Η δημιουργία του συριζαϊκού καθεστώτος προκαλεί διχογνωμία στο αντίπαλο, φιλελεύθερο κομμάτι της κοινωνίας, από την Κεντροδεξιά έως την Κεντροαριστερά. Και προκαλεί αυτήν ακριβώς τη διαφορετική εκτίμηση, διότι, παρά τους ερασιτεχνισμούς του, παρά τη δίψα για εξουσία και την αγωνία για την προστασία των μηχανισμών του, το συριζαϊκό καθεστώς προχωράει μεθοδικά στην οικοδόμηση του παράλληλου κράτους. Η ίδρυση μιας κομματικά πειθαρχημένης πελατείας με την τύχη της συνδεδεμένης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ορατή και τα «έργα» της εκτίθενται και στην κοινωνία. Παρά τον πρωτογονισμό της πολιτικής κουλτούρας που ταυτίζεται με την παρούσα διακυβέρνηση, ο στόχος προσεγγίζεται βήμα βήμα. Και η κοινωνία εθίζεται.
Η διχογνωμία στο αντίπαλο στρατόπεδο έχει να κάνει με το κατά πόσον ο κ. Τσίπρας και το περιβάλλον του προχωρούν με επίγνωση και μέθοδο στην ίδρυση «καθεστώτος» ή απλώς εκτίθενται κάθε μέρα χωρίς εξαίρεση, λόγω ακριβώς της απειρίας, του χαμηλού ήθους, της αμετροέπειας και της πολιτισμικής απόστασης που τους χωρίζει από το αστικό περιβάλλον. Υπάρχει και η πιθανότητα να συμβαίνουν και τα δύο, και ίσως αυτό να εκπροσωπεί με ακριβέστερο τρόπο αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Και αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι κάτι πρωτόγνωρο για καιρούς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ασχέτως αν υπάρχουν αναγωγές στο παρελθόν και συγκριτικά εργαλεία.
Δυστυχώς, όμως, και παρά την εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία πλειοψηφία στην κοινωνία, αλλά απλώς έχει συσπειρώσει όσους έχουν συμφέρον από τη διατήρησή του στην εξουσία, η χώρα διολισθαίνει καθημερινά σε έναν κατήφορο απολυταρχικής αντίληψης. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, αν αναλογιστούμε τη διεθνή υπόσταση της χώρας, αν συγκρίνουμε το αστικό περιβάλλον, αν δούμε την απογοήτευση των όποιων δημιουργικών ανθρώπων έχουν μείνει στη χώρα, θα νιώσουμε τη βαθιά θλίψη την οποία μοιράζονται όσοι είναι ακόμη σε θέση να διακρίνουν την αυξανόμενη απόσταση από τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο αυταρχισμός της κυβέρνησης, που μπορεί να είναι απλώς και μία άγαρμπη χοντροκοπιά αβαθούς πολιτικής κουλτούρας, ενοχλεί, θορυβεί και θλίβει. Αλλά πόσους;
Το ζήτημα είναι ότι όσοι είχαν διακρίνει τα καταστροφικά σενάρια της κυβέρνησης από τις πρώτες ημέρες της ανάληψης της εξουσίας έχουν ενισχυθεί με λίγους ακόμη που συμμερίζονται την ανησυχία ή την αγανάκτησή τους, αλλά όχι τόσους όσους θα περίμενε κανείς εφόσον έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ιδίως μακριά από την Αθήνα, ζει την καθημερινότητά του, μακριά από την «πολιτική». Είναι το καλύτερο σενάριο για την εγκαθίδρυση της νέας κατάστασης. Αυτό επιδιώκει κάθε «καθεστώς». Λασπολογία στους αντιπάλους με κουρασμένα συνθήματα και ηρωισμός στο εσωτερικό μέτωπο.
Ωστόσο, είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας και το περιβάλλον του ελέγχονται περισσότερο από πριν, δεν μπορούν να αλωνίζουν, ο πόλεμος που δέχονται στα κοινωνικά δίκτυα είναι ανελέητος στα όρια της πλήρους γελοιοποίησης και εξευτελισμού. Αλλά, γιατί πάντα υπάρχει ένα αλλά…. τη δουλειά τους την κάνουν. Διορίζουν, ξηλώνουν, αυθαιρετούν και επιβάλλουν όπως και όσο μπορούν την ιδεολογία της κολεκτίβας και της περίκλειστης χώρας. Η απόσταση από τον πολιτισμένο κόσμο είναι το βασικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ.