Τόσος χρόνος και πόσες εμπειρίες πρέπει να αποκτήσει κάποιος για να μάθει από τις αποτυχίες του; Το ερώτημα είναι απλό, αλλά η απάντηση πολύ δύσκολη, καθώς είναι βέβαιο ότι διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Το σίγουρο είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνηση Συριζανέλ χρειάζονται άπειρο χρόνο και πολύ περισσότερες εμπειρίες από αυτές που απέκτησαν στους 15 μήνες που βρίσκονται στην εξουσία.
Πιθανώς πιο σωστό να είναι το ερώτημα, ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν, τους Ελληνες, τους ξένους, ή τους εαυτούς τους, με αυτά που κάνουν και που πάντα καταλήγουν σε αδιέξοδο; Οπότε η απάντηση είναι «όλους». Εκτός και αν μιλάμε για εμμονικούς τζογαδόρους (compulsive gamblers) με έντονες μαζοχιστικές τάσεις. Εξαρτημένους τζογαδόρους δηλαδή που τους αρέσει να χάνουν, ή κοινώς να σπάζουν τα μούτρα τους. Το δυστύχημα είναι ότι παίζουν με τις τύχες της χώρας και των πολιτών της και όχι αποκλειστικά με τις δικές τους… Ολα δείχνουν ότι η χώρα βρίσκεται πάλι στην κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το περασμένο καλοκαίρι μετά την ολέθρια Βαρουφάκεια διαπραγμάτευση. Τότε που ο πρωθυπουργός έφερε στη χώρα ένα μνημόνιο που δεσμεύθηκε να εφαρμόσει, αν και δεν το πίστευε, σύμφωνα με δηλώσεις του, που οδήγησε στη διάσπαση του κόμματός του και που τελικά κατέφυγε σε εκλογές. Για να αρχίσει πάλι τα ίδια. Να καθυστερεί την αξιολόγηση προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο σε βάρος της πραγματικής οικονομίας, να υπονομεύουν οι υπουργοί του αποφάσεις ιδιωτικοποιήσεων, να δημιουργούν αντιεπιχειρηματικό κλίμα, να προσθέτουν βάρη στις πλάτες της μεσαίας τάξης αντί μεταρρυθμίσεων, να επιδεικνύουν καθεστωτική συμπεριφορά, να διαχειρίζονται με προκλητικό τρόπο την υποκλοπή τηλεφωνικής συνομιλίας Τόμσεν – Βελκουλέσκου, να στοχοποιούν το ΔΝΤ, να καταφέρνουν με τους χειρισμούς τους τη σύγκλιση του τελευταίου με τους Ευρωπαίους δανειστές, να εξαντλούν τα αποθεματικά του κράτους και να «ξύνουν» τα αντίστοιχα δημοσίων φορέων και τώρα να αναζητούν πάλι πολιτική λύση. Οπως πάντα εξάλλου, γιατί θεωρούν ότι η πολιτική μπορεί να αλλάξει τους αριθμούς!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΔΝΤ είναι «ο σκληρός» της ομάδας των δανειστών. Αλλωστε γι’ αυτό το ήθελαν από την αρχή οι Ευρωπαίοι στην υπόθεση της Ελλάδας, καθώς δεν είχαν εμπιστοσύνη στην Κομισιόν σε ρόλο «χωροφύλακα» ή έστω επόπτη. Είναι επίσης γνωστό ότι στη φάση που διανύουμε το ΔΝΤ απαιτούσε μέτρα άνω των 9 δισ., χωρίς διευθέτηση του χρέους και συμβιβαζόταν στα 5,5 αν οι Ευρωπαίοι δέχονταν «κούρεμα». Οι οποίοι Ευρωπαίοι ήταν πρόθυμοι να προχωρήσουν σε μία εμβαλωματική λύση με μέτρα 5,5 δισ. για την Ελλάδα, προκειμένου να μην την έχουν στα πόδια τους ενόψει του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, γιατί έχουν βαρεθεί να ασχολούνται συνεχώς με το πρόβλημα, αλλά και γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έφερε εμπόδια στη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας, ούτε είχε αντιρρήσεις να παίξει ρόλο το ΝΑΤΟ στο προσφυγικό. Εκείνο που δεν επιθυμούσαν ήταν οποιαδήποτε κουβέντα για «κούρεμα», καθώς δεν μπορούν να φέρουν τέτοιο θέμα στα κοινοβούλιά τους και ταυτόχρονα θέλουν να καθυστερήσουν συζητήσεις για διευκολύνσεις στην αποπληρωμή. Ετσι έγινε ο συμβιβασμός, να σταματήσει το ΔΝΤ να ζητάει «κούρεμα» και οι Ευρωπαίοι να συσπειρωθούν γύρω του δεχόμενοι τα 5,5 δισ. της αξιολόγησης και τα 3,6 δισ. της ρήτρας, που σε σύνολο φθάνουν στα 9,1 δισ., όπως ήθελε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι φανερό ότι εδώ που φτάσαμε, η κυβέρνηση και εμείς μαζί της πληρώνουμε το κόστος της αναξιοπιστίας που πήρε διαστάσεις με τα συνεχή «τερτίπια» του Αλ. Τσίπρα και των υπουργών του. Αγνωστο πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, αφού πολιτικά ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να δεχθεί από τώρα συγκεκριμενοποίηση της ρήτρας αν δεν συνέλθει –που δεν θα συνέλθει– η οικονομία με τα 5,5 δισ. μέτρα και από την άλλη πλευρά, είναι σχεδόν αδύνατον οι Ευρωπαίοι δανειστές να έλθουν σε ρήξη με το ΔΝΤ, παρά τη στήριξη που προσφέρει ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην Αθήνα. Πρώτον, γιατί πολλά κοινοβούλια είπαν «ναι» στο τρίτο μνημόνιο με την προϋπόθεση της παρουσίας του ΔΝΤ, δεύτερον, γιατί θεωρούν σωστές τις απαιτήσεις του, τρίτον, γιατί δεν πιστεύουν την ελληνική κυβέρνηση. Καλείται λοιπόν πάλι το Γιούρογκρουπ να βρει έναν τεχνητό συμβιβασμό. Αν δεν βρεθεί, τότε οι άμεσες εκλογές ή δημοψήφισμα γίνονται πιθανά, με όλες τις συνέπειες.