Το τέλος του κόσμου έρχεται… πάλι

Το τέλος του κόσμου έρχεται… πάλι

2' 32" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Δεν είναι κάποιος επίδοξος προφήτης σε εσχατολογικό παροξυσμό που μιλάει για συντέλεια του κόσμου, ημέρα της κρίσης, τέλος των αιώνων, καταποντισμούς, μαύρους ήλιους, βροχές τεράτων, αναστάσεις νεκρών, αφυπνίσεις συνειδήσεων. Είναι διαπρεπής ερευνητής στο πανεπιστήμιο της Λουιζιάνας –λέγεται Ντάνιελ Ουίτμαϊρ– και ισχυρίζεται ότι σε ένα μήνα δεν θα υπάρχει πλέον ζωή στη Γη. Ο νεοανακαλυφθείς πλανήτης 9 του ηλιακού μας συστήματος, που περιφέρεται πολύ πέρα από τον Ποσειδώνα, έχει προκαλέσει –κατά τον επιστήμονα– «βροχή» κομητών (όμοια με εκείνη που εξαφάνισε τους δεινοσαύρους πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια), που θα χτυπήσουν τη Γη, καταστρέφοντας κάθε ίχνος ζωής.

Δεν είναι πρώτη φορά που κάποιος ή κάποιοι επιστήμονες μιλούν για καταστροφή της Γης. Και στις 20 Φεβρουαρίου 1524, κατά Γερμανό επιστήμονα, κατακλυσμός θα αφάνιζε κάθε μορφή ζωής. Στις 19 Μαΐου 1719, σύμφωνα με Ελβετό μαθηματικό, θα έπεφτε κομήτης στη Γη. Στις 18 Μαΐου 1910 η ανθρωπότητα ετοιμαζόταν και πάλι για το τέλος της από σύγκρουση με κομήτη (από την αρχαιότητα οι εμφανίσεις κομητών είχαν συνδεθεί με λοιμούς, θανάτους βασιλέων, καταστροφές αυτοκρατοριών…), τον κομήτη Χάλεϊ, που θα είχε και ουρά από υδροκυάνιο, για να δηλητηριάσει ό,τι επιβίωνε. Στις 10 Μαρτίου 1982, κατά Βρετανούς αστρονόμους, η ευθυγράμμιση πλανητών θα ισοπέδωνε τον πλανήτη.

Δηλαδή, δεν είναι μόνο οι θρησκείες που προφητεύουν το τέλος του κόσμου (και μια νέα αρχή). Και η επιστήμη κάνει προβλέψεις του είδους, χωρίς νέα αρχή, –για το άμεσο μέλλον, πολύ πριν ο Ηλιος καταπιεί τη Γη σε 4,5 περίπου δισ. χρόνια– και μάλιστα όλο και πιο συχνά. Οχι κάθε 200 χρόνια, ούτε καν κάθε δέκα. Σχεδόν ετησίως. Αλλοτε είναι η πτώση κάποιου μετεωρίτη, άλλοτε η προσέγγιση αστεροειδούς (η NASA έδινε 2,7% πιθανότητα ο αστεροειδής Αποφις να χτυπούσε τη Γη το 2029 ή το 2036), άλλοτε είναι η μαύρη τρύπα που θα προκαλούσαν τα πειράματα στο CERN, η έκρηξη κάποιου υπέρ-ηφαιστείου –π.χ. το Yellowstone των ΗΠΑ–, κάποια πανδημία ή μια έντονη διακύμανση της θερμοκρασίας της Γης. Σίγουρα στη ζωή, καθημερινά, εναλλάσσονται η κοσμογονία και η αποκάλυψη, είμαστε δημιουργοί και καταστροφείς και κάθε στιγμή μας αναπαράγει ένα κράμα από σπορά και στάχτη. Ομως τι ωθεί τους επιστήμονες στην «πρόγνωση» του οριστικού μας τέλους; Είναι η κούραση από το αίμα, τη βία, την αδιαλλαξία, τη δολιότητα, τον σπαραγμό, την απώλεια, την ασχήμια, τη φρίκη, την παρακμή, την αδικία του κόσμου (το τέλος εξομοιώνει, εμπρός του όλοι είναι ίσοι), που κάνει ακόμη και σοβαρούς επιστήμονες να δικαιώνουν, ως άλλοι Νοστράδαμοι, με υπολογισμούς για την έλευση του τέλους, το αίσθημα καθολικής ματαιότητας;

Είναι η υποσυνείδητη αναζήτηση της λύτρωσης όχι μόνο από τα αδιέξοδα, τον πόνο, τις πιέσεις, αλλά και από τον φόβο του εκμηδενισμού της ύπαρξης, το άγχος του θανάτου, που δεν θα αφορά πλέον μόνο τον «προφήτη» αλλά σύμπασα την ανθρωπότητα, και αυτό είναι περισσότερο παρηγορητικό, απελευθερωτικό; Ή είναι απλώς η θνητή μας φύση που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την αιωνιότητα, όσο κι αν την ποθεί, με την ιδέα της Γης ως «αιώνιο σπίτι των ανθρώπων» (Ησαΐας), και βλέπει σε όλα ένα τέλος; Θνητότητα του βίου, θνητότητα της Γης. Και νιώθει μια βιασύνη να διαβεί τις πύλες του Αδη. Να βυθιστεί στο βάθος του μηδενός.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή