Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες σε σχέση με τους διεκδικητές της προεδρικής εκλογής τον προσεχή Νοέμβριο. Ολα δείχνουν ότι από την πλευρά του Δημοκρατικού Κόμματος το χρίσμα θα το πάρει η Χίλαρι Κλίντον, ενώ τους Ρεπουμπλικανούς θα εκπροσωπήσει ο Ντόναλντ Τραμπ. Και εδώ ακριβώς παύει οποιαδήποτε σχέση με προηγούμενες εσωκομματικές αναμετρήσεις για την απόκτηση του χρίσματος, καθώς η μεν Χίλαρι ταλαιπωρήθηκε πολύ στη μάχη που έδωσε με τον Σάντερς μέχρι να εξασφαλίσει τη νίκη, παρά την υποστήριξη από τον μηχανισμό του κόμματός της και τη συντριπτική πλειονότητα του αμερικανικού κατεστημένου, ο δε Τραμπ όχι μόνον δεν ήταν ο εκλεκτός του δικού του κόμματος, αλλά αντιμετώπιζε σε όλη τη διαδρομή την εχθρότητα του μηχανισμού του, αλλά και των μίντια.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ η Κλίντον θεωρείται βέβαιο ότι θα φτάσει στο συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος με εξασφαλισμένη την πλειοψηφία των εκλεκτόρων, παρά τη συνεχιζόμενη γενναία αντίσταση του Σάντερς, ο Τραμπ μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα στο αντίστοιχο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (ιδιαίτερα στην ακρότατη περίπτωση που δεν θα έχει εξασφαλίσει την πλειοψηφία των εκλεκτόρων), παρόλο που έχει ήδη εξολοθρεύσει τους δικούς του εσωκομματικούς αντιπάλους. Με τα σημερινά δεδομένα πάντως, η λογική λέει με πλήρη σχεδόν βεβαιότητα ότι την τελική μάχη θα τη δώσουν η Κλίντον και ο Τραμπ.
Είναι αυτονόητη η σημασία των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ για ολόκληρο τον κόσμο. Αφορά τους πάντες ποιος θα είναι ο επόμενος «πλανητάρχης», ακόμη και στον σημερινό πολύπλοκο, πολυδιάστατο, πολυπολικό και αλληλοεξαρτώμενο κόσμο. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη και οι συνέπειες της πολιτικής και των αποφάσεων του προέδρου τους επηρεάζουν όλες τις χώρες και όλες τις κυβερνήσεις απ’ άκρου εις άκρον της Γης. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τις εκτιμήσεις, η επόμενη πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι η Χίλαρι, η οποία θα κερδίσει τις εκλογές με σημαντική έως πολύ μεγάλη διαφορά. Οχι όμως επειδή διαθέτει ελκυστική προσωπικότητα ή γιατί δημιουργεί ελπίδες και προσδοκίες στην πλειοψηφία των Αμερικανών ψηφοφόρων· το αντίθετο. Θα κερδίσει γιατί αντίπαλός της θα είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, που με τον λαϊκισμό του και τις ακραίες θέσεις που συνεχώς διατυπώνει επί διαφόρων θεμάτων προκαλεί τον φόβο και την αντίδραση της πλειονότητας πολλών στρωμάτων του πληθυσμού.
Οι εκτιμήσεις, που στηρίζονται και σε δημοσκοπήσεις, είναι ότι η Χίλαρι θα έχει μεγάλο προβάδισμα στους μορφωμένους, στην ανώτερη μεσαία τάξη, στις γυναίκες, στις μειονότητες και στους νέους που θα πάνε να ψηφίσουν. Δηλαδή σε όλα τα μεγάλα στρώματα του πληθυσμού που είναι ικανά να της δώσουν τη νίκη σε πολύ μεγάλο αριθμό πολιτειών. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και σχετικά μετριοπαθείς ψηφοφόροι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που θεωρούν τον Τραμπ ξένο και επίφοβο σώμα. Το πρόβλημά της είναι ότι πολλοί από εκείνους που στις εσωκομματικές εκλογές ψήφισαν τον Σάντερς ενδεχομένως να επιλέξουν την αποχή. Τη θεωρούν άνθρωπο του οικονομικού κατεστημένου (και μάλλον είναι) και την αντιπαθούν ως άτομο.
Από την άλλη πλευρά ο Τραμπ θα βασιστεί στις ψήφους των κατώτερων λευκών λαϊκών τάξεων που διακρίνονται για τον «ακροδεξιό» συντηρητισμό τους και ουσιαστικά απαρτίζουν το λεγόμενο «Πάρτι του Τσαγιού», ίσως και σε κάποιους που έλκονται από τις απόψεις του για την εξωτερική πολιτική, η οποία έχει το ενδιαφέρον της είναι η αλήθεια. Αλλωστε ο λαϊκισμός του σε αυτούς απευθυνόταν, καθώς μάλιστα αποτελούν εδώ και χρόνια ρυθμιστικό παράγοντα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Δύσκολα λοιπόν θα καταφέρει να εμπλουτίσει την εκλογική βάση του με άλλους ψηφοφόρους, αν και είναι πολύ νωρίς για τελικές προβλέψεις.
Εκείνο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τόσο για το σήμερα όσο και για το μέλλον, είναι ορισμένες συμπεριφορές του αμερικανικού εκλογικού σώματος στις προκριματικές εκλογές. Η απήχηση που έχει ο θεωρούμενος «σοσιαλιστής» Σάντερς στους νέους και στους βιομηχανικούς εργάτες και η απήχηση του λαϊκισμού που εξέπεμψε στην εκλογική του εκστρατεία ο Τραμπ, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Που οδηγεί σε ορισμένα συμπεράσματα: η κατώτερη μεσαία τάξη πιέζεται αφόρητα από τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, μεγαλώνει η αμφισβήτηση του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου στα δύο κόμματα και, γενικά, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα οδεύει στο δεξιό άκρο και η τεχνολογία της επικοινωνίας (social media, Ιnternet) παίζει μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση κλίματος μεταξύ των ψηφοφόρων.