Είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στους 14-15 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία δεν της έχει βγει τίποτα από όσα υποσχόταν, έχει κάνει πίσω σε όλες τις μεγαλόστομες εξαγγελίες της, έχει γεμίσει τον κόσμο με ψέματα, τα οποία μάλιστα επαναλαμβάνει, έχει αποτύχει πανηγυρικά σε όλες τις διαπραγματεύσεις που επεδίωξε στα διάφορα μέτωπα, έχει πάρει ολοστρόγγυλο μηδέν στη διαχείριση των προβλημάτων της καθημερινότητας και κυρίως στο προσφυγικό – μεταναστευτικό και γενικά αποδεικνύει καθημερινά την αποτυχία της σε όλους τους τομείς. Το μόνο θετικό βήμα που έκανε από τον Ιανουάριο του 2015 ώς σήμερα ήταν η νομοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης, όπου άλλωστε βρήκε συμμάχους στα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Από την άλλη πλευρά, η ίδια κυβέρνηση έχει πάρει πολύ καλό βαθμό ώς και άριστα στην επικοινωνιακή πολιτική, παρά την ήττα του Αλ. Τσίπρα στην τελευταία συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, στη σχεδόν παντελή άγνοιά της, στην αδιαφορία της σε προειδοποιήσεις περί επικείμενων καταστροφών, στη ρητορική ιδεοληψία της, στην επιμονή της να αλώσει θεσμούς και κράτος, στην καταστρατήγηση νόμων, στις πελατειακές σχέσεις, στην επιβολή της ισοπέδωσης προς τα κάτω. Και αν αυτές οι «επιτυχίες» ακούγονται κάπως αντιφατικές με τις παραπάνω «αποτυχίες» της, δεν είναι. Είναι συμπληρωματικές στην ολοκλήρωση του κυβερνητικού «προφίλ» της.
Η εξήγηση για τις «θαυμαστές» επιδόσεις της κυβέρνησης είναι πολύ απλή και σκληρή ταυτόχρονα. Με την ψήφο μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος «το περιθώριο» ήλθε στην εξουσία. Περί αυτού πρόκειται και έτσι εξηγούνται τα πραγματικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Είναι πολλές οι ερμηνείες που δόθηκαν στις επιλογές των πολιτών και οι περισσότερες περιέχουν την έννοια της δικαιολόγησης του «σοφού λαού».
Ανάμεσά τους δεν περιλαμβάνεται φυσικά η εξήγηση ότι είναι πολλοί οι πολίτες σε αυτή τη χώρα που ήθελαν και θέλουν στην εξουσία ανθρώπους κατ’ εικόνα και ομοίωση, χωρίς δεξιότητες, που έταζαν ανέξοδα λαγούς με πετραχήλια, σαν αυτά που απολάμβαναν επί πολλά χρόνια, γιατί εκείνοι τα απαιτούσαν και η πολιτική τάξη τα χορηγούσε με μεγάλη ευκολία. Οχι μόνον αυτή που βρισκόταν στην εξουσία, αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση. Ως άνθρωποι λοιπόν «του περιθωρίου», οι σημερινοί κυβερνώντες κατάφεραν να θέσουν ολόκληρη τη χώρα στο περιθώριο, ειδικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Από πολλούς τίθεται το ερώτημα πώς και γιατί οι ξένοι, δηλαδή οι εταίροι, δείχνουν τέτοια ανοχή απέναντι στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, ενώ δεν είχαν την ίδια στάση απέναντι στις προηγούμενες, με την εκδήλωση της κρίσης. Το εξήγησε πολύ καλά σε άρθρο του στα «Νέα» την περασμένη Τετάρτη ο βαθύς γνώστης των ευρωπαϊκών πραγμάτων Π.Γ. Ιωακειμίδης. Πέρα από το γεγονός ότι η δυνατότητα παρέμβασης και διαμόρφωσης της ελληνικής εσωτερικής πολιτικής σκηνής είναι πολύ μικρή, αφενός καθορίζουν τη στάση τους ανάλογα με τις δικές τους εσωτερικές ανάγκες –ιδίως Ολάντ και Μέρκελ–, αφετέρου έχουν αποδεχθεί την πραγματικότητα. Δηλαδή ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει κρατική μηχανή, δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση και δεν διαθέτει τη βούληση για κάτι τέτοιο. Επομένως, θα διατηρείται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως «ειδική περίπτωση» και ως τέτοια θα χρησιμεύει και για την αντιμετώπιση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος, ώστε να διευκολύνονται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αρα ο Αλ. Τσίπρας και οι άνθρωποί του είναι πολύ χρήσιμοι αυτή την περίοδο…
Για όποιον αμφιβάλλει, η συμπεριφορά της κυβέρνησης στο προσφυγικό – μεταναστευτικό αρκεί για να πείσει. Η ηγεσία και τα στελέχη της ξεκίνησαν με μία ρητορική ανοιχτών πυλών που την μετουσίωσαν και σε πράξη, αγνόησαν προκλητικά τις αγωνιώδεις προειδοποιήσεις ότι το πρόβλημα θα διογκωθεί και θα πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις, όταν αυτό συνέβη ακολούθησαν τακτική διοχέτευσης των προσφύγων και των μεταναστών προς την Ευρώπη, χωρίς καν να φροντίσουν να πάρουν αξιόπιστα μέτρα ταυτοποίησης, διαχειρίστηκαν άθλια, αναξιοπρεπώς, αναποτελεσματικά και με τεράστια καθυστέρηση το θέμα της υποδοχής και εγκατάστασης, μέσα στον πανικό τους φώναξαν το ΝΑΤΟ και υπέγραψαν ό,τι τους ζήτησαν, σχημάτισαν για τα μάτια μία «δεξαμενή εγκεφάλων» –Τσίπρας, Βίτσας, Καμμένος, Τόσκας, Μουζάλας, Κυρίτσης κ.λπ.– για να παίρνει δήθεν σχετικές αποφάσεις, επέτρεψαν να δημιουργηθούν αυτοσχέδιοι καταυλισμοί στην Ειδομένη, στον Πειραιά και αλλού που αποτελούν ντροπή, επέτρεψαν σε διάφορους περίεργους «αλληλέγγυους» να διαχειρίζονται τους απελπισμένους κατά το δοκούν, άφησαν τους τελευταίους να αλωνίζουν και βεβαίως αναμένεται πλέον η έκρηξη!