Δεν ξέρουμε τι σόι «σοσιαλισμός» είναι αυτός, αλλά με το νέο ασφαλιστικό σύστημα του «ταξικού αποστάτη» κ. Γιώργου Κατρούγκαλου, όσοι δουλεύουν περισσότερα χρόνια, πληρώνουν περισσότερες εισφορές και (εκ των πραγμάτων) θα συνταξιοδοτούνται για μικρότερο χρονικό διάστημα θα πάρουν μικρότερη σύνταξη από εκείνους που πλήρωσαν λιγότερες εισφορές, δούλεψαν λιγότερα χρόνια και (εκ των πραγμάτων) είναι στη σύνταξη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ετσι κάποιος που δεν «προνόησε», και αποφάσισε να δουλέψει μέχρι τα 65, θα παίρνει μέχρι 30% λιγότερα από όσα παίρνει ένας συνομήλικός του που βγήκε εκτός παραγωγής στα 55 του.
Στο newspeak των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, «κοινωνική δικαιοσύνη» είναι να δουλεύει κάποιος περισσότερο και να αμείβεται λιγότερο (λόγω αυξημένων εισφορών)· να αποταμιεύει περισσότερα, λόγω περισσότερων ετών καταβολής εισφορών, και να παίρνει μικρότερη σύνταξη. Το είπε πολύ σωστά ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή: «Η πρότασή σας για το ασφαλιστικό δεν αναδιανέμει πλούτο. Μοιράζει μιζέρια. Δεν δημιουργεί κίνητρα για εργασία. Μας βουλιάζει πιο βαθιά στο τέλμα».
Αυτή η χώρα έχει πρωτίστως πρόβλημα παραγωγής και δευτερευόντως διανομής των συντάξεων. Το πρώτο είναι αναγκαία συνθήκη για το δεύτερο, δηλαδή χωρίς το πρώτο δεν μπορεί να υπάρξει το δεύτερο: όταν παράγεται πλούτος, δημιουργείται πλεόνασμα για να δοθούν συντάξεις. Γι’ αυτό κάθε σοβαρή κυβέρνηση θα έπρεπε να κινητροδοτεί τους παραγωγούς, έτσι ώστε να έχουν και οι συνταξιοδοτούμενοι. Τούτη η κυβέρνηση, με τις πολλές «κόκκινες γραμμές», τα κάνει ανάποδα. Επιβραβεύει τους «ατσίδες» που εγκατέλειψαν την παραγωγή σε νεαρά ηλικία και τιμωρεί όσους εργάζονται ακόμη. Δημιουργεί, με άλλα λόγια, επιπλέον αντικίνητρα για την παραγωγή.
Φυσικά, δεν το κάνει από ένα έστω στρεβλό «σοσιαλιστικό ιδεώδες». Εχει στόχο τις ψήφους των συνταξιούχων. Γνωρίζει ότι ο κόσμος της παραγωγής –οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες έζησαν στο πετσί τους τους καταστροφικούς πειραματισμούς της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους γύρισαν οριστικά την πλάτη. Από τον τομέα της παραγωγής τα παλικάρια της «Πρώτης Φοράς», δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε στην κάλπη. Προσπαθούν να διασώσουν την εκλογική τους βάση μόνο στον δημόσιο τομέα (κάνοντας πολλά ρουσφέτια) και να αγγίξουν όσο το δυνατόν λιγότερο τους υπάρχοντες συνταξιούχους· ακόμη κι εκείνους που με χαριστικές διατάξεις βγήκαν νεότατοι στη σύνταξη.
Βεβαίως, αυτή η πρακτική δεν μπορεί να τους οδηγήσει μακριά. Η οικονομία πάντα εκδικείται, κάτι που το έμαθαν καλά όλοι οι Ελληνες μετά τη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, η οποία οδήγησε την οικονομία στην ασφυξία των capital controls. Η τακτική τους είναι βραχυπρόθεσμη, αλλά πάλι, τι ήταν μακροπρόθεσμο σ’ αυτή την κυβέρνηση; Ολα αυτά τα ψέματα, που ακούστηκαν προεκλογικώς και μετεκλογικώς, δεν είναι απλώς ηθικά ατοπήματα. Οι απειλές του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου περί παραίτησής του επειδή «δεν είμαι διατεθειμένος να καταθέσω στη Βουλή των Ελλήνων ένα νομοσχέδιο που θα έχει αφορολόγητο χαμηλότερο από τις 9.100 ευρώ» δείχνουν πρώτα απ’ όλα προχειρότητα. Αυτή με την οποία πορεύτηκε η κυβέρνηση, από την εποχή που υποσχόταν αφορολόγητο 12.000 ευρώ. Δηλαδή από πέρυσι…