Του Τσίπρα, αλλά και δικές μας

Του Τσίπρα, αλλά και δικές μας

3' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Αδωνις Γεωργιάδης διαμαρτύρεται για τη στήριξη που παρέχει η Ευρώπη στην κυβέρνηση Τσίπρα: πώς γίνεται, διερωτάται, να της επιτρέπουν τέτοια μέτρα, σοσιαλιστικού χαρακτήρα! Προσωπικώς, συμμερίζομαι την αγανάκτησή του απολύτως. Παρόμοια παράπονα για την Ευρώπη έχει και η Ντόρα Μπακογιάννη: έχουν ευθύνη οι Ευρωπαίοι, υποστηρίζει, διότι συμβιβάστηκαν με αριθμούς αντί μεταρρυθμίσεων, για να μην τα σπάσουν με την κυβέρνηση Συριζανέλ.

Ο θυμός τους είναι και δικός μου, όπως και η αυταπάτη τους. Διότι πρόκειται για μια κοινή –κοινότατη– αυταπάτη μεταξύ των υποστηρικτών της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας ότι η Ευρώπη, όπως ονομάζουμε για συντομία την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι κάτι σαν το 7th Cavalry, σαν το ιππικό που εμφανίζεται στο τέλος της περιπέτειας για να μας διασώσει. Οι περισσότεροι, ίσως και εξαιτίας του κινδύνου που διατρέχει η χώρα με αυτή την κυβέρνηση, είχαμε κατά καιρούς αυτή την αυταπάτη. Η εξέλιξη της κρίσης που διέρχεται η Ευρώπη νομίζω, όμως, ότι τη διαλύει.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι δύο πράγματα, όπως λέει και το όνομά της: Ευρώπη και Ενωση. Η μεν Ευρώπη είναι ένας ορισμός για τον οποίον χρειάζομαι τον υπόλοιπο χώρο της στήλης, αν είναι να τον συζητήσουμε. Η Ενωση, όμως, είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι το σύστημα που συνίσταται από το σύνολο των κοινών κανόνων λειτουργίας που διαμορφώνουν οι χώρες που συμμετέχουν. Η κρίση που περνάει τώρα η Ε.Ε. δοκιμάζει τη σχέση αυτών των δύο συστατικών. Τώρα μαθαίνουμε τα όρια του (μοναδικού στην παγκόσμια Ιστορία) ευρωπαϊκού πειράματος: αν θα τα υπερβεί ή αν θα υποχωρήσει και, ενδεχομένως, θα διασπασθεί.

Το μάθημα  (ένα από τα πολλά…) για εμάς από τις σχέσεις μας με την Ενωση κατά τα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης είναι ότι η Ενωση ούτε θέλει ούτε μπορεί να επέμβει στη βούληση μιας εθνικής πλειοψηφίας, η οποία έχει προκύψει από τη δημοκρατική διαδικασία – ούτε και θα έπρεπε να θέλει, άλλωστε. Η Ε.Ε. καταβάλλει προσπάθεια να διασωθεί ως Ενωση, συνεπώς είναι λογικό το ευρωπαϊκό στοιχείο να υποχωρεί. Αν οι Ελληνες επιλέγουμε μια κυβέρνηση εθνολαϊκιστών της Αριστεράς που εξοντώνει συνειδητά τη μεσαία τάξη και την απομακρύνει από το ευρωπαϊκό υπόδειγμα κοινωνίας, αυτό είναι δουλειά των Ελλήνων, όχι της Ενωσης.

