Ισως είναι ό,τι πιο κοντά σε mea culpa θα ακούσουμε από τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά η κουβέντα του περί αυταπάτης στη Βουλή δεν καταδηλώνει καμία διάθεση ειλικρινούς μεταμέλειας. Είναι ένα τέχνασμα, μια προσπάθεια να αποφύγει την ανάληψη ευθύνης για όσα αυτός και το κόμμα του έπραξαν πριν αναλάβουν την εξουσία και έκτοτε. Το επιχείρημά του είναι πως ό,τι κι αν συνέβη, οι προθέσεις του ήταν καλές, άρα ο ίδιος είναι θύμα των περιστάσεων και όχι των επιλογών του. Η υπεκφυγή, όμως, ίσως σηματοδοτεί και κάτι θετικό: μήπως ο πρωθυπουργός θέλει να πει ότι τελείωσαν οι αυταπάτες –άρα και οι απάτες–, ότι τώρα γνωρίζει την πραγματικότητα και θα δρα αναλόγως;
Απαντώντας στην κριτική του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκου Μητσοτάκη, στη Βουλή την περασμένη Κυριακή, ο κ. Τσίπρας δήλωσε: «Γίνεται μια πρωτοφανής προσπάθεια να δημιουργήσετε την αίσθηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εγώ προσωπικά, οι υπουργοί δεν λέμε την αλήθεια. Γιατί; Προφανώς διότι συγκρίνετε την προεκλογική περίοδο του ’15, όταν ζητήσαμε εντολή για σκληρή διαπραγμάτευση. Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τιμήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα, κύριε Μητσοτάκη. Και μας κατηγορείτε συγκρίνοντας τον Γενάρη του 2015 με το 2016. Φέρνετε διαρκώς ξανά και ξανά αυτές τις συγκρίσεις. Ξεχνάτε, όμως, ότι ο ελληνικός λαός έκρινε και τη συμφωνία και την προσπάθειά μας και την εντιμότητά μας. Και πήγαμε στις εκλογές έχοντας τον Σεπτέμβρη στο τραπέζι αυτή τη συμφωνία».
Ο κ. Τσίπρας απευθύνεται σε όσους τον κατηγορούν ότι έλεγε ψέματα πριν από την εκλογή του Ιανουαρίου του 2015, αλλά και σε όσους τον κατηγορούν ότι άλλαξε πορεία και τους πρόδωσε. Ισχυρίζεται ότι εννοούσε όσα έλεγε πριν από τις πρώτες, αλλά και πριν από τις δεύτερες εκλογές. Δεν αναλύει τι συνέβη στο ενδιάμεσο και τα λεγόμενά του άλλαξαν. Οπως πολλοί πριν απ’ αυτόν, ακολουθεί την τακτική της σουπιάς, πιστεύοντας ότι η σιωπή, η άρνηση και η φυγή εξαφανίζουν ευθύνες.
Αλλοι μπορούμε να κατηγορούμε τον κ. Τσίπρα για την ανευθυνότητα της πρώτης περιόδου της κυβέρνησής του, άλλοι επειδή τελικώς άλλαξε πορεία. Οπως και να έχει, ο ίδιος δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι ήταν θύμα αυταπάτης. Από το 2012, πολιτικοί αντίπαλοι, αναλυτές και πολλοί ξένοι παράγοντες προειδοποιούσαν τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι οι εταίροι, οι δανειστές και οι αγορές δεν θα υπέκυπταν στις δικές του βουλές, ότι η σύγκρουση με την πραγματικότητα θα ήταν εις βάρος της Ελλάδας. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να παρασύρθηκε από φαντασιόπληκτους επαναστάτες συμβούλους, όμως φέρει ο ίδιος την ευθύνη, επιλέγοντας να μην ακούει κανέναν άλλον, να επιμένει σε μια καταστροφική μπλόφα.
Ακόμη σήμερα, όσοι επιχειρηματολογούσαν υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου στηλιτεύονται από τον κ. Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα περίεργο αριστεροδεξιό πατριωτικό μέτωπο ως κάτι σαν στρατιώτες εχθρικής δύναμης, όχι ως άνθρωποι που έδειχναν νωρίτερα από τον κ. Τσίπρα την αγωνία που ο ίδιος έδειξε αργότερα για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Εάν ο πρωθυπουργός πιστεύει ειλικρινώς ότι ήταν θύμα αυταπάτης και όχι θύτης απάτης, ας δείξει ότι γνωρίζει πλέον ποιοι μάχονται για το καλό της χώρας και ποιοι όχι.