Nτόρος μεγάλος είχε ξεσηκωθεί στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, όταν ο Μάνος Χατζιδάκις, ενώ ακύρωσε προγραμματισμένη συναυλία του στο φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ, μερικές ημέρες μετά είχε παίξει τη μουσική του στο φεστιβάλ του Ρήγα Φεραίου. Φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υποστηρικτής της Νέας Δημοκρατίας, ο Χατζιδάκις είχε δηλώσει τότε πως δεν θέλει να προσφέρει τη μουσική του σε ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να την καταλάβουν. Χρόνια αργότερα, μου είχε πει πως φθάνοντας στον χώρο του φεστιβάλ, τα παιδιά που τον υποδέχθηκαν τον ρώτησαν αν ήθελε να συναντήσει την κυρία Βλάχου. Εκείνος είχε πει «και βέβαια, αλίμονο», τον παρακάλεσαν όμως να περιμένει λίγο διότι εκείνη έδινε μια συνέντευξη. Ευγενής, και φίλος της, περίμενε υπομονετικά ώσπου διεπίστωσε πως δεν επρόκειτο για την Ελένη Βλάχου αλλά για συνονόματή της – η οποία δεν έφταιγε σε τίποτε εδώ που τα λέμε. Θύμωσε κι έφυγε.
Τα φεστιβάλ των κομματικών νεολαιών τότε ήταν η απαραίτητη ατραξιόν του ελληνικού φθινοπώρου, προέκταση του πνεύματος της παραλίας στη ζέστη του Σεπτεμβρίου. Πολλοί καλλιτέχνες σταδιοδρόμησαν στα άλση της πρωτεύουσας και επειδή τα περισσότερα εισιτήρια τα έκοβαν οι νεολαίες της Αριστεράς, απέκτησαν εκεί τα απαραίτητα για τους δύσκολους καιρούς πιστοποιητικά προοδευτικών φρονημάτων. Η ύπαρξη των κομματικών νεολαιών, των διαδόχων του αφηρωισμένου από τη μεταπολίτευση φοιτητικού κινήματος, εθεωρείτο κάτι σαν θεσμός της δημοκρατίας. Τα φεστιβάλ τους ήταν εξίσου απαραίτητα με τις συναυλίες του Νταλάρα για το Κυπριακό.
Τα χρόνια πέρασαν λοιπόν, που λένε και τα παραμύθια, οι τότε νεολαίοι μεγάλωσαν, οι πιο δραστήριοι εξ αυτών έγιναν επαγγελματίες της πολιτικής και οι σοβαροί τέλειωσαν τις σπουδές τους και ακολούθησαν τους δρόμους της ζωής. Οι κομματικές νεολαίες συνέχισαν να λειτουργούν και να μοιράζουν συγγράμματα στους πρωτοετείς για να τους προσελκύσουν εις τας τάξεις των, η ΚΝΕ εξακολουθούσε να υψώνει τα λάβαρα του χιλιαστικού κομμουνισμού, ο τότε Ρήγας αυτοδιαλύθηκε και ορισμένα στελέχη του τροφοδότησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και η ΟΝΝΕΔ τροφοδοτούσε με στελέχη τη Ν.Δ. Η μεγάλη προσφορά τους στη δημοκρατία είναι πως κατάφεραν να μη συμφωνούν στην καταμέτρηση των ψήφων στις φοιτητικές εκλογές, ίνα αποδειχθή πως στα μέρη μας όλα είναι σχετικά, ακόμη και η απλή αριθμητική.
Τα επεισόδια που διαδραματίσθηκαν τις προάλλες στις εκλογές της ΟΝΝΕΔ δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν. Μια νοσηρή αντίληψη περί δημοκρατίας, συγγενής στη δραστηριότητα των πολιτικών νεολαιών όλου του πολιτικού φάσματος, η οποία μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί στο γεγονός ότι αυτοί οι οργανισμοί, απολιθώματα μιας άλλης εποχής, δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης. Λειτουργούν απλώς ως εκπαιδευτήρια πολιτικής ή σκέτης διαφθοράς. Παράδειγμα, η υπεράσπιση του «ασύλου» από την Αριστερά.
Οταν το δικαίωμα ψήφου ισχύει από τα δεκαοκτώ, δεν αντιλαμβάνομαι την ανάγκη στέγης για ένα τμήμα των ψηφοφόρων. Γιατί υπάρχει η ΟΝΝΕΔ τη στιγμή που υπάρχει η Νέα Δημοκρατία, και τα μέλη της, αφού έχουν δικαίωμα ψήφου, δικαιούνται να συμμετάσχουν σε όλες τις κομματικές διαδικασίες; Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Στην Ελλάδα τίποτε δεν πεθαίνει, απλώς οι νεκροί συμβιώνουν με τους ζωντανούς.