Την ώρα που η κυβέρνηση φοβισμένη προστρέχει στους εταίρους, στη Συμμαχία (μία είναι η Συμμαχία! Μην κάνετε ότι δεν ξέρετε…), ο ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει μια επικοινωνιακή εκστρατεία για να μην αντιληφθεί τη νέα στροφή του το αριστερό ακροατήριό του και πανικοβληθεί.
Το πρώτο στοιχείο της ρητορικής του είναι η άρνηση οιασδήποτε σύνδεσης της ισλαμικής τρομοκρατίας είτε με το μεταναστευτικό είτε με τη θρησκεία των τρομοκρατών. Το είπε με τον απαράμιλλο τρόπο της η Ρ. Σβίγκου: «Ο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι από το προσφυγικό, αλλά από την ακροδεξιά αντιμετώπιση του προσφυγικού». Πρόκειται για παραλλαγή του κλασικού: «Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις ιδέες μου, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν». Βέβαια, εκτός από τους ήδη πεπεισμένους, ουδείς άλλος πείθεται. Διότι, πράγματι, δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες. Ομως όλοι οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους είναι μουσουλμάνοι· δεν είναι ούτε χριστιανοί ούτε βουδιστές. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι με το Ισλάμ και το γεγονός ότι οι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι, δυνητικά το επιδεινώνει. Αν η κοινή λογική είναι «ακροδεξιά αντιμετώπιση», όπως τη θέλουν η κ. Σβίγκου και οι φίλοι της, δεν παύει να είναι κοινή λογική.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η απόλυτη στάση και η μορφή διλήμματος με την οποία θέτουν (ή τίθουν, όπως θα έλεγε πιο δημοκρατικά ο πρωθυπουργός) το ζήτημα: ανοικτά σύνορα, ελευθερία γενικώς, μπάτε σκύλοι κ.λπ. ή αλλιώς φασισμός, φρούριο, καταπίεση, Μεσαίωνας. Ο κίνδυνος που επισείουν εκφράζεται μάλιστα από ορισμένους με πιο ευαίσθητη φύση και με τη μορφή της ποιητικούρας, όπως αυτή που αμόλησε χθες η κυβερνητική εκπρόσωπος Ο. Γεροβασίλη: «Κλείνοντας τα σύνορα, κλείνουμε μέσα και τον εχθρό μας», είπε και αμφιβάλλω αν καταλάβαινε τι εννοούσε. Οχι, βέβαια, ότι θα ήταν απαραίτητο κιόλας. Δεκαετίες δημόσιας παιδείας –όπως την κατέστρεψε η Αριστερά με τα ιδεώδη της– έχουν μάθει τον κόσμο να σέβεται την ποιητικούρα, τον (γλωσσικό) μπακαλιάρο και τα συναφή εργαλεία του αριστερού λυρισμού και, επίσης, να δέχονται ότι πίσω από μια θέση η οποία εκφράζεται «ποιητικά» κρύβεται κάτι βαθύ που πρέπει να είναι και καλό.
Ούτε αυτό όμως υπάρχει περίπτωση να περπατήσει, διότι όταν διακυβεύεται η ζωή και η ασφάλεια, οι ποιητικούρες πάνε περίπατο. Υπό τέτοιες συνθήκες και για τον περισσότερο κόσμο, αν τίθεται ζήτημα μεταξύ της δικής του ελευθερίας και της ελευθερίας του επείσακτου, χάνει πάντα ο επείσακτος. Ετσι θα γίνει και τώρα, αν τα πράγματα χειροτερέψουν.
Το τρίτο και πιο ωραίο στοιχείο της ρητορικής συγκάλυψης του προβλήματος από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι για όλα αυτά φταίνε οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ευρώπης και της Δύσης. Με άλλα λόγια –τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα– φταίει ο τρισκατάρατος ο καπιταλισμός, που δεν λέει ακόμη να τινάξει τα πέταλα! Αυτό, ωστόσο, είναι και το μόνο στο οποίο αξίζει να δώσουμε κάποια σημασία· όχι επειδή μπορεί να είναι αποτελεσματικό ως επιχείρημα, αλλ’ επειδή μας βοηθά να καταλάβουμε το αληθινό δράμα αυτών των ανθρώπων από την ώρα που βρέθηκαν στην εξουσία και ήλθαν αντιμέτωποι με τα προβλήματα της πραγματικότητας. Μας βοηθά, επίσης, να εξηγήσουμε την απίστευτη ανικανότητά τους στη διακυβέρνηση της χώρας.
