Ξανά μανά κι απ’ την αρχή, μπας και το καταλάβουν και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το «πιστωτικό γεγονός», διά του οποίου υποτίθεται μας απειλούν τα στελέχη του ΔΝΤ, δεν είναι πυρηνικό όπλο. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη για μια οικονομία, όταν ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Είναι επί της ουσίας η χρεοκοπία, την οποία πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων παλαβών συσσωματώσεων της ελληνικής πολιτικής επιθυμούν ή και προωθούν. Είναι, για να το πούμε με απλά λόγια, να τελειώνουν τα λεφτά που αγοράζουν κάτι και να αναγκαστούμε να τα αντικαταστήσουμε με δικά μας χαρτιά, τα οποία θα αξίζουν όσο η αξιοπιστία της εκδίδουσας αρχής. Κι επειδή στην περίπτωσή μας μιλάμε για το ελληνικό κράτος, τα χαρτονομίσματα, που θα λέγονται «δραχμές», «μνα», ή «g-euro», δεν θα αξίζουν τίποτα.
Η οικονομική ανάλυση εκ του προχείρου, που κυριαρχεί στη χώρα, θέλει τα ευρώ –και γενικώς ο πλούτος– να υπάρχουν σε ένα θρυλικό θησαυροφυλάκιο, και το μόνο που έχει να κάνει η Ελλάς είναι να απειλήσει με ένα «πιστωτικό γεγονός» (στρατηγική Βαρουφάκη) ή να κάνει ένα ντου (στρατηγική Λαφαζάνη) να τα αποκτήσει. Κατά την κρατούσα άποψη δεν χρειάζονται ούτε μεταρρυθμίσεις που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα ούτε καν παραγωγή. Oλα είναι θέμα ενός καλού κόλπου, που οι πολιτικοί μας είναι πολύ προδότες ή πολύ ανίκανοι να το κάνουν. Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός δοκιμάζει τη μία κυβέρνηση μετά την άλλη, με διαρκώς χειρότερα αποτελέσματα.
Το πρόβλημα όμως της ελληνικής οικονομίας δεν είναι τα χαρτιά με τα οποία συναλλάσσεται. Αυτό αποδεικνύεται από τον πληθωρισμό που ήταν σταθερά πάνω από 10% τις δεκαετίες 1980-1990 και από τα δανεικά που ήταν άπλετα τη δεκαετία του 2000 και λιγότερα τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Oλα τα προβλήματα επικεντρώνονται στις σχέσεις παραγωγής και κατανάλωσης. Ο ελληνικός λαός επιθυμεί το καταναλωτικό πρότυπο της Δύσης και πολύ καλά κάνει· αυτό εξάλλου επιδιώκουν και χιλιάδες μετανάστες από κάθε γωνιά της Γης. Αλλά όχι και το παραγωγικό πρότυπό της. Ολοι θέλουμε (και γι’ αυτό εισάγουμε) αυτοκίνητα, smartphones, υπολογιστές, ακόμη και παπούτσια, ρούχα κ.λπ., για τα οποία όμως πρέπει να δώσουμε ως αντάλλαγμα κάποια δικά μας προϊόντα ή υπηρεσίες. Τα ευρώ που χρησιμοποιούμε είναι απλώς αξιόπιστο μέσο συναλλαγής, διότι υποστηρίζονται από ακμαίες οικονομίες του Βορρά, συν την «περιοριστική πολιτική» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Γι’ αυτό είναι πολύτιμα εντός και εκτός Ευρώπης. Πολλοί τα κρατούν ως εξασφάλιση, και δεν μιλάμε μόνο γι’ αυτούς που τα έβαλαν στο στρώμα κατά τη διάρκεια της κρίσης· είναι το δεύτερο αποθεματικό νόμισμα παγκοσμίως. Αν η ΕΚΤ τύπωνε αφειδώς χαρτονομίσματα, αυτά θα ήταν σαν τις παλιές κακές δραχμές. Θα ξεκινούσε κάποιος στην αρχή του χρόνου με μισθό χιλίων ευρώ και στο τέλος θα αγόραζε προϊόντα αξίας οκτακοσίων ευρώ.
Το πρόβλημα με όλες τις κυβερνήσεις –και πολύ, πολύ περισσότερο μ’ αυτήν– είναι ότι ασχολούνται μόνο με το σκέλος της κατανάλωσης και κατά καιρούς πετούν μερικές κορώνες (χωρίς αντίκρισμα) περί παραγωγής. Ετσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Με τις λειψές μεταρρυθμίσεις των περασμένων κυβερνήσεων και τις αντιμεταρρυθμίσεις της νυν, η χρεοκοπία, που θα εμπεριέχει το πιστωτικό γεγονός, πλησιάζει. Και τότε δεν θα είναι απλή «απειλή». Θα είναι εφιάλτης.