Οι σχέσεις Αθηνών – Αγκύρας, από την άνοδο έως την παντοκρατορία του κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην τουρκική πολιτική σκηνή, χαρακτηρίζονταν από μια σταθερότητα, πάντοτε εν συγκρίσει με θυελλώδεις κρίσεις στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καταστροφική στρατιωτική αντιπαράθεση τις δύο χώρες.
Κανένα από τα προβλήματα που συσσωρεύθηκαν στη διάρκεια πολλών δεκαετιών δεν έχει επιλυθεί· οι διεκδικήσεις της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος διατηρούνται στο ακέραιο· και η πολιτική της Αγκυρας στο Αιγαίο είναι σαφώς αναθεωρητική έναντι των συμφωνιών που είχαν συνομολογήσει οι δύο χώρες περίπου πριν από έναν αιώνα.
Ωστόσο μια περίοδος ελεγχομένης εντάσεως ή έστω σχετικής κανονικότητος δεκατριών ετών δεν είναι χρονικό διάστημα αμελητέο ή μικρό. Στο άκρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης ευρίσκεται η Ελλάς, στον μεσοχώρο Ανατολής και Δύσεως, και όχι στην ασφαλή περιοχή των υπερβορείων.
Σήμερα, πάντως ο κ. Ερντογάν, που είχε χαρακτηρισθεί από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα «μετριοπαθής μουσουλμάνος ηγέτης», ενδεδειγμένος «να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως», αποτελεί στόχο δριμείας κριτικής ως αναχρονιστικός αυταρχικός πολιτικός μιας Τουρκίας όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και όπου διώκονται η ελευθεροτυπία και η ελευθερία εκφράσεως, εν γένει.
Φυσικά και δεν αμφισβητείται η ακρίβεια των αιτιάσεων, αλλά η προσπάθεια εξαγωγής προτύπων διακυβερνήσεως για την εξασφάλιση της «ευτυχίας των λαών» είχε ολέθριες συνέπειες – και όταν επιχειρήθηκε στο παρελθόν από τους κομμουνιστές με αποτέλεσμα την καταδυνάστευση κρατών και πολιτών, αλλά και σήμερα.
Οι στρατιωτικές παρεμβάσεις της φιλελευθέρας Δύσεως με στόχο εγκαθίδρυση προτύπων «δημοκρατικής διακυβερνήσεως» στο Ιράκ, στη Λιβύη και τελευταίως στη Συρία, διά της ανατροπής οικτρών –είναι αλήθεια– δικτατόρων, ανέδειξαν απλώς τις συμμορίες αδιστάκτων δολοφόνων, οδήγησαν στην εξαγωγή της ισλαμικής τρομοκρατίας διεθνώς, στο κύμα προσφύγων και μεταναστών προς την Ευρώπη με όλες τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες.
Δεν είναι σε καμία περίπτωση η Τουρκία χώρα όπου έχει εγκαθιδρυθεί ισλαμική δικτατορία, όπως συμβαίνει στο Ιράν με το οποίο η Δύση έχει αρχίσει να συνεργάζεται για τη «σταθεροποίηση» της διαταραχθείσης τάξεως στη Μέση Ανατολή. Το δημοκρατικό έλλειμμα αυτής της χώρας είναι γνωστό και η ηγεσία της Τουρκίας υπήρξε πάντα αυταρχική και επί των Οθωμανών σουλτάνων και επί του κεμαλικού καθεστώτος και επί του κ. Ερντογάν.
Προφανώς η Τουρκία δεν είναι εναρμονισμένη με τις επιδιώξεις της Δύσεως στη Μέση Ανατολή, διότι η δυναμική που άρχισε να διαμορφώνεται στην περιοχή νοτίως των συνόρων της, με την ιδιότυπη συμμαχία Αμερικανών και Κούρδων του Ιράκ και της Συρίας, απειλεί όντως την ακεραιότητα της χώρας, όπου υπάρχει εν εξελίξει και κλιμακούμενος ένας εμφύλιος πόλεμος ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Το πρόβλημα ημών των Ελλήνων με αυτήν τη χώρα δεν είναι συνεπώς η «υπεροψία», ο «αυταρχισμός», το «απροσάρμοστο» του κ. Ερντογάν προς τους κανόνες της «πολιτικής ορθότητος», που υποτίθεται ότι κυριαρχούν στη Δύση, αλλά τι θα ακολουθήσει εάν τελικώς ανατραπεί. Και η μεν Δύση «ευρίσκεται μακράν», αλλά η εγγύτητα της χώρας μας με μια αποσταθεροποιημένη Τουρκία είναι απλούστατα εφιαλτική.