Καμία αμφιβολία ότι η απόφαση του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, περί διαγραφής δημοσιογράφων επειδή υποστήριξαν την άποψη του «ναι» στο δημοψήφισμα, είναι πρωτοφανής και μήνυμα κακών εξελίξεων για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, την ελευθερία της έκφρασης και την ελευθεροτυπία στη χώρα. Δεν έχει τόση σημασία το κύρος των προσώπων που συμμετέχουν στο συγκεκριμένο όργανο, κατά πόσο δηλαδή έχουν διακριθεί στην επαγγελματική τους πορεία, ή αν είναι γνωστά στη δημοσιογραφική «πιάτσα», ούτε το γεγονός ότι τα δύο πειθαρχικά συμβούλια του σωματείου είναι ανεξάρτητα από το διοικητικό συμβούλιο. Σημασία έχει ότι τα πρόσωπα αυτά εκλέχθηκαν από το σώμα των δημοσιογράφων, προφανώς εμφορούνται από την ιδεολογία την οποία εκφράζουν με την απόφασή τους και ότι για το πλατύ κοινό η απόφαση αυτή έχει τη σφραγίδα «ΕΣΗΕΑ».
Για όποιον ενδιαφέρεται να εμβαθύνει κάπως στην ουσία της ελευθεροτυπίας, τα πράγματα είναι σχετικά απλά, αν και λίγοι τα αντιλαμβάνονται στην πατρίδα μας. Η έννοια της ελευθεροτυπίας δεν αφορά τον κάθε δημοσιογράφο και το κάθε μέσο ξεχωριστά. Δηλαδή δεν σημαίνει ότι ο κάθε δημοσιογράφος και το κάθε μέσο έχουν δεοντολογική υποχρέωση να εκφράζουν και να ικανοποιούν όλες τις απόψεις. Αλλωστε, όλα τα μέσα έχουν τη δική τους «γραμμή» και οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν σε αυτά προσαρμόζονται στον άλφα ή στον βήτα βαθμό, ανάλογα με τα περιθώρια που τους δίδουν η εργοδοσία και η διεύθυνση του κάθε μέσου. Για παράδειγμα, το μότο των New York Times είναι «όλες οι ειδήσεις που αρμόζει να τυπώνονται (εννοείται δημοσιεύονται)», κατά την εφημερίδα βεβαίως. Ελευθεροτυπία σημαίνει ότι έχουν δικαίωμα να λειτουργούν όλα τα μέσα, να κυκλοφορούν όλες οι εφημερίδες, να διατυπώνονται και να ακούγονται όλες οι απόψεις και ιδέες σε μία χώρα. Περί αυτού πρόκειται και είναι υποχρέωση της ΕΣΗΕΑ να το υπερασπίζεται μετά πάθους.
Ωστόσο, η περί ης ο λόγος απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία» και δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, τουλάχιστον στους πολίτες που ασχολούνται στοιχειωδώς με τα κοινά, ή έστω τα παρακολουθούν. Οχι μόνο γιατί η παραπομπή «των κατηγορουμένων» ήταν γνωστή από καιρό. Η Ελλάδα «ερντογανοποιείται» ταχύτατα τα τελευταία χρόνια. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις επιχειρήσεις φίμωσης πολιτικών αντιπάλων με οργανωμένους προπηλακισμούς από «αγανακτισμένους» πριν από τις εκλογές του 2012; Τις ομοχειρίες και τα συνεργεία που λειτουργούσαν σε κομματικά υπόγεια για να δημιουργούν κλίμα και να βρίζουν πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους μέσω του Διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης; Τις αφίσες που στοχοποιούσαν δημοσιογράφους με διαφορετικές απόψεις; Την απαγόρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε στελέχη του να μετέχουν σε εκπομπές που θεωρούσαν «εχθρικές»; Τις κραυγές του όχλου και τα γκράφιτι «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»; Τις διάφορες επιθέσεις κατά μέσων μαζικής επικοινωνίας; Τις εκκλήσεις της ΠΟΕΣΥ (άλλο συνδικαλιστικό όργανο στο οποίο συμμετέχει η ΕΣΗΕΑ) να μην καλυφθεί δημοσιογραφικά η επίσκεψη της Αγκελα Μέρκελ;
Ή μήπως μπορούμε να ξεχάσουμε τους χαρακτηρισμούς «γερμανοτσολιάδες, Τσολάκογλου, κ.λπ.» που υιοθετούσαν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις προβεβλημένα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης για όποιον είχε αντίθετες απόψεις στην αντιμετώπιση της κρίσης; Τη θαλπωρή που πρόσφερε η τότε πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου στα μέλη του περιβόητου «Ρουβίκωνα», που από τότε «τα σπάζουν» κανονικά με επιδρομές τους και προχθές τα έσπασαν στο «Πρώτο Θέμα»; Tην τακτική των «non papers» με την οποία η κυβέρνηση τροφοδοτεί μέσα και δημοσιογράφους για να επιβάλλει τις απόψεις της εν είδει ρεπορτάζ; Την προσπάθεια ελέγχου των τηλεοπτικών καναλιών με νόμο; Τις περιπτώσεις που αποκλείστηκαν οι δημοσιογράφοι στην Ειδομένη και τον Πειραιά; Ή ακόμη και τη «ρήτρα εχεμύθειας» που προσπαθεί να επιβάλει στους βουλευτές ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής;
Ολα αυτά αποτελούν μία αλυσίδα και η απόφαση του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ είναι ένας ακόμη κρίκος στην «ερντογανοποίηση» της χώρας. Με μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης και ας ελπίσουμε ότι δεν έχει για πρότυπό της το καθεστώς Ερντογάν στη γειτονική Τουρκία. Γιατί αν το έχει, τότε δεν τα είδαμε ακόμη όλα. Και επειδή κάποιος μπορεί να φέρει σαν επιχείρημα την ποιότητα και τις «αμαρτίες» της δημοσιογραφίας, επισημαίνεται ότι όπως σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» δημοσιογράφοι. Το θέμα όμως είναι ο σεβασμός στην ελευθερία του Τύπου και ο κίνδυνος του εκφασισμού της χώρας.