Μέχρι να σηκώσουν το ένα πόδι, το άλλο το πήρε…

Μέχρι να σηκώσουν το ένα πόδι, το άλλο το πήρε…

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«​Τα καλύτερα στη ζωή περνάνε λέγοντας “είναι πολύ νωρίς”, και μετά “είναι πολύ αργά”» έλεγε ο Φλομπέρ και ταιριάζει γάντι στο πολιτικό μας γνώρισμα, αυτό των διαρκών καθυστερήσεων ως μέσο αποφυγής του πολιτικού κόστους. Κάποτε, το να μην κάνεις τίποτα στην πολιτική, το να αφήνεις τα πράγματα να… αυτορρυθμίζονται, αποτελούσε τον συνηθέστερο δρόμο πολιτικής επιβίωσης. Ακόμη τον ακολουθούν οι κυβερνήσεις. Κυρίως η παρούσα. Αποτελεί δομική αρχή της πολιτικής φιλοσοφίας μας. Η αναβλητικότητα –αυτό το απόλυτο θεμέλιο πολιτικών λαθών– βαφτίζεται σύνεση και προβάλλεται ως ακαταμάχητο επιχείρημα, αλλά και ως έννοια πολυσήμαντη, που μπορεί κάθε φορά να μεταβάλλεται, να συμπληρώνεται, να μεταρρυθμίζεται και να ευθυγραμμίζεται, ανάλογα με τη συγκυρία και τις ρητορικές ανάγκες εκείνων που είτε την επιστρατεύουν ως ελαφρυντικό ή την επισείουν ως κίνδυνο, τη σαρκάζουν και τη λοιδορούν. Ετσι συμβαίνει συχνά ένας παροιμιωδώς αναβλητικός πολιτικός να κατηγορεί τους άλλους για καθυστερήσεις (π.χ. ο κ. Τσίπρας την επίσης αργή στη λήψη αποφάσεων Ε.Ε.)…

Ομως σήμερα, έτσι καθώς είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από το δανεικό χρήμα, δεμένοι σε χρονοδιαγράμματα με επαχθέστατες ρήτρες, με τις κρίσεις να εξελίσσονται ραγδαία, το δόγμα της πολιτικής αδράνειας μοιάζει με μολότοφ σε κάθε ψίθυρο ανάκαμψης.

Είναι τραγικές οι καθυστερήσεις στην εξέταση των προσφυγικών αιτημάτων για άσυλο και στη δημιουργία χώρων μονιμότερης παραμονής προσφύγων. Και η αιτία δεν είναι μόνο οργανωτική, οι υπάλληλοι και τα χρήματα που δεν επαρκούν, οι δευτεροβάθμιες επιτροπές που δεν συστήνονται, αλλά και πολιτική: οι διχογνωμίες εντός ΣΥΡΙΖΑ ή τα πιθανά μέτωπα με τις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες δεν θέλουν τους πρόσφυγες ούτε στα πιο υποβαθμισμένα μέρη, πρώην αεροδιαδρόμους, έλη, παλιές χωματερές… Και το καζάνι βράζει.

Συνεχείς εμπλοκές παρουσιάζονται, π.χ., στους ελέγχους για το «μαύρο» χρήμα, στις προσπάθειες μείωσης της φοροδιαφυγής και στην αναδιάρθρωση των φορολογικών υπηρεσιών, συνεχείς ακαμψίες παρατηρούνται στο θέμα των εξοικονομήσεων, που επιχειρούνται σε λάθος σημεία, ενώ τα τρεναρίσματα στην εφαρμογή των (επώδυνων) συμφωνηθέντων αθροίζουν ελλείμματα δισ. ευρώ.

Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο περισσότερο από 400 φορές για καθυστερήσεις στη απονομή δικαιοσύνης, ενώ οι σχεδόν 500.000 εκκρεμείς υποθέσεις στα διοικητικά δικαστήρια μαζί με τη γραφειοκρατία κοστίζουν κατ’ έτος στην οικονομία περί τα 8 δισ. ευρώ. Ρουτίνα… όμως ο Ρουβίκωνας ψηλώνει.

Το καλό αργεί να γίνει, λέει η λαϊκή θυμοσοφία, όμως στην πολιτική, η αργοπορία είναι στάση αμφίστομη με φαρμακερά και τα δυο της άκρα. Ζημιώνεσαι όταν αναβάλλεις, αλλά και όταν δράσεις πολύ αργά…

Και; Μολονότι, όλο και περισσότερη αγανάκτηση συσσωρεύεται για τον τρόπο που δρουν οι πολιτικές κεφαλές μας και τα μέσα που εκφράζεται η ζωή μας, στο τέλος μένουμε να κοιτάμε επίμονα μόνο την αυλή μας ή να μην κοιτάμε καθόλου, σαν στρουθοκάμηλοι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή