Η κυβέρνηση αρνείται με τον πιο επίσημο τρόπο ότι έχει κατά νου εκλογές ή δημοψήφισμα. Το δήλωσε τις προάλλες η κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη, επιχειρώντας να διαψεύσει εκτιμήσεις ή φήμες που κυκλοφορούν στη γενικότερη πολιτική σκηνή, αλλά και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι λεγόμενοι «53» τοποθετήθηκαν ουσιαστικά υπέρ της «παράδοσης» της εξουσίας, προκειμένου να διατηρήσει το κόμμα το αριστερό προφίλ του και να μην περάσει δυσβάσταχτα μέτρα από τη Βουλή, όπως ζητούν οι δανειστές. Οι δανειστές κατ’ αυτούς, όχι η πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τις επιλογές της κυβέρνησης και την πολιτική της…
Προς το παρόν δεν υπάρχουν στιβαρά επιχειρήματα για να αμφισβητηθούν οι προθέσεις της κυβέρνησης, ούτε τρόπος για να αποκαλυφθεί τι έχει ο πρωθυπουργός στο πίσω μέρος του μυαλού του. Οι εξελίξεις και η ζωή θα δείξουν. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του συντηρούν ένα κλίμα μόνιμης αντιπαλότητας με όλο το σύστημα στο οποίο είναι ενταγμένη η χώρα, ενισχύοντας τη νοοτροπία που χαρακτηρίζει επί πολλές δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Οτι για όλα φταίνε οι ξένοι.
Το ΔΝΤ, οι δανειστές, οι Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί σήμερα, η Δύση, οι Αμερικανοί, οι Αγγλοι χθες και πάει λέγοντας. Ασχέτως των πραγματικών στοιχείων της ιστορίας, της πολιτικής, της οικονομίας και της γενικότερης συμπεριφοράς των Ελλήνων. Αλλωστε, πάνω σε αυτήν τη νοοτροπία και στον τρόπο σκέψης (δηλαδή ότι οι Ελληνες είναι περιούσιος λαός και «πας μη Ελλην, βάρβαρος») στήθηκε το νεοελληνικό κράτος.
Στην εισαγωγική ομιλία του στη Βουλή για θέματα εσωτερικής ασφάλειας, την περασμένη Τετάρτη, ο πρωθυπουργός τόνισε ότι οι Ελληνες δίδαξαν και διδάσκουν ανθρωπισμό και αλληλεγγύη στο θέμα των προσφύγων-μεταναστών, το αναγνωρίζει και ο Πάπας που επισκέφθηκε τη Λέσβο. Εννοούσε προφανέστατα ότι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι διακρίνονται από ρατσισμό, ξενοφοβία, κυνισμό, ίσως και βαρβαρότητα.
Ηταν μία επιχειρηματολογία εμπνευσμένη (θα μπορούσε να ήταν και γραμμένη) από τις διάφορες σχετικές δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να υπερασπιστεί την πολιτική και τη διαχείριση του προσφυγικού από την κυβέρνηση, απέναντι στην αντιπολίτευση.
Δεν έχει νόημα να ασκηθεί κριτική στη βασιμότητα των συγκεκριμένων απόψεων, όταν μάλιστα η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί ότι μόνη της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Γι’ αυτό άλλωστε δέχτηκε με ανακούφιση τη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης – Τουρκίας (και τρέμει μήπως δεν εφαρμοστεί), έφερε το ΝΑΤΟ στην περιοχή, εκχώρησε μεγάλο μέρος της διαχείρισης σε ξένους (ενίσχυση του Frontex, πολυπληθή παρουσία της Europol, ανάθεση της χορήγησης ασύλου σε ευρωπαϊκή υπηρεσία). Ωστόσο έχει νόημα η επισήμανση ότι η επιμονή στον διαχωρισμό του «καλού Ελληνα» από τον «κακό ξένο» στο προσφυγικό εντάσσεται απολύτως στη γενική ρητορική και τακτική της κυβέρνησης.
Αν η μνήμη δεν απατά, ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε στην εξουσία στοχεύοντας συνεχώς τους ανελέητους ξένους δανειστές, ειδικά τους Γερμανούς, συμπεριλαμβανομένης της Αγκελα Μέρκελ, και τους «γερμανοτσολιάδες» και «Τσολάκογλου» υπηρέτες τους στην Ελλάδα. Στη διάρκεια της περιβόητης Βαρουφάκειας διαπραγμάτευσης, κύριος στόχος ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και οι νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης, ο Μάριο Ντράγκι έφταιγε για τα capital controls, και όταν υπογράφηκε το τρίτο μνημόνιο, για να μην τιναχθεί στον αέρα το κράτος (δήλωση Τσίπρα), το ανάθεμα έπεσε στον συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη, μετά ο κλήρος έπεσε στο ΔΝΤ και στον Τόμσεν, που υπήρξαν στόχοι και σε προηγούμενες περιόδους από τον Ιανουάριο του 2015, ενώ κάποια στιγμή μπήκαν στο στόχαστρο και τα κράτη της ομάδας Βίσεγκραντ με τους Βαλκάνιους της γειτονιάς. Ανάλογο είναι το κλίμα που επικρατεί στις διαπραγματεύσεις με τους τροϊκανούς αυτές τις μέρες. Ενα κλίμα πολεμικό, όπως αποδεικνύεται η ευκολία με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορεί κάθε τόσο τους πολιτικούς αντιπάλους του ότι συντάσσονται με τον «εχθρό», όταν τολμούν να ασκήσουν κριτική στον ίδιο και στην κυβέρνηση.
Αυτά όλα σημαίνουν ότι δεν οφείλεται απλά σε ιδεολογία η διατήρηση ενός κλίματος σύγκρουσης και η δημιουργία «εχθρού» κατά περίπτωση από την κυβέρνηση. Πρόκειται για πρακτική με σκοπό αφενός την τροφοδότηση της αποπροσανατολιστικής νοοτροπίας ότι «για όλα φταίνε οι άλλοι» για να μη ζητούνται ευθύνες και αφετέρου για τη χρησιμοποίησή του σε ό,τι ήθελε προκύψει. Εκλογές, δημοψήφισμα, ή κάτι άλλο…