Μπερδεμένα τα έχει ο πρόεδρος της Βουλής κ. Νίκος Βούτσης σχετικά με την ελευθερία του Τύπου και τα μέσα ενημέρωσης. Μιλώντας προχθές στην «Αυγή» (10.4.2015) είπε ότι «το Σύνταγμα ως προς τον Τύπο είναι απόλυτο, ότι δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, κανενός είδους λογοκρισία πριν ή μετά τη δημοσίευση άποψης. Αντίθετα, όμως, ως προς τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και το Διαδίκτυο, από το Σύνταγμα δίνεται έμφαση στην τήρηση συγκεκριμένων ρυθμιστικών κανόνων, επειδή είναι δημόσιες συχνότητες και δημόσιος ο χώρος αναφοράς».
Δύο προτάσεις, δύο λάθη. Δυστυχώς και το Σύνταγμα δεν είναι απόλυτο ως προς τον Τύπο. Απαγορεύει μεν ρητώς τη «λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο», αλλά έχει ένα σκασμό διατάξεις για μετά την έκδοση. Η παράγραφος 3 του άρθρου 14 είναι μνημείο λογοκριτικής ρύθμισης: «Kατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση (εφημερίδων και άλλων εντύπων)… μετά την κυκλοφορία: α) Για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας, β) για προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, γ) για δημοσίευμα που αποκαλύπτει πληροφορίες για τη σύνθεση, τον εξοπλισμό και τη διάταξη των ενόπλων δυνάμεων ή την οχύρωση της χώρας ή που έχει σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του κράτους, δ) για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ» και τρέχα γύρευε τώρα ποια μπορεί να είναι η «προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας (μπορεί δηλαδή να πει κάποιος ότι ο κ. Παυλόπουλος είναι αφελής να πιστεύει ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ο «Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού»;), ποιες είναι οι «γνωστές» και ποιες οι «άγνωστες θρησκείες» και ποια μπορεί να είναι τα «άσεμνα δημοσιεύματα». Ολα τα παραπάνω είναι νάρκες στην ελευθερολογία, που όπως έγινε με τον αντιρατσιστικό νόμο, μπορεί να σκάσουν εκεί που ουδείς το περιμένει.
Στη ραδιοτηλεόραση τα πράγματα είναι διαφορετικά, επειδή χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία (τις συχνότητες) για να μεταδώσουν το μήνυμά τους και ορθώς ο κ. Βούτσης επισημαίνει ότι το Σύνταγμα προβλέπει ρυθμιστικούς κανόνες. Αλλά για τα περί του Διαδικτύου, σε ποιο άρθρο και ποιο Σύνταγμα τα βρήκε; Το γεγονός ότι το Διαδίκτυο έχει σημείο αναφοράς τον δημόσιο χώρο (αν και όχι πάντα) δεν σημαίνει τίποτε. Και τα βιβλία δημοσίως κυκλοφορούν και ουδείς ζήτησε τη λογοκρισία τους γι’ αυτόν τον λόγο. Εκτός κι αν πάλι η κυβερνητική πλειοψηφία ετοιμάζεται να κάνει κανένα «ντου» στο Διαδίκτυο και να διαγραφούν τίποτε μπλόγκερ επειδή θα υποστηρίξουν το «όχι» ή άλλες αντικυβερνητικές θέσεις.
Δυστυχώς, το ελληνικό νομικό πλαίσιο –από το Σύνταγμα μέχρι τους δεκάδες νόμους που ψηφίστηκαν διαχρονικώς– είναι πολύ περιοριστικό για την ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα. Αν εφαρμοζόταν, ουδείς θα μπορούσε να μιλάει ή να γράφει. Ας ελπίσουμε ότι στο πίσω μέρος του μυαλού της κυβέρνησης δεν υπάρχουν σκέψεις για ρυθμίσεις –σαν τα ανοσιουργήματα του κ. Νίκου Παππά στα ραδιοτηλεοπτικά– για το Διαδίκτυο. Οχι μόνο διότι θα επιβεβαιώσει τις ολοκληρωτικές τάσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά διότι θα γελάσει κάθε πικραμένος από τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση (πρώτη φορά τέτοιο υβρίδιο) ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.