Τη Μεγάλη Παρασκευή των καθολικών ο Πάπας είπε ανάμεσα στ’ άλλα πως ο σταυρός εμφανίζεται πια στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, «που μετατράπηκαν σε αχόρταγο νεκροταφείο, εικόνα της αναίσθητης και ναρκωμένης συνείδησής μας»· δεν κατόρθωσε όμως να συγκινήσει λίγο πιο κάτω από την ψυχική τους φλούδα τούς ομοθρήσκους του Ευρωπαίους πολιτικούς, στους οποίους ευθέως αναφερόταν. Μηδενικές παρέμειναν οι αφίξεις προσφύγων σε χώρες που εντούτοις δεσμεύτηκαν ότι θα συμμετάσχουν σε προγράμματα μετεγκατάστασης. Εξ ου και οι καταγγελίες της δημάρχου της Βαρκελώνης εναντίον των Βρυξελλών, που ελάχιστα έπραξαν για να υλοποιηθεί το προ οκταμήνου υποβληθέν καταλανικό σχέδιο φιλοξενίας χιλιάδων προσφύγων από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν και Ερυθραία.
Τη δική μας Μεγάλη Παρασκευή ίσως ακούσουμε και από Ελληνες ιεράρχες λόγια φιλοπροσφυγικά αλλά και επικριτικά για τις ευρωπαϊκές κεφαλές, αφού θα το καλεί η μέρα της υψηλής συγκίνησης. Ακόμη και όσοι εξ αυτών πρωτοστατούν μέχρι τώρα στην κινδυνολογία περί εξισλαμισμού της Ευρώπης και απειλούν ότι «θα γίνει χαμός», θα ενδώσουν, ως είθισται, στη γοητεία του φαρισαϊσμού. Από τη μια πένθιμη Μεγάλη Παρασκευή στην άλλη, αλλά και πριν και μετά, πάμπολλοι άνθρωποι υπομένουν τη δική τους ατέλειωτη Μεγάλη Παρασκευή. Είναι οι φτωχοί του κόσμου τούτου. Και ανάμεσά τους, οι φτωχότεροι των φτωχών, οι πρόσφυγες. Κάθε θρησκείας ή δόγματος. «Μα δεν μπορεί να έχουν Μεγάλη Παρασκευή οι μουσουλμάνοι»… Λογικό, πολύ λογικό. Εάν βέβαια σαν λογική εννοήσουμε τη δικολαβίστικη τεχνική εξαπάτησης της ίδιας της «αναίσθητης και ναρκωμένης συνείδησής μας». Δυσκολευόμαστε στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα, να αποδεχτούμε πως οι πρόσφυγες έχουν δικαιώματα που απορρέουν από συνθήκες, τα οποία ούτε πολιτικά ηθικό είναι ούτε καν εφικτό να ικανοποιηθούν από μόνη τη φιλανθρωπία και την ανώνυμη αλληλεγγύη· δεν δικαιούμαστε να φορτώσουμε στις ΜΗΚΥΟ ένα πρόβλημα που τις υπερβαίνει. Ακόμα περισσότερο, δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι η πολιτική συνείδηση δεν είναι προνόμιο των Ευρωπαίων, ότι και οι πρόσφυγες μπορούν να λειτουργήσουν ως πολιτικά όντα και να απαιτήσουν συντεταγμένα τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζουμε τις διαδηλώσεις τους όχι απλώς σαν παράδοξες αλλά σαν εξ υπαρχής παράλογες.