Στην έξοδο του σταθμού στην πλατεία Βικτωρίας ένας νεαρός μοιράζει φυλλάδια: «Κάτω η συμφωνία της ντροπής Ε.Ε. – Τουρκίας. Να εμποδίσουμε τις απελάσεις». Μετανάστες και πρόσφυγες σε μικρές ομάδες μοιάζει να ενημερώνονται από νεαρούς που ανήκουν στους «αλληλέγγυους». Μικρά παιδιά ζωγραφίζουν, με οδηγίες, ένα πανό. Υστερα από πολλές εβδομάδες απραξίας του κράτους και εγκλωβισμού των προσφύγων, το κενό εξουσίας αναλαμβάνουν να το καλύψουν διάφορες «οργανώσεις και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης», στις οποίες δεν συμμετέχουν μόνο Ελληνες. Ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος τους; Καλούν τους πρόσφυγες σε ανυπακοή, σε πορείες και διαμαρτυρίες, περιγράφουν τη συμφωνία επαναπροώθησης ως «ευθεία βολή εναντίον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», διατρανώνουν: «όχι σύνορα, όχι έθνη» και «κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος».
Παρόμοιες οργανώσεις και απόψεις κάνουν αισθητή την παρουσία τους από τη Χίο και τη Λέσβο έως τον Πειραιά και την Ειδομένη. Ας υποθέσουμε ότι «οι εικόνες των προσφύγων που μεταφέρονται με πλοιάρια πίσω στην Τουρκία, συνοδευόμενοι από μασκοφόρους αστυνομικούς του Frontex αποτελούν ντροπή για την ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Να υποθέσουμε, δηλαδή, αντιστοίχως, ότι οι εικόνες της Ειδομένης και του Πειραιά αποτελούν τιμή για τον ανθρώπινο πολιτισμό και απαύγασμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι οι προθέσεις των περισσοτέρων «αλληλέγγυων» είναι ανιδιοτελείς, αγνοώντας το παζάρι συμφερόντων που στήνεται εις βάρος απελπισμένων ανθρώπων από πάσης φύσεως διακινητές και εκμεταλλευτές, ποιος τοποθετεί και ποιος βαθμολογεί αυτόν τον νέο μετρητή «ανθρωπισμού». Ποιος αποφασίζει δηλαδή ότι ανάμεσα σε δύο εξαθλιώσεις, η μία είναι προτιμότερη από την άλλη;
Οι «αλληλέγγυοι» αλωνίζουν όπου το κράτος απουσιάζει. Εκεί όπου το αμπέλι είναι ξέφραγο, βλασταίνουν αυθαιρεσία και, η συνεπακόλουθη, βία. Η κυβέρνηση, προς το παρόν, ανακοινώνει αισιόδοξα σενάρια, κερδίζοντας χρόνο. Πριν από μέρες ο Γιώργος Κυρίτσης, εκπρόσωπος του συντονιστικού για το προσφυγικό, ανακοίνωνε ότι μέσα σε ένα μήνα θα έχει αδειάσει η Ειδομένη. Την Πρωταπριλιά ο Δημήτρης Βίτσας, αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας και συντονιστής της κυβέρνησης για το προσφυγικό, δήλωσε ότι μέχρι τις 12 Απριλίου θα έχει αδειάσει ο Πειραιάς, στον οποίο χθες μόλις είχαν καταγραφεί πάνω από 4.700 άτομα. Αναρωτιέται κανείς από πού αντλούν οι αρμόδιοι παρόμοιες βεβαιότητες; Γιατί αν η πρόθεσή τους είναι να καθησυχαστεί ο τοπικός πληθυσμός που εμφανίζει σημάδια αγανάκτησης, εκτός από αλληλεγγύης, τότε μάλλον θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν την επικοινωνιακή πολιτική τους. Η «εικονική πραγματικότητα» που εξαγγέλλεται, συμβάλλει μόνο στην πρόκληση «ατυχήματος». Τι θα γίνει όταν ο Πειραιάς και η Ειδομένη παραμένουν ασφυκτικά γεμάτοι και μετά την παρέλευση των προθεσμιών;
Η αδυναμία – απουσία της κυβέρνησης στρώνει τον δρόμο για τα «κινήματα ανυπακοής». Για να μην επαναλάβουμε ότι ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σάρκα από τη σάρκα αυτών των κινημάτων. Οτι, δηλαδή, είναι διπλά δύσκολο για τους κυβερνώντες να αποτρέψουν τη δράση των «αλληλέγγυων», γιατί είναι σα να στρέφονται εναντίον και δικών τους θέσεων και αντιλήψεων. Ομως η εποχή που διανύουμε δεν έχει μπλοκάρει μόνο τα «αριστόμετρα»· την ίδια ζημιά έχει προκαλέσει και στην ευκολία με την οποία ορισμένοι θεωρούν εαυτούς υπέρμαχους του ανθρωπισμού. Ενός «ανθρωπισμού» τόσο επικίνδυνου, που μπορεί να οδηγήσει σε εντελώς αντίθετα αποτελέσματα, επιτείνοντας μόνο το χάος. Ξεσηκώνει και οδηγεί απελπισμένους ανθρώπους σε μονοπάτια που μόνο περιπλοκές και βία υπόσχονται. Γιατί φωνάζοντας οι «αλληλέγγυοι» «κάτω οι φράχτες και τα συρματοπλέγματα», το μόνο που επιβεβαιώνουν είναι τη δική τους ύπαρξη και την ανυπαρξία του κράτους.