Την περασμένη εβδομάδα συνέβησαν κάποια γεγονότα τα οποία μοιάζει να μην ανησυχούν κανένα. Μια ομάδα προσφύγων-μεταναστών έχει αποκλείσει την Εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Ευζώνων, στο ύψος του Πολυκάστρου και ζητούν ταυτότητες από τους οδηγούς να περάσουν. Κάποιος φορτηγατζής που μεταφέρει φρούτα στη Σουηδία, δεν περνά· ο επόμενος βρίζει τους «μαύρους» που δεν τον αφήνουν να δουλέψει στη χώρα του. Επειτα από λίγο εμφανίζεται κι ένα φορτηγάκι απροσδιόριστων «Αλληλέγγυων» για να ταΐσει τους νέους αγωνιστές του δρόμου (Alpha 5.4.2016).
Την ίδια μέρα μια ομάδα, άγνωστων επίσης, που αυτοπροσδιορίζονται «Αλληλέγγυοι», μοιράζει χαρτιά στους πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν κατασκηνώσει στο λιμάνι του Πειραιά και τους καλεί να αρνηθούν, αν θέλουν, τη μεταφορά τους σε καταυλισμό προσφύγων και να «παλέψουν μαζί για ν’ ανοίξουν τα σύνορα, να αρθεί η ρατσιστική συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας σε συνεργασία με τον ελληνικό νόμο και να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις…».
Την επόμενη, μια ομάδα σαράντα προσφύγων και μεταναστών παίρνει τον Ηλεκτρικό από τον Πειραιά, κατεβαίνει στην Πλατεία Συντάγματος για να κατασκηνώσει και να ανασυστήσουν το σκηνικό των Αγανακτισμένων του 2011. Μαζί τους και κάποιοι απροσδιόριστοι «Αλληλέγγυοι». Στη Χίο πάλι, υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ «Αλληλέγγυων» και κατοίκων, που βαφτίστηκαν συλλήβδην «ακροδεξιοί» χωρίς βέβαια να αποκλείουμε και την ύπαρξη τέτοιων.
Γεννάται όμως ένα ερώτημα. Πέραν των πραγματικών «Αλληλέγγυων», οι οποίοι βοηθούν με περίσσευμα ψυχής πρόσφυγες και μετανάστες, ποιοι είναι οι άλλοι που ανερυθριάστως χρησιμοποιούν τους δυστυχείς εκπατρισμένους; Ποιος πιστοποιεί την «Αλληλεγγύη» τους και ποιος είναι σίγουρος ότι δεν έχουμε μια επανάληψη του φαινομένου των «γνωστών-αγνώστων», διαφόρων δηλαδή που κρύβονται μέσα στο μεγάλο σώμα των ειρηνικών διαδηλωτών και θέλουν να πυροδοτήσουν επαναστατικές εξελίξεις, κάνοντας μπάχαλο τις πόλεις; Ο πρωθυπουργός κάτι είπε για «τον έλεγχο της πληροφόρησης να τον έχουν παρα-οργανώσεις με τον μανδύα των ΜΚΟ που κατευθύνουν τους ανθρώπους αυτούς σε συνθήκες περαιτέρω εκμετάλλευσης». Κατήγγειλε συγκεκριμένα «την ενθάρρυνση των προσφύγων ενδεχομένως και από ομάδες που έχουν τον τίτλο των “εθελοντών” τόσο στο να παραμείνουν στην Ειδομένη, παραπληροφορώντας τους με φυλλάδια ότι αν προσέλθουν στα ανοιχτά κέντρα υποδοχής θα συλληφθούν, θα φυλακιστούν και θα απελαθούν, τόσο όμως και από την ενθάρρυνσή τους να περπατήσουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες, με κίνδυνο ιδίως για τα μικρά παιδιά, να χάσουν τη ζωή τους, για να περάσουν τη μεθόριο και να βρεθούν στην απέναντι πλευρά».
Εκτοτε, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Οχι μόνο δεν μάθαμε ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τέτοιες «εγκληματικές προσπάθειες», αλλά κάποιοι από αυτούς κανονίζουν πού θα μένουν οι πρόσφυγες. Πιστεύουν προφανώς ότι δημιουργούν μια νέα «επαναστατική μάζα», ενώ η κυβέρνηση λιάζεται.
Την εποχή της «γκράντε διαπραγμάτευσης», με τα πουκάμισα έξω, ο συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος είχε γράψει για κ. Αλέξη Τσίπρα: «Προτιμάει να βλέπει τα πράγματα να σέρνονται και να εκφυλίζονται, παρά να τα κόβει με το σπαθί του (και σ’ αυτό, λένε, μοιάζει εκπληκτικά με τον Κώστα Καραμανλή)» (facebook 9.5.2015). Δυστυχώς, την προηγούμενη αβελτηρία του πρωθυπουργού την πληρώσαμε ακριβά με τα capital controls. Την νυν –που είναι και βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής– φοβόμαστε ότι θα την πληρώσουμε ακριβότερα. Εκτός αν η κυβέρνηση ξεκουνηθεί…