Δύο παράγοντες συνδυάζονται σε αυτούς τους ανθρώπους και παράγουν το τερατώδες αποτέλεσμα που μας αφήνει άφωνους. Πρώτον, έχουν μάθει να σκέπτονται την πολιτική, έχοντας πάντα τη βολική «έξοδο κινδύνου» ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Επομένως, δεν χρειάζεται να αναμετρηθούν με τα διλήμματα της πραγματικότητας του καπιταλισμού. Αρκεί ότι οι ίδιοι αγωνίζονται για την ανατροπή του και επαφίενται στη βεβαιότητα ότι όλα τα προβλήματα του καπιταλισμού θα λυθούν (δεν θα υπάρχουν καν) με τον κομμουνισμό ή κάποια παραλλαγή του. Δεύτερον, έχουν περάσει τη ζωή τους προστατευμένοι, χωρίς να έχουν δουλέψει σοβαρά, βολεμένοι σε θέσεις εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων και, γενικώς, σε δουλειές που αν δεν τις κάνεις καλά και με συνέπεια δεν διακινδυνεύεις τίποτε.
Συνδυάστε αυτά τα δύο και αντιλαμβάνεσθε πώς είναι δυνατόν από τη μια μέρα στην άλλη να βρίσκουν ότι τους λείπουν από το μέτρημα 3.000 πρόσφυγες. Και το ακόμη χειρότερο: πώς είναι δυνατόν να το ανακοινώνουν, χωρίς να τους έχει περάσει από τον νου η γελοία ανακολουθία…
Μαθητευόμενος θεός
Μόλις το διάβασα, αυθόρμητα βγήκαν από τα χείλη μου, παρηλλαγμένοι για την περίσταση, οι λόγοι του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βεσπασιανού: «Αλίμονο, νομίζω ότι γίνεται θεός!». Ο Βεσπασιανός φέρεται να το είπε για τον εαυτό του, σε πρώτο πρόσωπο, όταν έπαθε δηλητηρίαση από μανιτάρια και κατάλαβε ότι θα πέθαινε και ότι, συνεπώς, θα ακολουθούσε η θεοποίησή του – γεγονός που, αν ισχύει, μας δείχνει υψηλή ποιότητα χιούμορ για αυτοκράτορα.
Η δική μου περίπτωση είναι διαφορετική. Εγώ το είπα για τον μεγάλο Πελέ του Θεάτρου και της Φιλοσοφίας, ο οποίος σκοπεύει το Σάββατο στη 1 μ.μ. να βρίσκεται ταυτοχρόνως (εκεί είναι η μαγκιά!) σε τρεις τόπους. Διαβάζω σε δύο ξεχωριστές ανακοινώσεις του υπουργείου ότι ο υφυπουργός Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων Θεοδόσης Πελεγρίνης θα επισκεφθεί «το Σάββατο 26-3 στη 1 μ.μ. τα Διαβατά και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης», στην πρώτη ανακοίνωση αυτό και, στο δεύτερη, ότι θα επισκεφθεί «το Σάββατο 26-3 στη 1 μ.μ. τον καταυλισμό προσφύγων στην Ειδομένη».
Δεν είναι λάθος, όχι. Ο Τεό Πελεγρίνης αρχίζει να γίνεται θεός και ξεκινά με απλές ασκήσεις: πανταχού παρών – τα πάντα πληρών είναι στο δεύτερο στάδιο. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ πολύ να το διαδώσετε αυτό σε όσο περισσότερους μπορείτε. Ολοι πρέπει να ξέρουν τι θα συμβεί το Σάββατο 26 του μηνός στη 1 το μεσημέρι, ώστε αν ο Τεό πραγματοποιήσει ταυτόχρονες εμφανίσεις και σε άλλα σημεία, εσωτερικού ή εξωτερικού (έχουν οι θεοί τα καπρίτσια τους…), να υπάρχουν μαρτυρίες για την τεκμηρίωση του θαύματος.