Απευθυνόμενος σε μερικούς από τους σημαντικότερους ομογενείς επιχειρηματίες, τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει αισιόδοξος ότι θα πάρουν μέρος σε αυτήν «τη δύσκολη, ιστορική και ελπιδοφόρα μάχη για να αλλάξουμε την Ελλάδα», ενώ δεν παρέλειψε να τους καλέσει «να έρθουν να επενδύσουν».
Ομως, η Ελλάδα δεν θα αλλάξει με αναχρονιστικές ιδεοληψίες, καθεστωτικό κρατισμό και υποβάθμιση της αριστείας, αλλά με προοδευτικές ιδέες, καινοτόμους δράσεις και εγκαθίδρυση ισονομίας και αξιοκρατίας. Δεν θα αλλάξει με ευχολόγια, αλλά με πράξεις. Και οι επενδύσεις δεν θα έρθουν με αυξήσεις φόρων, αλλά με μειώσεις.
Η ρητορική είναι γνωστή. Την επαναλαμβάνουν όλοι οι πολιτικοί όταν επισκέπτονται την Αμερική και συναντώνται με ομογενείς. Ομως, το ζητούμενο δεν είναι οι εκκλήσεις και οι προσκλήσεις, αλλά το τι γίνεται στην πράξη. Ποιο είναι το όραμα του Ελληνα πολιτικού για τη σχέση της γενέτειρας με την ομογένεια, αν γνωρίζει πώς λειτουργεί ο απόδημος ελληνισμός ώστε να τον αξιοποιήσει, αν διαθέτει τη διαχειριστική ικανότητα να προωθήσει στην πράξη την επωφελή σύσφιγξη των σχέσεων, πολιτικών και εμπορικών, με το τεράστιο αυτό κομμάτι του ελληνισμού που θέλει και μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία της νέας Ελλάδας, αλλά εισπράττει τη μία απογοήτευση μετά την άλλη.
Με αυτά τα αυστηρά κριτήρια θα αποτιμηθεί και η πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η παρουσία του στην ελληνική παρέλαση της Νέας Υόρκης –που δεν είχε την αίγλη και τη λαϊκή συμμετοχή άλλων εποχών– δεν αρκεί. Οι επικριτές του σπεύδουν να σημειώσουν τις φιλίες και τις επαφές που έχει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και μέσω των οποίων προσκλήθηκε στην παρέλαση. Το θέμα δεν είναι αν έχει φιλίες, που έχει, αλλά εάν θα τις αξιοποιήσει προς όφελος της Ελλάδας. Σε αυτόν εναπόκειται να μην επαναλάβει λάθη του παρελθόντος, να αποστασιοποιηθεί από απόπειρες κομματικοποίησης της ομογένειας και να βάλει το δικό του στίγμα σε μια παραμελημένη σχέση που τόσα μπορεί να δώσει στην Ελλάδα.
Στη Νέα Υόρκη, ο πρόεδρος της Ν.Δ. τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος των αποδήμων να ψηφίζουν. Το ζήτημα –που δεν περιορίζεται στους Ελληνες πολίτες που διαμένουν στο εξωτερικό, αλλά αφορά ευρύτερα την ομογένεια– επανέρχεται με κάποια μορφή κάθε φορά που ένας πρωθυπουργός ή αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλάει σε αποδήμους, κυρίως στην Αμερική, αλλά ξεχνιέται όταν αυτός επιστρέφει στην Αθήνα.
Ο κ. Μητσοτάκης καλείται να αποδείξει ότι εννοεί αυτό που λέει και δεν θα το ξεχάσει. Να το προτάξει στο συνέδριο του κόμματός του, να πιέσει ώστε να διεξαχθεί στη Βουλή ένας ουσιαστικός «εθνικός διάλογος» για τη λειτουργική σύσφιγξη των σχέσεων με την ομογένεια και την εκπροσώπησή της στο ελληνικό Κοινοβούλιο και να υπάρξει, επιτέλους, σχετική νομοθετική ρύθμιση, η οποία μπορεί και πρέπει να ψηφισθεί με ευρεία πλειοψηφία.