Γράφαμε παλαιότερα ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη με τις υποθέσεις των ανθρώπων. «Αν στην πιο αγία συντροφιά της ανθρώπινης ιστορίας ο ένας στους δώδεκα μαθητές του Ιησού αποδείχθηκε διεφθαρμένος, πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερα ποσοστά ηθικής στο αχανές Δημόσιο;» («Η παραβολή της διαφθοράς», Καθημερινή 13.9.2006). Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι πώς θα εξαλειφθεί η διαφθορά αλλά πώς περιορίζεται. Οι δε κυβερνήσεις δεν κρίνονται από τα κρούσματα που αποκαλύπτονται, αλλά από το νομοθετικό έργο για τον περιορισμό της. Κρίνονται δηλαδή από τα μέτρα που θεσπίζουν για να δημιουργηθούν κανόνες διαφάνειας, αξιοκρατίας και καλών πρακτικών, όπως ήταν το ΑΣΕΠ, η Δι@ύγεια κ.λπ. Με τέτοιου τύπου μέτρα, μπορεί να μη ζήσουμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, αλλά τουλάχιστον δημιουργούνται αντικίνητρα για τους δυνάμει διεφθαρμένους.
Το κατά Βαρουφάκη «αριστερό τσούρμο» είχε πάντα λυμένο το ζωνάρι στα ζητήματα ηθικής. Ως αντιπολίτευση ξεσπάθωνε γενικώς κατά της διαφθοράς, αλλά ειδικώς απαξίωνε κάθε μέτρο περιορισμού της. Καταψήφισε μέχρι και τη Δι@ύγεια με το σόφισμα ότι «πρόκειται για μια προσπάθεια επικοινωνιακή να αλλάξετε την ατζέντα. Καλή η προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί. Διότι ετούτη την ώρα, που παρουσιάζετε ως μέγα επίτευγμα, ιστορικό επίτευγμα, μια προσπάθεια να φτιάξετε ένα ηλεκτρονικό φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης –διότι περί αυτού πρόκειται– η κοινωνία ισοπεδώνεται από τις επιλογές σας» (Αλέξης Τσίπρας, Βουλή 30.6.2016). Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, φυσικά, ως κυβέρνηση υπονόμευσαν και τη Δι@ύγεια. Με το νομοσχέδιο περί «επιτάχυνσης του κυβερνητικού έργου» (Δεκέμβριος 2015), εξαίρεσαν κάποιες δαπάνες του υπουργείου Εξωτερικών από τον δημόσιο έλεγχο.
Ακόμη πιο υποκριτική ήταν η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να νομοθετήσει την υποχρεωτική δημοσιοποίηση των διαφημιστικών κονδυλίων των τραπεζών, μετά την αποκάλυψη του «κυκλώματος των εκβιαστών δημοσιογράφων». Και είναι υποκριτική διότι από την υποχρέωση δημοσιοποίησης εξαίρεσαν τις ΔΕΚΟ και τους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ετσι, όσα είναι υπό κυβερνητικό έλεγχο μένουν κρυφά, αλλά υποχρεώνονται να δημοσιοποιούν τις δαπάνες τους οι τράπεζες που πλέον είναι ιδιωτικές. Να σημειώσουμε ότι, όπως προκύπτει από τη δικογραφία, το κύκλωμα των εκβιαστών στόχο είχε τις ΔΕΚΟ και ουχί τις τράπεζες.
Μην παρεξηγηθούμε: καλή είναι η διαφάνεια για τις διαφημιστικές δαπάνες ακόμη και των τραπεζών, αλλά είναι υποκριτική αν μένουν εκτός δημοσίου ελέγχου τα πεπραγμένα όσων διαχειρίζονται τα δικά μας λεφτά. Είναι τουλάχιστον περίεργο πώς «ξέχασε» η κυβέρνηση να χτυπήσει με ένα νομοθέτημα δύο εστίες, και μόνο μετά την ασφυκτική πίεση της αντιπολίτευσης ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης δήλωσε ότι «βεβαίως και εξετάζουμε αυτή την πρόταση και σε άλλο νομοσχέδιο θα καλύψουμε και αυτό το κενό, διότι ο αγώνας της κυβέρνησης αυτής στα θέματα διαπλοκής είναι συγκεκριμένος και όποιος θέλει να συμβάλει σ’ αυτό τον αγώνα είμαστε ανοιχτοί…».
Περιμένουμε να δούμε σε ποιο νομοσχέδιο «θα καλυφθεί το κενό», αλλά μπορούμε να βάλουμε και στοίχημα ότι θα αργήσει. Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει μέτρα κατά της δικής του διαφθοράς όλη μέρα θα κοσκινίζει διατάξεις για άλλους. Και ενίοτε θα «ξεχνάει» κάποιες.