Ο Αριστοτέλης έγραψε ότι «το μόνο σταθερό κράτος είναι αυτό όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Αυτή είναι η αρχή της ισότητας, το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος. Το βασικό θεμέλιο για την ύπαρξη και λειτουργία ενός δημοκρατικού καθεστώτος. Ολα όμως δοκιμάζονται στην πράξη, αφού οι πομφόλυγες μεγαλόσχημων πολιτικών, περί σεβασμού του Συντάγματος και του νόμου, ηχούν όλο και πιο παράταιρα. Περισσότερο ως ανέκδοτο, χωρίς σημασία για τον κοινό θνητό, παρά την προσπάθεια εντυπωσιασμού με λέξεις δυσπρόσιτες και δυσνόητες. Οι ωραιολογίες ταυτίστηκαν με τις μπουρδολογίες.
Το τι ισχύει σήμερα στον τόπο μας είναι λίγο-πολύ γνωστό. Μόνο για ισονομία και ισοπολιτεία δεν μπορούμε να καυχιόμαστε. Κάποιοι είναι πολύ πιο ίσοι και κάποιοι άλλοι ακόμη πιο ίσοι, από όλους τους υπόλοιπους.
Στην πρώτη κατηγορία λοιπόν βρίσκονται οι ιπουργοί και οι βουλευτές που συνοπτικά έχουν εξασφαλίσει μια ιδιότυπη ασυλία έναντι του ισχύοντος νόμου. Τι περίεργες χώρες οι αγγλοσαξονικές, που για ευτελή ποσά στέλνουν στη φυλακή κάμποσους εθνοπατέρες. Καημένε Ακη, μόνος κι έρημος…
Στη δεύτερη κατηγορία είναι τα διοικητικά συμβούλια διαφόρων οργανισμών, που απαίτησαν κι αυτά να έχουν την ίδια ποινική μεταχείριση. Την ιδιότυπη ασυλία, όπερ και εγένετο. «Γιατί εμείς την “καυτή πατάτα” και όχι εσείς;», σκέφθηκαν. Και έτσι εξισορροπήθηκαν τα πράγματα.
Υπάρχει, τέλος, η τρίτη κατηγορία, η οποία είναι η πολυπληθέστερη. Σ’ αυτήν εδώ όμως έχουμε τους στρατούς μας, τους οποίους δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε ατακτοποίητους. Μοιράζουμε λοιπόν ως κυβέρνηση θέσεις και αξιώματα καλά αμειβόμενα και, σε συνεννόηση με τη δημοτικές αρχές, συνεχίζουμε να «τακτοποιούμε» με την ελληνική επινόηση των πάγιων και διαρκών αναγκών, καταστρατηγώντας Σύνταγμα και νόμους.
Το πελατειακό όμως σύστημα έχει πολλές διαστρωματώσεις, κοινωνικές-πολιτικές-οικονομικές και θα πρέπει να βρεθούν κι άλλοι τρόποι ικανοποίησής τους. Να μη δουλεύουν πολύ. Ή και καθόλου. Ετσι εισέβαλαν, κατά εκατοντάδες, οι λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Ετσι λοιπόν «αποδεσμεύθηκαν» κονδύλια κρατικά και κοινοτικά, που διασκορπίσθηκαν στα τέσσερα σημεία του ελληνικού ορίζοντα. Η Εισαγγελία άρχισε την έρευνα και επειδή αυτή περιελάμβανε και σημαντικά πρόσωπα, που αποτελούσαν τον καθρέπτη της χώρας αυτής, για να μην αμαυρωθεί η φήμη της… με μια «εκ παραδρομής νομοθέτηση», με τον γνωστό εθιμικό τρόπο, όλοι αυτοί οι κοινοί καταχραστές του Δημοσίου βρέθηκαν στο απυρόβλητο της Δικαιοσύνης, της ανώτατης δικαιοπολιτικής αρχής, και αποδόθηκαν άθικτοι στην κοινωνία.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η νομοθετική εξουσία καταργεί τη δικαστική, ερχόμενη σε ευθεία αντίθεση με τη συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών, διαγράφοντας χρέη δισεκατομμυρίων ευρώ συνολικά, τα οποία θα μπορούσαν να διατεθούν για κοινωνικές ανάγκες, ελάφρυνση του χρέους, φόρων και εισφορών. Αρκεί μια τροπολογιούλα στη Βουλή, σε άσχετα νομοσχέδια, για να ευνοηθούν ομάδες πολιτών και άτομα, να ζημιώσουν τη χώρα και να απολέσει το ηθικό κύρος που οφείλει να διαθέτει ο κοινοβουλευτικός θεσμός. Για την ίδια δηλαδή πράξη, της άσκοπης σπατάλης δημόσιου χρήματος για αλλότριους προς το κράτος σκοπούς, κάθε άλλος πολίτης θα εκατηγορείτο για απιστία κατά του Δημοσίου σε βαθμό κακουργήματος, πράξη τιμωρούμενη ακόμη και με ισόβια.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία. Είναι αυτοί που δεν παίζουν σ’ ομάδες. Και προσπαθούν για το υγιές, μέσα από πόνο και μόχθο. Αλλά και με αξιοπρέπεια και αίσθημα δικαίου για να υπάρξει «κράτος δικαίου». Ισονομία.
Πέρα από το «κράτος δικαίου», υπάρχει και το «δίκαιο κράτος» ως ιδανικό.
«Δίκαιοι πολίτες υπάρχουν μόνο σε δίκαιες Πολιτείες» όπου η Πολιτεία δίνει το παράδειγμα στους πολίτες της και δημιουργείται το «συνυπεύθυνον» κατά τη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων. Στη σκέψη όμως των Νεοελλήνων η ισονομία είναι άγνωστη λέξη και αναζητείται το «κράτος δικαίου».
*Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.