Σημείο παρακμής και αποσυνθέσεως ενός πολιτικού συστήματος είναι η διαρκής ανάδειξη νέων κομμάτων, προερχομένων από την κατάτμηση των υπαρχουσών παρατάξεων. Η οικονομική κρίση που εξεδηλώθη στην Ελλάδα το 2010 είχε ως συνέπεια την ενίσχυση της τάσεως αυτής, που είχε ήδη εμφανισθεί στον χώρο της Κεντροδεξιάς με τη μεθοδευμένη ανάδειξη του ΛΑΟΣ, για να ακολουθήσει η ολική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια το πλήγμα –όχι θανάσιμο είναι αλήθεια– προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ενδιαφέρει και μάλιστα μπορεί κανείς να επιχαίρει για την πολυδιάσπαση της Αριστεράς, διότι εάν δεν συνέβαινε αυτό, η συγκεκριμένη παράταξη θα ασκούσε μονοπωλιακά την εξουσία. Και αυτό εις πείσμα του γεγονότος ότι το «προοδευτικό, αριστερό» αφήγημα έχει διαψευσθεί κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν, αλλά επαναδιατυπώνεται διαρκώς για να αναιρεθεί στην πράξη, αφού η πραγματικότητα διαμορφώνεται ανεξαρτήτως ιδεολογικών προκαταλήψεων και εμμονών.
Δεν είναι απλώς το «ψεύδος» που αναδεικνύει και διατηρεί –για όσο διάστημα– στην εξουσία την Αριστερά, αλλά η εμμονή σε μία λογικώς ακατανόητη αντίληψη ότι αρκεί η εκδήλωση μιας έντονης επιθυμίας για να αναιρεθούν τα δεδομένα της πραγματικότητος. Παραδόξως πρόκειται μάλλον για εκδήλωση «τοπικού» φαινομένου, αφού οι Ελληνες οι εγκατεστημένοι στο εξωτερικό εναρμονίζονται απολύτως με τους ισχύοντες κανόνες και είναι συνηθέστατα από τους πλέον πειθαρχημένους πολίτες.
Η Ν.Δ., όπως και η Αριστερά, υπέστη και αυτή διάσπαση. Τμήμα των παραδοσιακών της οπαδών προσεχώρησε στη Χρυσή Αυγή, στους ΑΝΕΛ και ένα νέο κόμμα της Δεξιάς ενδέχεται να εμφανισθεί στις εκλογές οψέποτε προκηρυχθούν, δίχως ελπίδες να επιτύχει κάτι αξιοσημείωτο.
Γνωστά όλα αυτά, αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι υπό τη νέα ηγεσία της Κεντροδεξιάς αναδεικνύεται ένας δυϊσμός. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι δεξιός, με την παραδοσιακή έννοια του όρου, είναι «κεντρώος», «φιλελεύθερος» και τις ανάγκες των συντηρητικών καλύπτουν, υποτίθεται, οι εισπηδήσαντες στην Κεντροδεξιά από τον ΛΑΟΣ.
Σύνθεση δεν υπάρχει, τουλάχιστον προς το παρόν. Ισως αναδειχθεί από το συνέδριο του κόμματος, που ολοκληρώνει σήμερα τις εργασίες του. Αδιαμφισβητήτως, όμως, η όλη προσπάθεια της Ν.Δ. έχει ως στόχο αποκλειστικό την απομάκρυνση του κ. Αλέξη Τσίπρα από την εξουσία. Δόκιμη η επιδίωξη πολιτικά.
Υπάρχει και το πνεύμα του «γνήσιου ευρωπαϊκού προσανατολισμού» που εκφράζει η Ν.Δ., θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Αλλά το ευρωπαϊκό κατεστημένο και ειδικότερα η καγκελάριος της Γερμανίας κ. Αγκελα Μέρκελ έχει υιοθετήσει τον πρώην μπολσεβίκο κ.Τσίπρα, που, ενσωματούμενος στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, αποτελεί υπόδειγμα προσαρμογής της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο υπάρχον σύστημα.
Με άλλα λόγια, οι διαφορές με βάση την ιδεολογία που είχαν οδηγήσει στην ομαδοποίηση των «αδελφών κομμάτων» –της Χριστιανοδημοκρατίας και των Σοσιαλιστών– έχουν σημαντικά ατονήσει. Η όποια υποστήριξη δεν έχει πλέον πρόσημο ιδεολογικό. Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» περιλαμβάνει ακόμη και τη «ριζοσπαστική» Αριστερά του κ. Τσίπρα.
Εν ολίγοις, η ενωμένη Ευρώπη δεν οδηγεί απλώς σε ώσμωση των εθνών, αλλά και σε άρση των κλασικών ιδεολογικών διαφορών, που είχαν διαμορφωθεί στη βάση δύο πόλων – των εθνικών αστικών κομμάτων και της διεθνιστικής Αριστεράς. Περίπλοκα και κουραστικά όλα αυτά. Αρκούν κατά συνέπειαν συνθήματα όπως «εδώ και τώρα εκλογές», «να φύγει ο Τσίπρας». Κάποτε θα συμβεί και αυτό.