Υπάρχουν δύο πολύ σοβαρά (και πολύ πραγματικά) εμπόδια σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των κυβερνητικών πολιτικών. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η αλυσίδα των αντιφάσεων.
Το πρώτο εμπόδιο είναι ότι η κυβέρνηση δεν πιστεύει αυτό που κάνει. Οι ξένοι αναφέρονται στο πρόβλημα αυτό λέγοντας ότι η κυβέρνηση πρέπει «να πάρει την ιδιοκτησία» των μέτρων που τελικά θα ληφθούν. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε γιατί είναι σημαντικό να νιώθεις ότι οι αποφάσεις είναι οι «δικές σου» αποφάσεις και ότι τα μέτρα είναι αυτά που «εσύ αποφάσισες».
Η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπεράσει το συγκεκριμένο πρόβλημα εφευρίσκοντας συγκρούσεις ή καταγγέλλοντας τα πάντα μέσω αποκαλύψεων. Συγκρούσθηκε επί πολλές εβδομάδες, απορρίπτοντας όλες τις προτάσεις και τους υπολογισμούς των τεχνοκρατών του κουαρτέτου, δίνοντας συνεντεύξεις οι οποίες, αν δεν επρόκειτο για ψυχρούς τεχνοκράτες, θα είχαν οδηγήσει σε διακοπή των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και θεσμών.
Κατά συρροήν, στελέχη του κόμματος, αλλά και υπουργοί, κατήγγελλαν τους «κακούς». Αρχίζοντας από τον πρωθυπουργό που έδιωχνε το Ταμείο, τον υπουργό Οικονομικών που διαπίστωνε ότι «χανόμαστε» αν οι τροϊκανοί δεν πάρουν πίσω όσα ζητούν και πάμπολλα στελέχη που έβριζαν παντοιοτρόπως τους «ξένους». Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βγήκε «μπροστά» ταυτίζοντας το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων με μάχη ιστορικής σημασίας εναντίον του «Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού». Η πολιτική και διπλωματική χρησιμοποίηση από τον πρωθυπουργό μιας τηλεφωνικής υποκλοπής απέδειξε ότι η κυβέρνηση δεν έχει αναστολές σε αυτό το παιχνίδι προπαγάνδας και εντυπώσεων.
Το πόσο λίγο βοηθούν όμως τη χώρα όλα τα παραπάνω αποκαλύπτεται από τις αντιφάσεις στις οποίες συνεχώς σκοντάφτει η κυβέρνηση. Αν, για παράδειγμα, ειλικρινώς πιστεύει ότι μοναδική προϋπόθεση για να βελτιωθεί –και μάλιστα με εντυπωσιακό ρυθμό– η οικονομική κατάσταση είναι η κατάληξη της αξιολόγησης, θα όφειλε να έχει ήδη κλείσει αυτή τη μαρτυρική περίοδο. Θα επετύγχανε έτσι να επαναφέρει νωρίτερα την ανάκαμψη, εξέλιξη που θα ευνοούσε τα εισοδήματα των πολλών, τους φόρους του κράτους και, κυρίως, τις δουλειές για τους ανέργους.
Μεγαλύτερη όμως είναι η αντίφαση μεταξύ όσων η κυβέρνηση ελπίζει να κερδίσει κλείνοντας την αξιολόγηση και εκείνων που πράγματι χρειάζεται να συμβούν προκειμένου να δημιουργηθούν στην Ελλάδα προϋποθέσεις αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης.
Θα κατανοήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια το πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα όταν συνδυάσουμε τα δύο εμπόδια που μόλις εξηγήσαμε με ένα άλλο, ίσως ψυχολογικό, αλλά εξόχως πραγματικό. Οι περισσότεροι εν δυνάμει επενδυτές ερωτούν: Ακόμη και μετά την αξιολόγηση, πώς θα είμαστε ασφαλείς ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει κάτι απρόβλεπτο, ξανά; Οσο εύκολα χάνεται η εμπιστοσύνη τόσο δύσκολα ανακτάται.