Εδώ μπαίνει ο Τσίπρας με τις αυταπάτες μας: τη λέξη-ορόσημο στην ιστορία της ελληνικής κρίσης. Ο πρωθυπουργός μάς επέτρεψε να του καταλογίσουμε ότι έτρεφε αυταπάτες: «Μπορείτε να μας κατηγορήσετε ότι είχαμε αυταπάτες», είπε την Κυριακή στη Βουλή, χωρίς ίχνος ντροπής. Ας μη φρίττουμε με το ότι, σε μια κανονική χώρα, η παραδοχή αυταπάτης από έναν αρχηγό κυβέρνησης –και μάλιστα μέσα στη Βουλή– θα ήταν αιτία παραίτησης. Στον Υπαρκτό Ελληνισμό δεν υφίσταται τέτοιος λόγος, διότι οι αυταπάτες επιτρέπονται – ίσως δε στο μέλλον, όταν θα έχει ωριμάσει ο σοσιαλισμός, να επιδοτούνται κιόλας. Η αυταπάτη στη σύγχρονη Ελλάδα και στον πολιτισμό είναι κάτι ωραίο, κάτι γενναίο και ηρωικό, που όχι σπανίως μάλιστα προκαλεί και ένα δάκρυ συμπάθειας. Γιατί φρίττουμε που ο Τσίπρας παραδέχεται τις αυταπάτες του; Είναι δικές μας. Εφόσον σεβόμαστε το δημοκρατικό σύστημά μας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι αυταπάτες του Τσίπρα είναι και δικές μας. Μας τις πούλησε κι εμείς τις αγοράσαμε. Τέλος, πάλι σε εμάς εναπόκειται –και σε κανέναν άλλον– να του χρεώσουμε την ευθύνη και να ζητήσουμε τον λογαριασμό.

Εχει σημασία, μέσα στο πλαίσιο αυτό, ότι ο αρχηγός των Γερμανών Φιλελευθέρων είπε ότι θα ήταν καλύτερα για την ίδια την Ελλάδα (εμάς έχει στον νου του απ’ το πρωί ώς το βράδυ…) αν έβγαινε από το ευρώ, με περικοπή χρέους ως δέλεαρ για να το τολμήσει. Δεν με νοιάζει ποιος είναι ο συγκεκριμένος Γερμανός πολιτικός, ποιους εκπροσωπεί, τι φήμη έχει και τα τοιαύτα. Σημασία έχει ότι θίγει την ουσία του θέματός μας: αν θέλουμε ή δεν θέλουμε να είμαστε στην Ενωση. Η πάροδος του χρόνου, η χρόνια και μοναδική στην Ευρώπη αδυναμία της Ελλάδος να βοηθήσει τον εαυτό της αυτό το ζήτημα αναδεικνύουν…

Προς το τέλος

Βλέπω τον καημένο τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, καθώς παλεύει με τα κύματα, προτού τον καταπιεί η θάλασσα της ανωνυμίας. Προχθές, κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι έβαλε την αστυνομία να σκοτώσει (μίλησε για «δολοφονική επίθεση») τα μέλη της ΛΑΕ. Μου θύμισε έναν άλλον πεσόντα, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, που και εκείνος αγωνιζόταν απελπισμένα να τραβήξει την προσοχή, καθώς έσβηνε η καριέρα του. Ετσι γίνεται συνήθως με τους επαγγελματίες της κωμωδίας: τους τραβάνε από τη σκηνή κι εκείνοι φωνάζουν…

Η επιστροφή

Τι ακούω! Ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς σκοπεύει να αξιοποιήσει σε ειδική θέση τον διατελέσαντα επί Σημίτη υφυπουργό Εξωτερικών Χρήστο Ροζάκη. Kαλά θα κάνει, διότι ο Ροζάκης (καθηγητής, πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κ.λπ.) είναι από τους λίγους για τους οποίους ο χαρακτηρισμός «διαπρεπής» θα ταίριαζε. Είναι ο εγκυρότερος νομικός σε θέματα Δικαίου της Θαλάσσης και, γενικότερα, στα θεματάκια που έχουμε ανοιχτά με τους Τούρκους στο Αιγαίο. Διερωτώμαι, ωστόσο, πώς θα εκλάβει ο υπουργός Αμύνης τυχόν αξιοποίηση του Χρ. Ρόζακη, τον οποίον, κατά την οκταετία Σημίτη, ο ίδιος είχε δαιμονοποιήσει;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή