Η κυβέρνηση έχει ακόμη μερικά βήματα, δύσκολα όσο και τα προηγούμενα, μέχρις ότου κλείσει μια οδυνηρή και επικίνδυνη περίοδο νέας αστάθειας στην οικονομία.
Αν τελειώσει τις συζητήσεις εντός Μαΐου, θα συμπληρώσουμε δύο χρόνια –δηλαδή 24 μήνες ή 104 εβδομάδες ή 730 ημέρες…– καθυστερήσεων και κατασπατάλησης των πολύ μεγάλων θυσιών που έκανε η χώρα στα ακριβώς τέσσερα προηγούμενα χρόνια.
Αν θέλετε, παρενθετικά σε όσα άλλα έχουμε να σημειώσουμε για σήμερα, να κατανοήσετε γιατί δεν πάμε καλά, κάντε τον ακόλουθο υπολογισμό. Τέτοια εποχή το 2008 η Ελλάδα εισήλθε σε ύφεση. Πέρασαν 8 χρόνια. Πόσα από αυτά τα χρόνια εφαρμόστηκε κατά τρόπο επίμονο, συστηματικό και αποτελεσματικό μια πολιτική μείωσης ελλειμμάτων και ανάταξης της οικονομίας;
Μόλις 3 χρόνια! Ούτε καν στο μισό διάστημα. Οι κυβερνήσεις δούλεψαν για να αντιμετωπίσουν την κρίση, με υψηλούς ρυθμούς για λίγους μήνες μετά το 2010 και συστηματικά για ενάμιση χρόνο μεταξύ φθινοπώρου 2012 και άνοιξης 2014.
Μέχρι το πρώτο μνημόνιο, ακριβώς τέτοιες μέρες του 2010, δεν είχε γίνει τίποτε το ουσιαστικό. Αφαιρέστε δύο χρόνια. Από την άνοιξη του 2011 και μέχρι να πάρει πάνω της τα πράγματα η κυβέρνηση Παπαδήμου, κατακλυστήκαμε από αμφιβολίες. Αθροίστε και τον χαμένο χρόνο μεταξύ των πρώτων εκλογών Μαΐου 2012 και της επιτευχθείσας συμφωνίας στο Eurogroup Νοεμβρίου 2012 και έχουμε έναν ακόμη χαμένο χρόνο, δηλαδή τρία χαμένα χρόνια. Βάλτε τώρα και τα δύο τελευταία χαμένα χρόνια, άθροισμα πέντε χαμένα χρόνια, σε 8 χρόνια κρίσης, από τα οποία 6 χρόνια σε καθεστώς μνημονιακής επιτήρησης και σχεδόν πτώχευσης του κράτους.
Κάθε φορά που οι κυβερνήσεις πειθάρχησαν στα συμπεφωνημένα κι επειδή οι πολίτες πειθάρχησαν ακόμη και στα πιο στραβά και βαρύτατα μέτρα, η οικονομία έδειξε να αναρρωνύει.
Δεν είναι τυχαίο ότι το διπλό έλλειμμα, δημοσιονομικό και διεθνών οικονομικών σχέσεων, είχε τεθεί υπό έλεγχο στα τέλη του 2013. Πολύ ταχύτερα, δηλαδή, από όσο μπορούσε κανείς να προβλέψει.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι, εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας κατορθώσει να κλείσει τις ατελείωτες διαπραγματεύσεις, η οικονομία θα πάρει γρήγορα μπροστά και η ανάκαμψη θα είναι εντυπωσιακή. Είναι αλήθεια ότι ο χαμένος χρόνος από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας απαίτησε πρόωρες κάλπες, τις οποίες είχε τη δυνατότητα να επιβάλει, δεν προκάλεσε ανήκεστο βλάβη στην ισορροπία που έχει επιτευχθεί στο περίφημο διπλό έλλειμμα.
Τόσο το εξωτερικό ισοζύγιο όσο και το δημοσιονομικό αποτέλεσμα παραμένουν θετικά και υπό έλεγχο. Το πραγματικό πρόβλημα Τσίπρα βρίσκεται στην αναντίρρητη δυσκολία να πετύχει δύο στόχους εξαιρετικά αντιφατικούς μεταξύ τους: να επιβάλει και να εισπράξει το βαρύτερο φορολογικό φορτίο από συστάσεως κράτους και να βάλει ταυτοχρόνως μπροστά την οικονομία.