Το σλόγκαν «Καλός Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος» δεν το επινόησε ο νεοδημοκράτης αντιπεριφερειάρχης Χίου Σταμάτης Κάρμαντζης. Το βρήκε έτοιμο και, με σωβινιστική ελαφρότητα, το αναπαρήγαγε με ανάρτησή του στο Διαδίκτυο. Είναι ένα σύνθημα-κλισέ που το μοιράζονται όλες οι εκδοχές του αιμοχαρούς «πατριωτισμού»: Οσοι ονειρεύονται ότι αύριο-μεθαύριο θα φτάσουμε στην Κόκκινη Μηλιά κι ακόμα παραπέρα (με τη συνδρομή ή όχι του συμμαχικού «ξανθού γένους» των θρύλων, προσωποποιούμενου τα τελευταία χρόνια στον Βλαντιμίρ Πούτιν). Οσοι πιστεύουν πως το μόνο που αξίζει στην Ελλάδα είναι μια αυτοκρατορία που να αθροίζει την έκταση και την αίγλη της θαλασσοκρατορίας των Αθηνών, της αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οσοι πιστεύουν πως όλοι οι άλλοι λαοί, και πρώτα πρώτα οι Τούρκοι, είναι παρακατιανοί, τιποτένιοι, απολίτιστοι. Ή δεν έχουν κατεβεί ακόμη από τα δέντρα ή –το πολύ– βρίσκονται στο μέσον της καθοδικής διαδρομής τους.
Δεν είναι ελληνικό μονοπώλιο οι απόλυτες εθνικές ή φυλετικές βεβαιότητες αυτού του είδους. Οι πόλεμοι έχουν κατασκευάσει ένα πανίσχυρο πλέγμα προκαταλήψεων, οι οποίες εξακολουθούν να χωρίζουν ακόμα και λαούς που ανήκουν σε συμμαχικά ή εταιρικά πολιτικοοικονομικά σύνολα. Ο ακόρεστος μεγαλοϊδεατισμός έχει παντού βαθιές ρίζες και παντού επιτελεί ό,τι ορίζεται ψυχαναλυτικά σαν υπεραναπλήρωση. Ιδιαίτερα στη γειτονιά των Βαλκανίων, δεν υπάρχει ούτε μία χώρα που να βολεύεται με τα τωρινά της σύνορα, να τα θεωρεί ικανοποιητικά, ταιριαστά στην ιστορία της. Οι επεκτατικές φαντασιώσεις (με το όνομα Μεγάλη Ελλάδα, Μεγάλη Σερβία, Μεγάλη Αλβανία, Μεγάλη Βουλγαρία, Μεγάλη Ρουμανία) ανακατασκευάζουν συνεχώς τους χάρτες και γεμίζουν τη Χερσόνησο του Αίμου επιβουκεφάλειους Μεγαλέξανδρους α λα Γκρούεφσκι, α λα Μιχαλολιάκο, α λα Καρατζαφέρη κ.ο.κ.
Το σλόγκαν του μίσους, συνοψισμένο στην πολεμοχαρή εξίσωση «καλός εχθρός = νεκρός εχθρός», με τη γενικότερη μορφή του, «καλός Αλλος είναι ο νεκρός Αλλος» (κι αν όχι νεκρός, έστω εξουθενωμένος, με μηδενισμένη τη σημασία του), δεν είναι δυστυχώς τέσσερις λεξούλες φανατισμένης ανοησίας που κυκλοφορούν απλώς στο Ιντερνετ ή στις σελίδες φιλοναζιστικών εντύπων. Το ίδιο σλόγκαν, με την κατάλληλη προπαγανδιστική προετοιμασία, που το παρουσίασε σαν αυτονόητο και αυτοδίκαιο, αποτέλεσε το δόγμα που οδήγησε σε αλλεπάλληλους πολέμους τα τελευταία χρόνια. Δεν ανακοινωνόταν βεβαίως έτσι ωμά. Οι υποστηρικτές του προτιμούσαν φαινομενικά ηπιότερες εκδοχές, του τύπου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας»· τουτέστιν τιμωρητέος, ενίοτε δε και εξολοθρευτέος.
Αντίθετα, οι ναζιστοτζιχαντιστές δεν έχουν πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν την αργκό της βαρβαρότητας. Γι’ αυτούς, καλός «άπιστος» είναι ο αποκεφαλισμένος, απαγχονισμένος, σκυλευμένος «άπιστος». Οπου άπιστος όποιος δεν συναινεί να υποδουλωθεί στην κτηνώδη θρησκοληψία τους.