Πώς να είναι άραγε ένα Φεστιβάλ στο μυαλό ενός Μπαλτά; Γιατί στο μυαλό του Φαμπρ, είναι ο εαυτός του σε πολλαπλές εκδοχές. Ας μην παίρνουμε και τόσο τοις μετρητοίς όσα ελέχθησαν, γιατί τα περισσότερα θα τα πάρουν πίσω. Το ΥΠΠΟ παραπλανά τον ελληνικό λαό, παρουσιάζοντας έναν ιδιόρρυθμο δημιουργό ως «διευθυντή» του Φεστιβάλ Αθηνών, όταν ο ίδιος όχι μόνο αδυνατεί να αναλάβει ευθύνες αλλά δεν γνωρίζει και τίποτε για το τι κάνουν οι Ελληνες στην Ελλάδα. Και ούτε θέλει να μάθει. Ο γιγαντιαίος εγωισμός του ταίριαξε με το απόλυτο τίποτε του ΣΥΡΙΖΑ σε μία εξαπάτηση ηθική, πολιτική και οικονομική. Με ποιους όρους έγινε η πρόσκληση στον Γιαν Φαμπρ; Ο υπουργός Πολιτισμού οφείλει να παρουσιάσει στοιχεία.
Αλλά το θλιβερό της υποθέσεως είναι το υπουργείο Πολιτισμού και προσωπικά ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, ο οποίος αφού εκπαραθύρωσε τον κ. Γιώργο Λούκο, αφού έκανε άνω-κάτω τους πάντες, ακολουθώντας την κυβερνητική τακτική της σπίλωσης και της μεθοδευμένης φθηνοπολιτικής, με στόχο την αποδόμηση της προσωπικότητας του «αντιπάλου», παρουσιάζει ως δήθεν πανάκεια ένα όνομα που πίστευε ότι θα καλύψει την ανυπαρξία πολιτικής. Και όταν λέμε ανυπαρξία πολιτικής, μιλάμε για το απόλυτο μηδέν εκτός αν θεωρήσουμε τις ηθικολογικές πατριδοκάπηλες διακηρύξεις με ύφος ιδεολογικής σύγχυσης επιπέδου Εκτης Δημοτικού, ως άσκηση πολιτικής. Το Φεστιβάλ Αθηνών μετά την αναλαμπή των τελευταίων ετών και, φυσικά, έχοντας μακρά και λαμπρή διαδρομή πριν από τη δικτατορία, επί της ουσίας καταργήθηκε. Είναι έργο του ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζει το κενό της συγκυβέρνησης. Το κενό αυτό αποτελείται από κενές εγγραφές, νηπιακά βιώματα και αστείες ιδεοληψίες, που όταν εκφέρονται από έναν άνθρωπο της παρέας, απλώς τις προσπερνάς, αλλά όταν είναι εθνική πολιτική, ανησυχείς. Και πολύ μάλιστα.
Επειδή η χώρα είναι ταλαιπωρημένη και οι πολίτες εξουθενωμένοι, ας τελειώσουμε με τα αστεία. Ενα Φεστιβάλ, όπως είναι το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, είναι σαφώς κάτι που αδυνατούν να χειριστούν οι κυβερνώντες. Ενα Φεστιβάλ, στο πρότυπο των μεγάλων πραγματικά διεθνών φεστιβάλ, προβάλλει ουσία ακόμη και πειραματισμό, αλλά βάσει μιας πυξίδας. Και απαραιτήτως σε σύνδεση με την οικονομία του τόπου και με τις δυνάμεις του τουρισμού. Κάτι που είναι έξω από τη συριζαίικη στρατόσφαιρα.