Η ομιλία του πρωθυπουργού στην προ ημερησίας για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, την περασμένη Τετάρτη, δεν ήταν αντάξια της ονομασίας του κτιρίου μέσα στο οποίο έγινε, στη «Βουλή των Ελλήνων», δηλαδή. Και λέγεται έτσι –και όχι, λ.χ., Βουλή των Λαών του Κόσμου– επειδή αυτοί που εκλέγονται, για να είναι εκεί, ασχολούνται με τις υποθέσεις αυτού του κράτους και με τα συμφέροντα αυτού του λαού, πρωτίστως.
Oμως, η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα –με πολύ δάκρυ, πολλή συγκίνηση και αφθονία λυρικών μπακαλιάρων– ήταν κατάλληλη για το «Ειρήνης και Φιλίας», όχι για τη Βουλή. Hταν κατάλληλη, δηλαδή, για το κομματικό και όχι το εθνικό ακροατήριο. Το νόημά της συνοψίζεται στο δόγμα, όπως ο ίδιος το είπε, της κυβέρνησής του για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια: «Ηπιοι στην κοινωνική διαμαρτυρία, άτεγκτοι με το έγκλημα». (Μας κάνει εντύπωση μετά, που αποποινικοποιούν τις καταλήψεις ή που αφήνουν να μένει κλειστή η βασική σιδηροδρομική γραμμή της χώρας επί ένα μήνα και βάλε…)
Πολύ σωστά ο αρχηγός της αντιπολίτευσης συνέδεσε την υπεράσπιση της αριστερής λογικής στη δημόσια τάξη (γιατί αυτό έκανε ο πρωθυπουργός) με την εσωκομματική πίεση των «53+». Για τον λόγο αυτό, έδειχνε ο Αλέξης Τσίπρας να δυσανασχετεί με τον ρόλο που είχε εκείνη την ώρα στη Βουλή. Συνοφρυωμένος πάντα, απολογητικός διαρκώς, νευρικός και κουρασμένος, ήταν εμφανές ότι δεν ένιωθε άνετα με αυτό που έκανε, επειδή αντιλαμβανόταν ότι η υποχώρησή του προς την αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση αποξενώνει τη μάζα του εθνολαϊκισμού (πασοκαρία), στην οποία βασίζεται η εκλογική δύναμή του. (Οι άλλοι, οι «53+», είναι ένα 4%. Και αν, διότι Ζωή και Παναγιώτης έφτιαξαν τα δικά τους μαγαζιά…)
Εξ αυτού, προφανώς, και ορισμένες ρητορικές κορώνες πατριωτισμού, στις οποίες αυτός ο πρωθυπουργός δεν μας είχε συνηθίσει: «Η Ελλάδα χάρισε στον κόσμο πολιτισμό και δημοκρατία». Ακόμη και εγώ σοκάρομαι. Με τέτοια χονδροειδή απλοϊκότητα ούτε ο Καρατζαφέρης δεν θα το έλεγε! Ποιος Καρατζαφέρης; Ούτε αυτός ο Νότης Σφακιανάκης! Παρ’ όλα αυτά, το είπε έτσι ακριβώς και, φαντάζομαι, η κυρία Τασία με τον κυρ-Θοδωρή της εκείνη την ώρα θα έφριξαν.
Ηταν και θλιβερό, όμως, όλο αυτό. Σκεπτόμουν, ας πούμε, πως πριν από δώδεκα χρόνια (πότε πέρασαν…) ήταν συνηθισμένο οι πολιτικοί μας να κοκορεύονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ήταν κάτι πράγματι μεγάλο και επίζηλο ως επίτευγμα. Τώρα, έβλεπα τον πρωθυπουργό της χώρας μου να κοκορεύεται επειδή ο Πάπας εδέησε να περάσει τρεις ώρες στη Λέσβο… Ηταν αξιοθρήνητο να βλέπεις τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί τον Πάπα ως το κεντρικό και πιο δυνατό επιχείρημα της ομιλίας του. Αφού αναρωτήθηκα, προς στιγμήν, μήπως ξαφνικά μας προέκυψε και χριστιανός ο Τσίπρας, με συμπάθειες μάλιστα προς τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Εκτός από ψεύτικο, όμως, ήταν αξιοθρήνητο επειδή είχε και κάτι από πρωινάδικο όλο αυτό το glamour περί τον Πάπα. (Στρατηγική σκέψη Καρανίκα; Τι να πω…) Κατόπιν αυτού, πάντως, περιμένω να έχουμε πανηγύρια στο Μαξίμου και για τη βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας, που καταφθάνει και αυτή για το απαραίτητο προσκύνημα στη Λέσβο.
Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αντιθέτως, έθεσε το ζήτημα στη σωστή βάση του: «Η ασφάλεια είναι προϋπόθεση της ελευθερίας». Με την ευχέρεια και την άνεση που έχει αυτός που πιστεύει σε όσα λέει, ο Μητσοτάκης επικράτησε και σε αυτή την κοινοβουλευτική αναμέτρηση με τον πρωθυπουργό. Το κύριο πλεονέκτημά του είναι ότι έχει στρατηγική σκέψη που εκφράζεται μέσω της ομιλίας του, ενώ ο αντίπαλός του έχει μόνο τακτικισμούς.
Στον περίφημο λόγο που εκφώνησε ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ τον Ιανουάριο του 1941, με τον οποίο ουσιαστικά κήρυξε το τέλος της περιόδου του απομονωτισμού των ΗΠΑ, αναφέρθηκε στις τέσσερις ελευθερίες: «ελευθερία λόγου, ελευθερία θρησκευτικής λατρείας, ελευθερία από την ένδεια, ελευθερία από τον φόβο». Η ελευθερία από τον φόβο είναι η ασφάλεια (αυτό για το οποίο έγινε η συζήτηση των αρχηγών στη Βουλή) και έχει σημασία ότι την αφήνει τελευταία, γιατί είναι η προϋπόθεση ώστε να υπάρχουν και οι άλλες ελευθερίες.
Η ασφάλεια είναι πολύ σοβαρό θέμα για να είναι ιδεολογικό. Είναι τόσο στοιχειώδες, ώστε το καταλαβαίνουν αμέσως οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών. Αυτό η κυβέρνηση δεν το κατανοεί πλήρως και ίσως αποδειχθεί η αιτία της πτώσης της…
Νέα καθήκοντα;
Αυτό ήταν πράγματι γλωσσικό ολίσθημα. Ο πρόεδρος της Βουλής προσφώνησε τον υπουργό Αμύνης ως υπουργό Εξωτερικών. Μάλιστα αντηλλάγησαν και αστειάκια εκατέρωθεν, με αποτέλεσμα το λάθος να θεωρηθεί προαγγελία ανασχηματισμού. Αν ευσταθούν όλα αυτά και ο Π. Καμμένος έχει δεχθεί να μεταφερθεί στο υπουργείο Εξωτερικών, κατ’ αρχάς εγώ θα μεταναστεύσω – αλλά δεν σας το λέω γι’ αυτό…
Αν, λοιπόν, συμβεί αυτό, τότε πρέπει να έχει εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού για την επαναφορά των επισήμων στολών στη διπλωματική υπηρεσία, που φοριούνταν τον 19ο αιώνα και στις αρχές του εικοστού και ήταν πολύ ωραίες: με κλάρες, δρυόφυλλα και δάφνες χρυσοκέντητες, παράσημα και τα τοιαύτα. Αλλιώς δεν τον φαντάζομαι να εγκαταλείπει το σημερινό υπουργείο του, που του επιτρέπει να ντύνεται και να νιώθει ο εαυτός του.
Περί αγνωστικισμού
Επειδή έχω παρατηρήσει ότι ορισμένοι εκλεκτοί επιστολογράφοι με θεωρούν «άθεο», να εξηγήσω ότι είμαι αγνωστικιστής. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ορισμένες στιγμές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται μήπως υπάρχει Θεός. Να, όπως προχθές, όταν διάβασα ότι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος χαρντ ροκ AC/DC κουφάθηκε…