάνο Καμμένο οδήγησαν σε μια κατάσταση που θα ήταν αστεία, εάν δεν ήταν θλιβερή και επικίνδυνη.
Η διαπραγμάτευση με τα Σκόπια για το τελικό όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας διεξάγεται εδώ και 26 χρόνια, από τότε που η Γιουγκοσλαβία διαλυόταν. Τώρα το ονομαστικό απολίθωμα –η ηχώ μιας χαμένης χώρας– απαντά μόνο στην Ελλάδα και σε επίσημα έγγραφα διεθνών οργανισμών. Ο υπόλοιπος κόσμος μιλάει για «Μακεδονία» εδώ και χρόνια – καλώς ή κακώς, δεν έχει πια σημασία. Οσα δίκαια και αν έχει η Ελλάδα, η αλήθεια είναι ότι με τον χρόνο εδραιώθηκε το όνομα με το οποίο οι γείτονες αυτοπροσδιορίζονται. Οσο και αν έχει χαθεί η μάχη, όμως, τόσο η απαίτηση για απόλυτη νίκη παραμένει ακλόνητη σε πολλούς. Αυτό, όπως σε πολλά άλλα ζητήματα, αποκλείει τον συμβιβασμό και διαιωνίζει τα προβλήματα. Αυτή η αδιέξοδη νοοτροπία κυριαρχεί και στην άλλη πλευρά των συνόρων. Και οι δύο χώρες πληρώνουν: η ΠΓΔΜ επειδή, λόγω ονόματος, δυσκολεύεται να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση· η Ελλάδα επειδή η ασυμβατότητα των επιθυμιών μας με την πραγματικότητα οδηγεί σε σύγχυση και σε φόβο ήττας, που εκφράζεται με εκρήξεις πατριωτισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν από τις πολιτικές δυνάμεις που προσδιορίζονταν με βάση τον πατριωτισμό. Στην πορεία προς την εξουσία, όμως, δεν διατυμπάνιζε τις θέσεις του σε τέτοια ζητήματα, γνωρίζοντας ότι δεν συμβάδιζαν με αυτές της πλειοψηφίας. Κρύβοντας την πραγματικότητα από τους άλλους, την έκρυψε και από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι ο κ. Τσίπρας μπόρεσε με μεγάλη επιπολαιότητα να συμφωνήσει εντός λίγης ώρας με τον κ. Καμμένο την ίδρυση κυβερνητικού συνασπισμού. Σε άλλες χώρες, συνεργασίες κομμάτων απαιτούν μακρά περίοδο διαβουλεύσεων και συμβιβασμών, προκειμένου να προλάβουν προβλήματα μεταξύ τους και να υπάρξει συνθετική πολιτική. Στην Ελλάδα, στην πιο κρίσιμη στιγμή της οικονομικής ανάκαμψης, συνασπισμός κινημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήρθε σε συμφωνία με κόμμα που αποτελεί το προσωπικό όχημα δεξιού πολιτικού με μόνο κοινό το «αντιμνημονιακό» τους πάθος. Σε θέματα κοινωνικά, όπως το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να βρει στήριξη από την αντιπολίτευση. Στο θέμα «Μακεδονία», εν μέσω προσφυγικής κρίσης, τα ανακλαστικά του κ. Καμμένου οδήγησαν στην απαίτηση για την αποπομπή του (μετανιωμένου) παραβάτη υπουργού.
Ο πρωθυπουργός, πάντως, δεν δείχνει πρόθυμος να αποξενώσει περαιτέρω τον πυρήνα του κόμματός του ενδίδοντας στον κ. Καμμένο· ο δεύτερος, επίσης, δεν φαίνεται να θέλει να στερήσει την πατρίδα από τις υπηρεσίες του. Αναμένουμε αναθέρμανση του έρωτα του αταίριαστου ζεύγους, λοιπόν, σε άλλη μια παντομίμα συνεργασίας αντί αξιόπιστης πολιτικής.